Życie po TVN i parę androgynicznych klipów

Strasznie śmieszne rzeczy się dzieją po naszym wypadzie do TVN. Ci, którzy nas znają i lubią, piszą, że było w porządku i psioczą na nieprzygotowanie prowadzących. Komentatorzy na stronie TVN marudzą na nasze nieprzygotowanie, ewentualnie tępotę lub pożerający nas stres. Lesploty popełniły prześlicznego newsa, w którym pochwaliły nasze wdzianka, zrzuciły przerwy w konwersacji na wczesną porę występu (oj wczesną, szczególnie że po piątkowym występie położyłyśmy się spać o drugiej nad ranem) i zauważyły podprogowe sygnały wysyłane do Magdy Mołek (obawiam się, że to o mnie chodzi). Najbardziej jednak zaskoczyły mnie Przeploty, które nas... chwalą. Wprawdzie w krótkich żołnierskich słowach skromnie okraszonych uroczą analogią między spermą na wizji a tłuczeniem jaj na omlet dla męża przez spoglądające znad garów w telewizor gospodynie domowe, ale to naprawdę miłe, szczególnie po poprzednim newsie, na który żaliłam się tutaj. Słowem, jedni dbają, aby nie było nam za dobrze, drudzy - cudownie dopieszczają, więc w efekcie powinno mi być nijako, ale nie jest, bo, co tu dużo mówić, na zdaniu tych drugich zależy mi jednak bardziej. Co nie znaczy, że konstruktywnej krytyki nie biorę pod uwagę. Troszkę biorę. No, troszeczkę.

Ale dość o mnie:) Ostatnio głośno zrobiło się o niejakim Madoxie, który dał się poznać w TVN-owskim "Mam Talent". Mnie Madox jakoś nie przekonuje (bo Davidem Bowie to on jednak nie jest), ale miło w masowych mediach zobaczyć kogoś tak pięknie nieokreślonego płciowo. Z tej okazji kilka piosenek z androgynicznymi motywami.

Na pierwszy ogień idzie Joan Jett i jej "Androgynous" z wydanej w 2006 roku płyty "Sinner". Poza tym, że pasuje tematycznie, wrzucam też dlatego, że Joan wygląda w tym klipie po prostu fantastycznie. Na tyle fantastycznie, że nie sądziłam, że to tak świeża rzecz. Jak będę w jej wieku, chyba zapuszczę włosy. Choć nie wiem, czy mi to pomoże.



Teraz rzecz mocniejsza, bo "Androgyny" Garbage (płyta "Beautiful", 2001), czyli Shirley Manson w wersji, jaką kocham najbardziej (no, może obok "Paranoid"). Garbage to jeden z niewielu mocniej grających zespołów z czasów mojej młodości chmurnej i durnej, do których nadal wracam.



Na deser moi idole z czasów jeszcze wcześniejszej młodości, czyli zespół Suede i piosenka "The Drowners" (debiutancki singiel grupy z 1992 roku). Zabawne, że w czasach, kiedy jeszcze nie do końca wiedziałam, kto mnie pociąga, podobali mi się właśnie tacy faceci jak frontman Suede Brett Anderson (ewentualnie glamrockowcy w rodzaju Marka Bolan z T Rex). Zresztą w tamtych czasach namiętnie pisałam opowiadania, których bohaterami byli geje. Żeby było ciekawiej, kompletnie nie zdawałam sobie z tego sprawy, zorientowałam się dopiero, gdy wróciłam do moich zapisków po paru dobrych latach. Ale dość o mnie:)