Dziękuję, księże Nowaku

Miałam nie pisać o pogrzebie Izabeli Jarugi-Nowackiej, ale jednak parę słów być musi. I to nie ze względu na to, kto się na nim zjawił (wszyscy - od prawa do lewa) czy przemówienia nad urną, w których nie zabrakło takich słów jak "mniejszości seksualne" czy "feminizm", ale z uwagi na to, co powiedział ksiądz Arkadiusz Nowak, który odprawił mszę pogrzebową. I w brodę sobie pluję, że nie weszłam do kościoła (choć chyba bym się nie zmieściła) i nie usłyszałam tego na żywo, bo to piękna odtrutka na niedawne słowa prymasa Muszyńskiego.

Najczęściej tak to jest, że musi człowiek umrzeć, żeby usłyszeć o sobie tyle dobrych słów. Jednak myślę, że Iza była tą osobą, o której dobrze wielu z nas, choć nie wszyscy, a na pewno wielu z nas tu obecnych, mówiło za życia. Onieśmielała nas swoją osobą, urodą. Przyciągała nas swoją bezpośredniością. Iza zawsze wyglądała wspaniale - wiecznie młoda, bo tak, jak rękopisy nie płoną, tak ludzie, którzy niosą w sobie wewnętrzną radość, nigdy się nie starzeją. I taka właśnie była Iza - była cała w uśmiechach i nawet wtedy, kiedy było jej przykro i kiedy się smuciła, ten smutek poniekąd był jakoś radosny. Była niezwykła, elegancka, była uosobieniem kobiecości. Szyk, styl i elegancja. Nikt nie przypuszczał, że była babcią małego Jakuba i że z niecierpliwością oczekiwała wnuczki Zosi, która ma się urodzić w czerwcu. 

Była wierna sprawom, w które się angażowała. Niezłomna, silna, można powiedzieć spolegliwa, ale w takim rozumieniu tego słowa, że była osobą, na której można było polegać, bo rzeczywiście na niej zawsze można było polegać. I choć różniliśmy się po wielokroć w różnych sprawach, to Iza wyznawała tę zasadę, która mi osobiście jest również bardzo bliska: należy przede wszystkim szukać w nas tego, co łączy, a nie tego, co dzieli, budować dobro wspólne i dobro drugiego człowieka na tym, co nas łączy, a nie tym, co nas dzieli. 

Cechowała Izę wielka kultura osobista, wielka kultura słowa i argumentacji. Doceniali to w niej nawet przeciwnicy polityczni. Cechowała ją również rzadko spotykana empatia i to, co my chrześcijanie nazywamy miłością bliźniego. Cechowała ją również życzliwość wobec świata, odpowiedzialnie rozumiana tolerancja i, co chyba bardzo ważne, szacunek dla różnorodności. Kardynał Stefan Wyszyński powiedział, że "niebo otwarte jest dla każdego człowieka, a szczególnie dla człowieka dobrego". Jako osoba głęboko wierząca jestem przekonany, że przyjdzie ten moment, kiedy spotkam kiedyś Izę, która z tym właściwym dla siebie uśmiechem powie mi: "Arku, długo tu na ciebie czekałam, pozwól, że teraz oprowadzę cię po tych miejscach, o których wtedy, gdy żyliśmy na Ziemi nie wyobrażaliśmy sobie, jak one wyglądają". Głęboko wierzę, że tak właśnie się stanie.
 
I dzisiaj, w tej ostatniej chwili, kiedy można i trzeba powiedzieć "dziękuję" w imieniu tych wszystkich, którzy nie mogą tego uczynić publicznie, pragnę powiedzieć "droga Izo, pani premier, w imieniu wszystkich, którym czyniłaś dobro, serdecznie ci za to dziękuję. Niech ci Bóg wynagrodzi".

Właśnie tacy ludzie jak ksiądz Nowak czy jak środowisko "Tygodnika Powszechnego" przywracają mi szacunek do Kościoła (choć jestem ateistką) i wiarę w to, że nie wszyscy w nim zapomnieli lub na swoją korzyść zinterpretowali to ponoć najważniejsze przykazanie - przykazanie miłości.