Wojna torebkowa

Jak wiecie, jest sobie akcja "Miłość nie wyklucza". A ja sobie myślę, że miłość może i nie, ale my sami siebie i owszem. I to na wielu płaszczyznach.

Generalizując i zdecydowanie upraszczając oraz przymrużając oko, można stwierdzić, że pedały nie lubią lesb, lesby biseksów, biseksy transeksualistów, transeksualiści transwestytów, tranwestyci pedałów macho, pedały macho też nie lubią lesb, lesby femme nie lubią lesb butch, ale jednoczą się w nielubieniu biseksualistek i tak w koło Macieju. Fakt, że literki z bogatego akronimu LGBTQetcetera wiele różni. Wspólne jest tylko traktowanie osób, które określają, jako obywatelek i obywateli drugiej kategorii w naszym pięknym kraju nad Wisłą. Szkoda, że jest to wspólne, a nie łączy. Wszak walka o podstawowe prawa człowieka powinna ludzi jednoczyć, niezależnie od tego, którą literką akurat jesteśmy lub nie (dodatek dla osób, które absolutnie nie lubią się określać). I oczywiście mogę teraz podzielić się swoimi bardzo poważnymi przemyśleniami na ten temat, ale jako osoba odpowiedzialna za rozrywkową część bloga (tak mam napisane) zostawię to Ewie.

Ze swojej strony napiszę, że za wszelkie fochy (oczywiście geje) i anse (oczywiście lesbijki) i inne (oczywiście inni) odpowiedzialny jest moim zdaniem brak dystansu do siebie oraz brak poczucia humoru. Tajemnicą poliszynela jest nie tylko orientacja Krzysztofa Ś., ale i to, że organizacje, czy też różnego rodzaju grupy mniej lub bardziej nieformalne nie współpracują ze sobą, bo X nie lubi Y, a S cierpi na nadmiar energii, którą pożytkuje głupio i w ogóle jest brzydszą wersją geja, bo jest lesbijką. A ta L to jest przegięta i się obraża o byle co, o E nie wspomnę, bo się mądrzy i wszystko wie lepiej, a M jest w ogóle gupia (literówka celowa), bo nie chce dyskutować, tylko się od razu obraża, jak C wyrazi swoje zdanie. Prawda, że idiotycznie to brzmi? Ale uważam, że jeśli przerysowałam, to tylko troszeczkę.

A teraz wyobraźmy sobie taką sytuację: cały alfabet działaczy, blogerów, redaktorów i redaktorek portali branżowych i innych obrażalskich spotyka się pewnego pięknego słonecznego dnia na przykład na Polu Mokotowskim w stolicy i rozwiązuje nagromadzoną w nich frustrację w wielkiej wojnie torebkowej. Torebki oczywiście z cekinami i po przejściu ścisłej kontroli. Geje, transki i niektóre biseksy będą musiały wyjąć z nich pilniczki do paznokci, lakier do włosów, opakowania wody toaletowej i puder, lesbijki, niektóre biseksy i transy śrubokręty, scyzoryki, klucze francuskie i korkociągi. A jak na co dzień tego nie noszą, to tego dnia obowiązkowo mają to przynieść. Stereotypowe to, a i owszem, ale zabawne.

I po tej rewizji i obowiązkowym pobłogosławieniu przez T cały alfabet zaczyna bitwę na torebki, wokół zaczynają fruwać pióra z boa i cekiny, słychać pisk, gwar zamieszanie i śmiech, bo Y złamał się obcas, a K straciła właśnie guzik od swojej ukochanej koszuli w kratę. Jako że torebunie były dokładnie sprawdzone, żadnych obrażeń ciała nie przewiduje się, ale na wszelki wypadek akcji pilnują lekarka, pięlęgniarz i zaprzyjaźniony weterynarz. Kiedy walka się kończy, zmęczone i odprężone literki zgodnie udają się do pobliskiego pubu, gdzie lesbijki, transy i niektóre biseksy przy obowiązkowym jasnym pełnym, a geje, transki i niektóre biseksy przy drinku z palemką zgodnie i z zachowaniem wszelkich zasad savoir vivre zaczynają prowadzić dysputę na temat kształtu kolejnej Parady Równości.

Są więc chętni działacze grup formalnych i nieformalnych, blogerki i blogerzy, redaktorzy i redaktorki portali oraz inni obrażalscy? Jeśli tak, to obiecuję, że osobiście zorganizuję taką bitwę, albo zimą, kiedy będzie pięknie i biało, albo na wiosnę, kiedy świat się zazieleni.