Zmiany, zmiany, zmiany...

I jak tu teraz żyć, co? Dopiero docierają do nas wiadomości z ostatnich tygodni. Jedna całkiem ciekawa - zmieni się ponoć tryb organizowania warszawskiej Parady Równości. To znaczy nie wiem, czy się zmieni, czy pojawiła się kolejna grupa, która chce coś zmienić, ale niekoniecznie jest to ustalone z dotychczasowymi organizatorami, czyli Fundacją Równości. W każdym razie, jak donosi portal Gaylife, inicjatywa ma być ponad podziałami, a na spotkaniu Społecznego Komitetu Parada Równości 2011 pojawiło się zarówno przedstawicielstwo KPH w osobie wiceprezeski Ani Urbańczyk, jak i Monika Czaplicka z FR oraz Szymon Niemiec, Jacek Adler z Gaylife i Łukasz Pałucki z SDPl. Co ustalono? Że impreza ma być ponad podziałami, a do współorganizowania będą zaproszeni wszyscy chętni, że kwestiami finansowymi zajmie się firma Gepon (nie wiem, co za jedna, wygoogle'owałam sobie, że firma o tej nazwie zajmuje się "optycznymi sieciami pasywnymi", ale nie jestem pewna, czy to o nią chodzi), że będzie strona internetowa z forum i że kluby nie będą płacić za platformy, ale za to pomogą w organizacji parady. Co jeszcze? Szymon Niemiec poinformował, że złożył wniosek o zastrzeżenie nazwy Parada Równości jako znaku towarowego i że ową nazwę organizatorom udostępni, a sam będzie wspierał paradę duchowo i dobrym słowem, bo na więcej nie ma czasu.

Nie byłabym sobą, gdybym nie miała co do tego pomysłu wątpliwości. Szczególnie pomysł zastrzeżenia nazwy jest dla mnie dość dziwny, bo z jednej strony cała impreza ma być czymś ponad podziałami, a z drugiej takie działanie wygląda na jakąś formę zabezpieczenia. Martwi mnie też brak informacji o tym, co się stało z Fundacją Równości - ale możliwe, że wszyscy to wiedzą, tylko ja coś przegapiłam. Ale mimo wszystko nie będę od razu pisać, że pomysł jest nietrafiony, mimo iż główni autorzy pomysłu już swoje zdążyli narozrabiać, więc jakieś tam obawy mam. A nie będę i spokojnie poczekam, co z tego wyniknie, bo ostatni miesiąc sporo mnie nauczył. Konkurs SAS pokazał, że są rzeczy, co do których potrafimy się zjednoczyć. Oczywiście nie wszyscy (polecam chociażby ulotkową wojnę podjazdową w komentarzach pod poprzednim postem), ale w ogromnej liczbie jednak tak. I to jest jedna z najcenniejszych lekcji, jakie wyniosłam z tej całej zabawy - żeby nie ferować tak łatwo wyroków, bo może się zdarzyć, że będę musiała odszczekiwać. Co najzabawniejsze, w tym przypadku odszczekiwanie było całkiem miłe. Bo miło jest się przekonać, że ktoś, kogo odsądzało się od czci i wiary, potrafi cię wesprzeć, niekoniecznie dlatego, że cię nagle pokochał, ale dlatego, że uznał to, co robisz, za ważne.

W ogóle przekonałam się, że moje nieustanne wkurzenie na świat może być ciut niezasadne. Bo liczba niesamowitych historii, które do mnie docierają i do których ja wciąż docieram (wcześniej nie miałam czasu czytać wszystkiego, co ludzie zamieszczają na naszej tablicy na Facebooku) jest oszałamiająca, szczególnie że na co dzień obcuję raczej z komentarzami forumowiczów Gazeta.pl (a na inne wolę nawet nie wchodzić). Ot, na przykład dziś pojawiło się coś takiego:

Dzisiaj pani, z którą pracuję, która jest w wieku blisko emerytalnym, zaskoczyła mnie stwierdzeniem, że musi sprawdzić "Co u Gosi i Ewy?". Kibicuje wam z całego serca. Głosowała na was codziennie, o czym przypominał jej 5-letni wnuczek, który codziennie pytał "Babciu, czy już klikałaś na te panie co się tak bardzo kochają?

Piękne, prawda? I tak ja, wielka intelektualistka, fanatyczka queer theory, powoli staję się fanką prostego przekazu i mówienia do ludzi ich językiem. Oraz zaczynam troszkę wierzyć, że niekoniecznie wszyscy mają złe zamiary i prowadzą swoje małe wojenki. Ale może jeszcze mi przejdzie.