Grzybobranie i działaczostwo

Zacznę od anegdoty. Moja mama, gdy jeszcze była czynna zawodowo, brała dyżury na toksykologii. A konkretnie badała, czym się delikwent przywieziony do szpitala zatruł. I do owych badań potrzebowała materiału porównawczego, w okresie letnio-jesiennym - zarodników największych trucicieli. Tak że chodziła sobie po lesie, zbierała sromotniki i w całej jej karierze nikt nigdy nie zwrócił jej uwagi, że to, co ma w koszyczku, to śmiertelnie trujące muchomory. Oczywiście jest kilka wyjaśnień tego faktu - niektórzy mogli myśleć, że to "gąski", niektórzy - że to nie ich sprawa, że starsza pani ma ochotę otruć siebie lub męża, jeszcze inny wstydzili/bali się jej zwrócić uwagę. Ostatnia możliwość - nikt nie zauważył sromotników, bo wszystkich obchodzą tylko ich własne koszyczki.

A sromotnik wygląda tak:


Tak się ostatnio zastanawiam - z racji całego szumu wokół EuroPride 2010, Fundacji Równości, ale również w kontekście działań organizacji LGBTQetcetera wszelkich - dlaczego właściwie po (przeszło) 20 latach walki o równość nie mamy, a właściwie to nie wychowaliśmy sobie kogoś, kogo z czystym sumieniem moglibyśmy nazwać ikoną ruchu lesbijsko-gejowskiego(-etcetera). Bo generalnie jest tak, że ktoś tam coś robi (mądrze albo głupio), ktoś mu w tym czasami pomaga, ktoś krytykuje (jak głupio, to się go ignoruje, jak mądrze - próbuje zakrzyczeć lub ułagodzić lub obie rzeczy jednocześnie), ale większość po prostu pilnuje własnych koszyczków, a resztę ma w głębokim poważaniu. Ja generalnie mam tak, że jak się coś niefajnego dzieje, to najpierw patrzę, co ja robię źle, a dopiero jak nie znajdę, szukam usprawiedliwienia w okolicznościach zewnętrznych (to po mamusi chyba). I wyszło mi, że nasz problem z działaczami polega na tym, że oni myślą (ci "dużego formatu", z których myślenia rzeczywiście dużo - choć nie zawsze dobrze - wynika), że wiedzą lepiej niż my, ale tylko dlatego tak myślą, że nigdy nie przyzwycziliśmy ich myśleć inaczej. Inaczej mówiąc, zasada, żeby nie krytykować, żeby prać swoje brudy we własnym gronie, jest do chrzanu. Bo zwalnia z odpowiedzialności, skoro nikt, przed kim mielibyśmy być odpowiedzialni, nie zgłasza żadnych pretensji.

Nie piszę tu o krytykanctwie rodem z pewnego clubbingowego portalu, że ten sobie wybudował domek, a tamten nakłamał za granicą czy w sprawozdaniu finansowym (choć i w tych głosach na pewno jest trochę prawdy), ale o nieukrywaniu rzeczy, co do których mamy pewność i dowody, że miały miejsce. Na przykład jeżeli wiem, że jakaś fundacja namawia ludzi do działania "dla sprawy", a potem robi na tej sprawie grube pieniądze albo dobry PR - ale tylko sobie - a swoich współpracowników ordynarnie oszukuje, powinnam to po prostu ujawnić. Bo co z tego, że oszukani ludzie drugi raz się nabrać nie dadzą, skoro znajdzie się następna grupa, która nie mając pojęcia, jak się sprawy mają, da się namówić na kolejną akcję "dla sprawy" i po jakimś czasie powiększy grono rozczarowanych. Ewentualnie zacznie robić coś na własną rękę. I albo polegnie, bo bez zaplecza (nawet słabego) jest jednak trudniej, albo mu/jej się uda i wtedy prawdopodobie stwierdzi, że lepiej robić mniejsze rzeczy samemu niż użerać się z kolejną organizacją.

Jak by nie było - z takiego działania masowego ruchu nie będzie. Bo do tego potrzebny/a jest lider/ka, który/a potrafi kierować ludźmi i potrafi ich przy sobie zatrzymać. A jeżeli do tego będzie skuteczny/a, to nikt poważny nie będzie się zastanawiać, czy czegoś z tego dla siebie nie ma. Ba - nawet powinien/na mieć, bo dochodowej działalności poświęcić się jednak łatwiej. I właśnie taką osobę powinniśmy sobie wychować lub wręcz stworzyć. Jak - ano właśnie patrząc jej na ręce, informując o nieprawidłowościach, wskazując, jak się poprawić. I robiąc to naprawdę na masową skalę. Oczywiście nie na wszystkich to podziała, ale przecież nie chcemy współdziałać z kimś, kto jest tak przekonany, że jest gąską, że nawet nie zauważył, że to jeszcze nie pora roku na gąski, a on w rzeczywistości jest sromotnikiem (wybaczcie grzybiarskie porównania, ale jakoś do pierwszej części wpisu nawiązać muszę). Ale każdy dobry grzybiarz wie, że trujaki należy omijać z daleka (nietrującego sromotnika wstydliwego, z racji wydzielanego przez niego zapachu, też) - więc takich ludzi trzeba zostawić samych sobie, aby we własnym gronie przygotowywali sobie zupki i hamburgery. Na zdrowie!

Na zakończenie - piosenka grzybiarza: