Jakiego chcę modelu związków?

Kolejna ciekawa debata na Homikach (która to już w ciągu ostatnich kilku miesięcy?) - tym razem o tym, o jakiego modelu formalizacji związków chcemy. Muszę przyznać, że, podobnie jak wiele wypowiadających się w komentarzach osób, nigdy tak dogłębnie nie zastanawiałam się nad tą kwestią. Bo niby to wszystko jest bardzo proste - uważam, że jedynie pełne zrównanie praw osób nieheteroseksualnych z prawami osób heteroseksualnych jest satysfakcjonującą opcją, bo lobbowanie za jakimkolwiek innym rozwiązaniem jest jednoczesnym przyznaniem, że jesteśmy gorszym gatunkiem ludzi i jako takim pełne prawa nam się po prostu nie należą. Z drugiej strony rozumiem, że przy obecnym układzie politycznym, a właściwie przy jakimkolwiek z tych, które miałam już okazję obserwować w tym pięknym kraju nad Wisłą, szanse takiego rozwiązania są raczej marne. Pytanie, czy byłabym w stanie zaakceptować jakiekolwiek inne. I jednak mimo wszystko tak, choć nie jestem przekonana, czy szanse na wprowadzenie jakiegokolwiek modelu legalizacji związków nie są przypadkiem równie nikłe jak w przypadku małżeństw.

Miewam od czasu ponure myśli spod znaku "co by było, gdyby". Co by było, gdyby coś mi się stało, a Gosia zostałaby sama z niespłaconym kredytem mieszkaniowym i koniecznością zapłacenia dwudziestoprocentowego podatku spadkowego za tę połowę mieszkania, które jest na mnie. Co by było, gdyby zabrakło mojego ubezpieczenia zdrowotnego, które szczęśliwie, dzięki otwartej polityce mojej firmy, obejmuje nas dwie. Ot, takie drobiażdżki - nagle to wszystko, co jest nasze, wspólne, na co pracowałyśmy przez te wszystkie lata związku, nie stałoby się automatycznie jej. Gorzej, musiałaby jeszcze raz płacić za coś, co, gdy jesteśmy razem, jest naszą własnością. Nawet gdybyśmy spisały testament albo moja rodzina stwierdziłaby, że to jej się po prostu należy. Inna historia, pewnie z niejednego życia. Rozstajemy się, jedna jest sytuowana lepiej - ma mieszkanie, dobrą pracę itd. itp. Druga - cóż, nie ma. Co się wydarza? Ano czasami (zazwyczaj?) to, że jedna osoba zostaje nagle bez środków do życia. Ewentualnie musi egzystować na granicy ubóstwa, bo zarabia tyle, że stać ją co najwyżej na podnajmowanie pokoju i zapiekankę z makaronu na kolację. Gdyby to był rozwód, nie "zwykłe" rozstanie, miałaby prawo do alimentów. A tak? Cóż, jest zdana na łaskę drugiej osoby. A na jakim koniu jeździ łaska, każdy wie. Mogłabym też opowiedzieć historię o wspólnym dziecku czy o tym, co się dzieje, jak druga osoba leży nieprzytomna w szpitalu, ale wiadomo, jak się takie opowieści rozgrywają i kończą.

Słowem, myśląc o tym, jaką ustawę byłabym w stanie zaakceptować, wzięłam pod uwagę to, co jest dla mnie najważniejsze. A najważniejsze jest dla mnie zabezpieczenie bliskiej mi osoby (lub osób, gdy w grę wchodzi również dziecko) na wypadek, gdyby coś mi się stało. Rytuały mnie nie kręcą (wolę wymyślić właściwy tylko dla nas), symbole takie jak zmiana nazwiska też nieszczególnie, choć gdyby Gosi na tym zależało, nie miałabym z tym problemu. Nie interesuje mnie też, jak ten nasz związek miałby się nazywać. Chciałabym tylko, gdy znowu najdzie mnie nastrój na "gdybanie", myśleć w wyłącznie kategoriach emocjonalnych, nie finansowych.

Oczywiście rozszerzenie praw na wszelkie związki wieloosobowe, konfiguracje przyjacielskie (jak przywołany niedawno model dwóch tatusiów plus dwie mamusie plus dziecko) jest czymś strasznie fajnym i w mojej wymarzonej rzeczywistości prawa małżeńskie czy inne (bo szczerze mówiąc, nie lubię nawet słowa "małżeństwo") nie wykluczają żadnych możliwych do wyobrażenia konfiguracji. Prawda jest jednak taka, że w tej chwili najważniejsza jest dla mnie najbliższa mi osoba i jeżeli mogłabym zapewnić jej bezpieczeństwo, zawierając wykluczający wspomniane konfiguracje związek, zrobiłabym to. I tyle, jeżeli chodzi o moje queerowanie w praktyce.

Kończąc temat, jedna uwag ogólna. W dyskusji o związkach brakuje mi jednego słowa (choć czasem się pojawia) - "obowiązki". Jak obowiązek alimentacyjny czy niemożność ubiegania się o zasiłek, gdy jedna osoba ma niskie dochody, a druga zarabia sporo. Uważam, że powinniśmy częściej podkreślać, że chodzi nam nie tylko o prawa, ale też o wzięcie na siebie wszystkich obowiązków, które niesie ze sobą zawarcie związku. Ot, tak PR-owa zagrywka, bo wiadomo, że o tym wiemy, ale podkreślanie tego przy każdej okazji mogłoby trochę pomóc. Tak mi się przynajmniej wydaje.

Żeby nie było tak monotematycznie, to, jako że zbliżają się moje urodziny (jeszcze parę tygodni, więc zdążycie z życzeniami:)) na koniec klip z kategorii "must have". "Must have", bo pochodzi z wydanego w 2002 DVD "Render - Spanning Time with Ani DiFranco", którego fragmenty znam jedynie z You Tube, a po prostu muszę je mieć w całości. A poza tym minimalnie pasuje do tematu posta, bo na początku Ani opowiada o swojej rodzinie - tej z wyboru, nie z urodzenia. A ja też jestem dziś chyba bardzo rodzinna, nieprawdaż?