O gejach co kradną Polakom bohaterów

Dokładnie tydzień temu media obiegła skromna notka z PAP-u, w której znalazło się kilka fragmentów wywiadu z Elżbietą Janicką, badaczką literatury z Instytutu Slawistyki PAN, poświęconego "Kamieniom na szaniec" Aleksandra Kamińskiego. Janicka postulowała w nim, by w końcu odmitologizować tę książkę, i wyciągnęła z niej między innymi możliwy antysemityzm harcerzy i potencjalną homoseksualność głównych bohaterów Zośki i Rudego (tak na marginesie: tak, potencjalną; Janicka w żadnym momencie nie mówi, że byli oni parą, a jedynie, że opowieść Zośki nasuwa i takie tropy interpretacyjne). Nietrudno było przewidzieć, co się po owym tekście wydarzy. I rzeczywiście, wydarzyło się. W ciągu siedmiu dni zdążyli zaprotestować niemal wszyscy - od narodowców, przez bardziej umiarkowaną prawicę, po co poniektórych liberałów. Oczywiście największe emocje wzbudziła wyczytana przez Janicką z opowieści Zośki jego relacja z Rudym, która niekoniecznie była li i jedynie przyjacielska. W efekcie po raz kolejny, podobnie jak to się stało w przypadku niedawnego sporu o Konopnicką, mogliśmy poczytać o naszych występkach - jak to geje kradną Polakom ich bohaterów, jak to ich zohydzają, jak obrzydza się prawdziwą męską przyjaźń i (głosy "rozsądku") żeby zostawić bohaterów w spokoju, bo nieładnie wyciągać takie sprawy, nawet jeżeli była to prawda.

Gdy czytałam te wszystkie opinie, przypomniała mi się inna, opisana zresztą na blogu, historia, tym razem współczesna, jak to para kobiet uratowała czterdzieścioro nastolatków z wyspy Utoya. I jak uderzyło mnie, że news ten obiegł wyłącznie strony plotkarskie, choć o innych bohaterach tamtego wydarzenia pisano rzecz jasna w poważniejszych serwisach. No ale lesbijki, nawet najbardziej bohaterskie, najwyraźniej się do takich miejsc nie nadają. Za chwilę wrócę do tej historii.

I w przypadku Konopnckiej, i Rudego i Zośki, i innych znanych i podziwianych postaci, ich orientacja psychoseksualna nie ma żadnego znaczenia i ani nie umniejsza, ani nie powiększa ich zasług. Tyle że to nie jest prawda. A przynajmniej nie w oczach osób, których głos dominuje w mainstreamie. Napiszę to jeszcze raz: obrzydzanie, zohydzanie, wykradanie bohaterów, wpieprzanie się z butami w cudze życie. Nie mogli być gejami, nie byli gejami, to jest potwarz i oszczerstwo, pisanie o tym jest zupełnie niepotrzebne. Co tak naprawdę znaczą te słowa? Że gej (czy lesbijka) nie może być bohaterem, a bohater nie może być gejem. Bo geje nie są ludźmi (którzy, jak wiadomo, bywają i bohaterami, i kanaliami). Są gejami. Tak jak lesbijki ratujące nastolatków z wyspy Utoya nie były ludźmi, były lesbijkami, i dlatego ich tożsamość przykryła to, co zrobiły.

Przesadzam? To spójrzcie na drugą stronę medalu. Na to, jak chętnie przywołuje się czyjąś homoseksualność, gdy ta osoba robi coś, czego się nie akceptuje. Homoseksualne lobby w teatrze, odpowiedzialne za wszystko, co w nim złe. Homoseksualne lobby w Kościele, odpowiedzialne oczywiście za skandale pedofilskie. Homoseksualność Ernsta Röhma, twórcy i szefa SA, przywoływana na potwierdzenie tezy, że osoby homoseksualne nie były prześladowane w III Rzeszy, a wręcz przeciwnie - były prześladowcami. I tak dalej. Krótko mówiąc, te same osoby, które w przypadku Konopnickiej czy Zośki i Rudego będą najgłośniej krzyczeć o tym, jaka to się straszna krzywda dzieje ich bohaterom w wyniku tego, że ktoś śmie dywagować nad ich orientacją, nie mają najmniejszego problemu z mówieniem o homoseksualności innych osób, również jeśli są to postaci historyczne. Pod jednym warunkiem - że uważają je za złe. A ich orientacja jest kolejnym przyczynkiem do tego, by tak sądzić. I by z ich historii wyciągnąć wniosek, że osoby nieheteronormatywne w ogóle są złe i zdolne jedynie do wszystkiego, co najgorsze.

Na naszym profilu na fejsie jeden z czytelników zadał pytanie, po kiego grzyba ktoś się zajął dywagacjami nad tym, czy Zośka i Rudy byli parą, czy tylko przyjaciółmi. Ano właśnie po tego. By odzyskiwać naszą historię, naszych bohaterów i bohaterki. By pokazać, że osoby nieheteronormatywne nie zostały zrzucone razem ze stonką z amerykańskich samolotów i że mają swoje miejsce w historii Polski. Wszędzie - wśród walczących w powstaniu warszawskim, w powstaniu w getcie i w obronie Westerplatte. Wśród ukrywających się w kanałach. Wśród tych, którzy uciekli przed wojną, i tych, którzy na niej zginęli. Na niej i w setkach wcześniejszych i późniejszych wojen, bitew i potyczek. By pokazać, że, tak samo jak pan Wałęsa, co to tak chełpi się tym, że wywalczył nam wolność, od zawsze jesteśmy obywatelkami i obywatelami tego kraju i też dołożyliśmy do jego historii swój, nomen omen, kamyczek. I by w końcu przestano nas traktować jak gejów, lesbijki, osoby biseksualne czy transpłciowe, a zaczęto jak ludzi.

I by za ileś tam lat młodzież mogła przeczytać w szkole historię o tym, jak dwóch młodych mężczyzn kochało się tak bardzo, że jeden z nich postanowił, nie zważając na konsekwencje, wyrwać drugiego z rąk śmierci. A czytając to, nie myślała o ich orientacji, a o tym, czy to, co zrobił jeden z nich, by ratować drugiego, było aby na pewno warte życia tych wszystkich osób, które poniosły śmierć w wyniku jego decyzji.