Grudniowe pocieszajki

Zbliża się przerwa świąteczna, co w moim przypadku oznacza, że nastrój mam taki sobie. Jak co roku żałuję, że nie załatwiłam kwestii prezentów na przykład w sierpniu, bo teraz każde wejście do jakiegokolwiek sklepu oznacza obowiązkowe zetknięcie z piosenkami i ozdobami świątecznymi, choinkami, "promocjami" i oczywiście z dzikim i wcale niepodekscytowanym całym tym zgiełkiem tłumem. Jak co roku mówię sobie, że następnym razem drugą połowę grudnia spędzę nad ciepłym morzem, na leżaczku, obstawiona drinkami z parasolkami i obłożona ulubioną lekturą, i jak co roku wiem, że przez przynajmniej kilka najbliższych lat to nie wyjdzie. Do tego dochodzą coraz śmielsze testy sylwestrowych fajerwerków dokonywane przez małoletnich piromanów, od czego nasz pies ma ataki paniki, i świadomość, że znowu trzeba będzie kursować między moją gdańską (biologiczną) a warszawską (z wyboru) rodziną, bo wszak to rodzinne święta, a jako że ja ich wszystkich w sumie lubię, za nic nie chciałabym im sprawić przykrości "demonstracją" wcale nierodzinnego podejścia do tych "najważniejszych dni w roku".

W związku tym wszystkim funduję sobie rozmaite pocieszajki i dziś będzie o kilku z nich. Pierwsza jest książkowa, a jej autorka to Connie Willis. Zazwyczaj określana jako twórczyni science fiction (ma zresztą na koncie najwięcej nagród Hugo i Nebula ze wszystkich pisarek i pisarzy tego gatunku), jednak o ile jej pierwsze opowiadania rzeczywiście można spokojnie zaliczyć do nurtu ekologicznej fantastyki naukowej, o tyle już z powieściami, jak "Przewodnik stada" czy "Nie licząc psa", jest znacznie trudniej, bo tam warstwa obyczajowa jest równie ważna jak w sumie dyskretny sztafaż fantastyczny. Przy okazji muszę się przyznać, że to właśnie "Przewodnik stada", którego bohaterka jest socjolożką, a konkretnie badaczką trendów i mód, natchnął mnie do szukania źródła kłopotów z wizerunkiem polskich lesbijek, czemu wyraz dałam w poprzednim poście. Ostatnio za wydawanie Willis wzięła się Agencja "Solaris" (ciekawe, czemu "agencja", a nie "wydawnictwo", swoją drogą), dzięki czemu zanabyłam sobie zbiór opowiadań "Śmierć na Nilu", w którym znalazłam aż dwie świąteczne, a zarazem anykonsumpcyjne historie, w związku z czym zrobiło mi się nieco lepiej. Tak że jak szukacie inteligentnej poprawiaczki nastroju, Willis jest jak znalazł (o ile odpuścicie sobie jej wczesną pesymistyczną twórczość).  

Moja druga pocieszajka jest stricte rozrywkowa, a nazywa się lip dub. Dla nieuświadomionych (do których do niedawna należałam) lip dub to nagranie wideo, które łączy technikę lip synchronization (dopasowywanie dźwięku do ruchu warg) oraz dubbing, w efekcie czego powstaje teledysk, w którym amatorzy udają, że wykonują daną piosenkę, i wzbogacają ją o własną interpretacją wizualną. Początki lip dub to występy solowe, potem (w 2007 roku) zaczęły powstawać nagrania grupowe, pomysł podchwycili też pracownicy biurowi, z czego narodził się office lip dub, a w 2008 roku na Uniwersytecie Hochschule Furtwagen w Niemczech zrodził się pomysł na wersję uniwersytecką. Niemieccy studenci zrealizowali film, w który zaangażowało się ponad sześćdziesiąt osób - "piosenkarzy", statystów, asystentów, profesorów. A wyszło tak:

W rezultacie narodził się uniwersytecki lip dub, którego główne zasady to realizacja całego filmu za pomocą jednego ujęcia oraz udział przynajmniej jednej osoby z kadry uniwersyteckiej. Pomysł Niemców podchwyciły inne kraje, ostatnio również Polska. Więcej o zjawisku tutaj, warto też poszukać innych (szczególnie uniwersyteckich) klipów na Youtube. Jak dla mnie - świetna zabawa.

Trzecia pocieszajka to przygotowania do programu świątecznego. Teraz już mogę zdradzić część szczegółów. Otóż na występ z nami dali się namówić między innymi Marcin i Michał z Homików, Abiekt, Ela Wycech (kabaret E.K.G, a ostatnio stand up comedy w Ustach Mariana) i nasze wspaniałe reżyserki jako para aktorów niekonwencjonalnych. Do tego będzie kilka naszych skeczy wybranych w głosowaniu na Homikach (oczywiście w świątecznych aranżacjach) oraz chyba dwa specjalnie na tę okazję napisane numery. Tak że zapraszam serdecznie do UFY na 12 grudnia i do Ust Mariana na 17 grudnia.

A skoro już przy Ustach Mariana jesteśmy, to mój ulubiony polski stand-upowiec (występujący właśnie tam) nazywa się Krzysztof Unrug i wygląda tak:



Jutro znów dzień pracy, a ja mam wrażenie, że w weekend jak zwykle nic nie zrobiłam. Chyba zgłoszę zapotrzebowanie na szkolenie z zarządzania wolnym czasem.

PS Właśnie pojawiła się kolejna pocieszajka - recenzja naszego ostatniego występu na blogu Neo. Link również w komentarzu pod tym postem, ale miejsce należy się i tu.