Mój świat jest kobietą - odrodzenie

Pamiętacie "Mój świat jest kobietą. Dziennik lesbijki"? Na wypadek, gdyby czytały mnie osoby, które sześć lat temu nie interesowały się literaturą tematyczną, przypominam, że ukazał się w 2004 roku, a autorką jest Magdalena Okoniewska. A  dla tych, którzy o dzienniku słyszeli, ale go nie czytali, dodaję, że książeczka jest słaba. Dlaczego więc o niej piszę? Z dwóch powodów. Po pierwsze, właśnie wyszła jej kontynuacja - "Mój świat jest kobietą. Dziennik lesbijki cz. 2". Tym razem nie w druku, a w formie e-booka - przeczytać fragment i zakupić można tu. Po drugie, mimo wszystkich mankamentów pierwszej części i możliwych mankamentów drugiej, ta książka to kawałek lesbijskiej historii, a ja takie historyczne rzeczy czasami lubię tutaj wrzucać.

Wszystko zaczęło się w 2002 roku, kiedy to praca Magdy zajęła III miejsce w konkursie miesięcznika "Twój Styl" - Dzienniki kobiet. Miesiąc z życia kobiety. W 2004 nakładem wydawnictwa Jacek Santorski & Co ukazała się napisana na podstawie nagrodzonego tekstu książka. Ponoć był to pierwszy raz, kiedy w polskich księgarniach można było nabyć książkę ze słowem "lesbijka" na okładce. Nie wiem, czy to prawda, ale tak czy siak takich książek z pewnością nie było wcześniej wiele (ja nie kojarzę żadnej). Tym sukcesom towarzyszył nielichy skandal wewnętrzny, mający miejsce głównie na liście dyskusyjnej Polles, gdzie przez kilka miesięcy toczyła się dyskusja bynajmniej nie o wartości literackiej książki, ale o tym, czy autorka miała prawo opisać w niej realne sytuacje i osoby. Bo wiele kobiet się w niej rozpoznało i miało pretensje, że, choć nie z imienia i nazwiska, to jednak zostały opisane. Pamiętam, że stałam wówczas na stanowisku, że Magda miała prawo czerpać z historie z życia, niekoniecznie własnego. I nadal tak uważam, choć z pewnością nie byłabym szczęśliwa, gdyby napisała o mnie coś, czego nie chciałabym przeczytać (tu teoretyzuję, bo autorkę znam słabo, a w książce znaleźć się nie mogłam, bo jej akcja toczy się przed rokiem, w którym ją poznałam; może jestem w drugiej części, więc jak ktoś mnie rozpozna, to proszę donieść, bo książki raczej nie kupię).  W ogóle mam wrażenie, że znajomi pisarzy i pisarek często rozpoznają się w ich książkach, choć nie zawsze jest to tak oczywiste jak w przypadku książek Okoniewskiej i nie zawsze podobieństwo do prawdziwych osób jest nieprzypadkowe.

Oczywiście w tym wkurzeniu na autorkę "Mój świat jest kobietą" mógł się też kryć najzwyklejszy w świecie lęk przed wyoutowaniem (mimo iż - powtórzę - żadna z kobiet nie została opisana z imienia i nazwiska, tak że nie wiem, na ile tego typu obawy były realne). I to każe mi się zastanowić, czy rzeczywiście w niektórych sytuacjach nie należałoby zachować pewnej powściągliwości. Bo choć z jednej strony uważam (a Gosia zawsze powtarza), że jeżeli my siebie nie będziemy traktować normalnie, to nie mamy co liczyć na takie traktowanie ze strony innych, to z drugiej tu nie chodzi o mnie czy o autorkę zwierzeń, ale o ileś tam osób, które mogą mieć zupełnie inne zdanie w tej kwestii albo najzwyczajniej w świecie się bać. Bo urażona duma, gdy inni widzą nas innymi, niż my chciałybyśmy się widzieć, to drobiazg, którym bym się nie przejmowała, gorzej, gdy ktoś obawia się poważniejszych konsekwencji. Cóż, dobra wiadomość jest taka, że z takimi dylematami lesbijską pisarką-pamiętnikarką raczej nie zostanę.