Nie, nie chodzi mi o liczbę okołowyborczych newsów, a o ich treść. Bo oto wielkie straszenie weszło w fazę kulminacyjną. PiS wygra! Głosujcie na PO i ratujcie Polskę! PO sprzymierzy się z Palikotem! Głosujcie na PiS i ratujcie Polskę! Nie głosujcie ani na Palikota, ani na SLD, bo w ten sposób osłabicie PO! Głosujcie tylko na PO lub PiS, żeby nie wygrało PiS lub PO. W ogóle głosujcie i ratujcie, bo jak nie, to 10 października obudzicie się w rosyjsko-niemieckim kondominium, Polsce bez zasad i wartości lub w IV Rzeczpospolitej... A potem po wyborach płacz i zgrzytanie zębów, że znowu dwie największe siły w Sejmie to PiS i PO, że mniejsze ugrupowania przepadły, że nie ma nowej siły, jakości, twarzy, pomysłów. No i nie będzie, póki te 20 procent głosujących (bo mniej więcej tyle wybiera PO i PiS wcale nie z przekonania, ale jako "mniejsze zło"), zamiast zostać w domu czy zainwestować w bliższe im ideowo ugrupowanie i dać mu szansę na zaistnienie w przyszłości, będzie głosować tylko po to, by do koryta nie dorwali się ci, których nie lubi (boi się) najbardziej.
Nie chodzi zresztą jedynie o inwestycję w przyszłość, bo póki obietnice wyborcze nie są po to, by je spełniać, trudno wyrokować, z czym tak naprawdę dane ugrupowanie wyskoczy. Chodzi o to, co się może wydarzyć w ciągu najbliższych czterech lat. I o to, że bynajmniej nie zależy to od tego, kto wygra wybory (no chyba że łyknie ponad 50 procent miejsc w Sejmie, co się nie wydarzy), ale od tego, kto w ogóle na senatorskich i poselskich miękkich krzesełkach zasiądzie. Przykładów nie trzeba daleko szukać. Oto zabrakło dosłownie kilku głosów, by przeszła potworna ustawa antyaborcyjna. A z jeszcze świeższych rzeczy - oto wystarczyłoby kilka głosów, by nie przeszła przepchnięta w ostatniej chwili przez PO nowelizacja ustawy o dostępie do informacji publicznej. Jaki z tego wniosek? Prosty. Czasami decyduje mniejszość. Nie wygrani. Nie druga siła. Nie trzecia. I choćby dlatego warto głosować zgodnie z własnymi przekonaniami. Oczywiście wtedy, gdy mamy jakąś tam pewność, że ci, którym zaufamy, będą działać po naszej myśli w kluczowych dla nas sprawach.
Jest jeszcze jeden plus w głosowaniu na mniejsze ugrupowania. Otóż, jako że póki co nie mają szans na jakąś znaczącą liczbę mandatów, siłą rzeczy nie będą mogły realizować co dziwniejszych punktów swojego programu. Co mnie bardzo cieszy, bo Palikot ostatnio znowu błysnął - tym razem pomysłem, by zmniejszaniem bezrobocia nie zajmował się rząd, a organizacje pozarządowe lub firmy, które będą z tego czerpać zyski. Tak że, choć doskonale wiem, że między innymi dzięki mnie bardziej on niż Wanda ma szansę na ciepłą posadkę przez najbliższe cztery lata, to aż tak mnie to nie boli. Choć trochę jednak tak.
A na deser coś dla tych, którzy nie znaleźli w swoim okręgu nikogo, na kogo chcieliby zagłosować. Miłego narzekania po 10 października. Już wam zazdroszczę.
A dlaczego w tych wszystkich spekulacjach, kto bardziej przyjazny lgbt, jest tylko SLD i Palikot a nie wymienia się Polskiej Partii Pracy?
OdpowiedzUsuńOczywiście jest to ugrupowanie równie niekonsewkwentne jak dwa wyżej wymienione, ale jest tam trochę osób, które robiły konkretniejsze rzeczy w kręgu lgbt niż SLD.
Ja nie mam w swoim okręgu Nowickiej więc głosuję na dobrą kandydatkę z Polskiej Partii Pracy, która ma zresztą jedynkę w moim okręgu. I jakoś lżej mi że tym mniejszym złem jest akurat PPP a nie "Ruch" Palikota (a może "Przystawka" Palikota do PO?)
A może i przystawka...
OdpowiedzUsuńDlaczego nie wymienia się PPP? Pierwszy powód - bo ta partia ma tak niewielką siłę przebicia do mediów, że niemal nikt o niej nie pamięta. Drugi - bo większość LGBT wcale lewicowa nie jest, a jeżeli już wybierała SLD, to zazwyczaj ze względu na ową "przyjazność", a nie "lewicowość". Ale i tak zwykle królowało PO. Teraz mamy drugie PO, na dodatek "przyjazne", stąd nagła miłość do Palikota.
Najbardziej podoba mi się fragment mówiący o tym, że społeczeństwo ma polityków na swoją miarę, dokładnie takich, jakich jest w stanie wyprodukować.
OdpowiedzUsuń