Ostrożnie z żartami, bo mogą się spełnić

Wiecie, co mi najbardziej poprawiło humor w ostatnich dniach? Nie fantastyczna akcja "Związki partnerskie nie są dla nas zagrożeniem" (choć jest naprawdę świetna). Nie znęcanie się nad politykami Platformy w wydaniu Hanny Lis czy Justyny Pochanke. Nie pokajanie się przez Gowina, który przyznał, że nie miał prawa wyskoczyć z niekonstytucyjnością projektów ustaw o związkach partnerskich tuż przed głosowaniem nad ich odrzuceniem. Nie żadne inne wydarzenie czy sytuacja pokazujące, że naszych spraw nie udało się po raz kolejny zamieść pod dywan i że rzeczywiście jest ileś tam osób, które poczuły się autentycznie oburzone i postanowiły coś zrobić. Nie, najwięcej radości dostarczyła mi absurdalna akcja polegająca na stworzeniu na Facebooku dziesiątek sekcji Ruchu Narodowego (sekcji LGBT, tańca współczesnego, izraelskiej, masońskiej, lewackiej, satanistycznej, policyjnej, zwłok... Zresztą zobaczcie chociażby komentarze tu). Głupie, prawda? No głupie, ale nic nie poradzę - bawi mnie to. Niemożebnie. I jest dla mnie cudowną odtrutką na ostatnio niefajną rzeczywistość.

Czasami jednak coś (i czasami niestety), co wydaje się po prostu niezłym, choć może trochę gorzkim, żartem, staje się rzeczywistością. Gdzieś w sierpniu ubiegłego roku, gdy Jacek Żalek po raz pierwszy zaczął przebąkiwać o swoim pomyśle na rozwiązania kwestii związków partnerskich, Hubert z akcji Miłość Nie Wyklucza przygotował coś takiego:

To był świetny dowcip - wtedy. Wszak oczywiste było, że Żalek wyskoczył ze swoim pomysłem tylko po to, aby zaistnieć, podobnie jak to się miało z klauzulą sumienia dla aptekarzy czy zakazem palenia w mieszkaniach, czyż nie? No i absolutnie niemożliwe było, by nad tym czy jakimkolwiek innym projektem pochylił się Gowin, prawda? I chyba nikt nie potraktowałby serio idei opisanej m.in. w Wyborczej, by rozwiązać problemy osób, które nie chcą lub nie mogą sformalizować swoich związków, w ten sposób, że ilekroć będą miały potrzebę skorzystać ze swoich praw (w szpitalu, w urzędzie, w sądzie), będą składać odpowiednie oświadczenia? Wyobrażacie to sobie? Składać za każdym razem oświadczenie? Przed panią w szpitalnej recepcji, pielęgniarką, lekarką, lekarzem prowadzącym i ordynatorem, które i którzy rzecz jasna będą mieli mnóstwo czasu, by z nami pogadać, przyjrzeć się oświadczeniom, stwierdzić ich prawdziwość i zadecydować, że tak, to my, właśnie my mamy prawo się dowiedzieć, w jakim stanie jest nasz partner? Cóż, jeśli dotąd nie zdarzyło się wam snuć takich scenariuszy - czas zacząć to robić. 

Bo oto tak się złożyło, że szalona myśl Huberta stała się ciałem i za wypracowanie związkowego "kompromisu" naprawdę wzięli się Żalek z Gowinem do spółki. Pobłogosławieni przez miłościwie nam panującego pana prezydenta, który stwierdził, że skoro są wątpliwości co do zgodności dotychczas wnoszonych projektów z Konstytucją, to w takim razie należy... Rozwiać je? Nie, po prostu trzeba zrezygnować z jakiejkolwiek, a chociażby i odbywającej się w okienku na poczcie, rejestracji związków. A to wszystko w imię rozsądku, umiaru, zgody narodowej i ułatwiania życia obywatelom rzecz jasna. 

I tak głupi, nic niewnoszący i dający ogromne pole do nadużyć (bo co przeszkodzi np. dwóm przestępcom złożyć oświadczenie w sądzie, że są parą?) pomysł Żalka zyskał całkiem spore szanse nie tylko na to, że ktoś się nad nim na serio pochyli, ale nawet, że zostanie wprowadzony w życie. 

Tak, wiem. Powinnam się cieszyć. Wszak stała się rzeczy do niedawna niesłychana: oto nad naszymi problemami pochylają się pan prezydent, pan premier i pan minister sprawiedliwości. I nawet pan Niesiołowski łaskawie stwierdza, że on wprawdzie chciałby, żeby nas nie było, no ale skoro zrobiliśmy mu taką ogromną przykrość i śmiemy istnieć, to trzeba nas jakoś tam brać pod uwagę. Więcej! Nawet PiS nie mówi "nie, nie, nie, adopcja, pedofilia, kazirodztwo, seks z kozą", a stwierdza, że jak już projekt powstanie, to na niego popatrzy. No sukces goni sukces po prostu. Problem w tym, że panowie od "ustawy o wspólnym pożyciu" nie tylko nie uznali za stosowne skonsultować się z ludźmi, których ich pomysły dotyczą (co było akurat do przewidzenia, wszak nie jesteśmy stroną, a co najwyżej "tymi ludźmi"), ale nawet nie przyszło im do głowy, by poddać je jakiemukolwiek testowi rzeczywistości. Na dodatek - nie chcę się nawet zakładać, że mam rację, bo po prostu wiem, że tak będzie - gdy już ich projekt ujrzy światło dzienne, to wszelkie protesty i argumenty za tym, że tak się po prostu nie da, zostaną uznane za dowód na to, że nie, wcale nie chodzi nam o normalne życie i rozwiązanie naszych kłopotów - po prostu chcemy zamknąć homofobów w gettach, odebrać Terlikowskiemu dzieci i zmienić kościoły w dyskoteki.

Choć w sumie... To chyba nie jest dziwne, że czasami mam właśnie na to ochotę, prawda?