Została satysfakcja, ale nawet jej brak

Ach, jak bardzo chce mi się od wczoraj powtarzać: a nie mówiłam? A nie pisałam - rok temu, dwa lata temu, trzy lata temu, jakie to fajne te Marsze Niepodległości są? I jak bardzo co poniektórzy dają się wkręcać w historyjki o lewackich prowokacjach, o Kolorowej Niepodległej, co to napadła na biednych narodowców maszerujących pół kilometra od niej i zdemolowała pl. Konstytucji? Jak bezsensowne są teorie o wszelkiej symetrii, bo tu nie ma symetrii, nie ma prowokujących i prowokowanych, tu jest bomba z wcale nieopóźnionym zapłonem, której wystarczy, że jest w ruchu, by wybuchła? I co? I teraz już chyba nikt, nawet wątpliwi bohaterzy wczorajszego popołudnia, nie wierzy w opowieści o tym, że to tęcza zaczęła, że skłotersi zaczęli, że ambasada zaczęła i samochody, drzewka i kostka brukowa zaczęły. Teraz mamy wielkie poruszenie, premiera, rząd, ministrów, którzy w końcu zauważyli, że tu nie starły się żadne dwa ekstremizmy, ale po raz kolejny pokazał, co potrafi, jeden tylko, również przez premiera i jego kumpli w ostatnich latach karmiony, teraz mamy masę spontanicznych akcji sprzeciwu (dobrych, potrzebnych), jak wtykanie kwiatów w spaloną tęczę, teraz nawet część dotychczas sprzyjających narodowcom mediów się od nich odwraca.

I pewnie powinnam czuć jakąś satysfakcję z tego "a nie mówiłam?", satysfakcję, że w końcu, po tylu latach, działania narodowców budzą jakieś szersze oburzenie i nie są zaliczane do kategorii bójek między kibicami przeciwnych drużyn. Tyle że ja na pierwszej blokadzie byłam w 2006 roku, czyli w czasach, kiedy nasi patrioci jeszcze nie nosili garniturów i nie ukrywali, co ich naprawdę kręci. Wtedy utkwiliśmy na parę godzin w policyjnym kordonie. Jak dziś pamiętam, jak moja (nie)ślubna oferowała się na wymianę za mnie, bo ja musiałam pędzić na zajęcia (nomen omen na podyplomowych genderach). Nie podziałało, ale było zabawnie. I wtedy, w tym 2006, można było spróbować jakoś przeciwdziałać, postawić tamę pewnym poglądom, powiedzieć "nie" na szczeblu innym niż "Gazeta Stołeczna" (z redaktorem Blumsztajnem na czele, z którym nie zawsze się zgadzam, ale jego niemal niezmienną sympatię do działań Antify w czasie świąt niepodległości podzielam). Ale nie. Trzeba było kolejnych marszy, coraz większych, kolejnych deklaracji, coraz butniejszych, by w końcu, po tylu latach, nasi rządzący uprzejmie spostrzegli, że to nie mityczna już niemiecka Antifa jest problemem. I że swoim zaniechaniem wyhodowali siłę, która jest po prostu niebezpieczna i z którą sobie prawdopodobnie już nie poradzą.

I proszę mi nie pisać, że to, co się wczoraj działo w Warszawie (i we Wrocławiu, i w Białymstoku, i...) to drobne incydenty, że przecież tysiące ludzi szły spokojnie. Proszę nie apelować o umiar. Napaści na skłoty i ambasadę, podpalenie tęczy, atakowanie strażaków (i, tradycyjnie już, policji), łamanie drzewek, wyrywanie kostki brukowej, demolowanie i palenie samochodów to nie są żadne drobne incydenty. To jest zwykłe bandyctwo. Zaaprobowane i od wczoraj usprawiedliwiane przez organizatorów marszu, większość wspierających go mediów (trąbiących teraz o rzekomej prowokacji skłotersów, którzy niby to dziwnym trafem byli przygotowani na atak; oczywiście, że byli, bo nie mieli złudzeń co do zamiarów części uczestników marszu) i prominentnych członków komitetu honorowego marszu w rodzaju Ziemkiewicza, Cejrowskiego i innych milasich panów.

Tak więc nie czuję satysfakcji. Nawet tego, cholera, nie mam. Nie cieszę się, że moje miasto po raz kolejny musiało zostać zdemolowane, by w końcu do kogoś więcej niż osób, które już wcześniej protestowały, coś dotarło. Bo to i tak pewnie nic to nie zmieni. A w każdym razie nie na długo. Dlatego też, w ramach odreagowania i przerwy od wściekania się, udałam się w przeszłość, do czasów, kiedy słowo "patriotyzm" nie wywoływało u mnie dreszczy. I napisałam o tym tekścik dla Queer.pl. Poczytać można tu. Zapraszam.