Kolory jesieni

Kolory jesieni są cudowne, nie sądzicie? Wielobarwność tej pory roku zawsze mnie zachwycała, ale nigdy nie tak jak teraz. Powód? Mogę tę feerię barw zobaczyć. Mogę siedzieć z podwiniętymi nogami, laptopem na kolanach i pisać tę notkę. Mogę, bo widzę. I mojemu wzrokowi raczej już nic nie zagraża.

Kiedy czasem zaczynam marudzić, że moje leczenie jeszcze tyle potrwa, myślę o tym, co napisałam powyżej, i jakoś tak od razu przestaję kwękać.

Choroba, która mnie dotknęła, jest chorobą z cyklu upierdliwych, przewlekłych i, jak to ze mną bywa, zaleczalnych, lecz nieuleczalnych. Dopadło mnie bowiem dwóch kolesi o wdzięcznych nazwiskach Graves i Basedow. Choroba Gravesa-Basedewa to autoimmunologiczna choroba tarczycy. Jednym z jej mniej fajnych objawów jest orbitopatia, która charakteryzuje się między innymi wytrzeszczem oczu. Leczona jest sterydami, a tych z kolei efektem ubocznym jest zbieranie się wody w organizmie, co powoduje ogólne opuchnięcie. Ja przez dłuższy czas wyglądałam jak bardzo, bardzo wkurzony chomiczek.

Przy orbitopatii może pojawić się również neuropatia, czyli nacisk na nerw wzrokowy. Nieleczona prowadzi do utraty wzroku. Leczenie jest długotrwałe. U mnie to serie tzw. pulsów sterydowych dożylnie, potem naświetlania oczodołów, a w trakcie jeszcze ich operacyjna dekompresja. Takich sytuacji jak ponowna dekompresja, czy też wycięcie tarczycy, nie planuję. Wyraźnie bowiem powiedziałam swojej tarczycy, że ja bez niej przeżyję, ale ona beze mnie stanie się zwykłym odpadem medycznym. Tak więc ma przestać się wygłupiać i zacząć pracować normalnie.

Piszę o tym z dwóch względów. Po pierwsze, żeby się nieco wyżalić, a co. Po drugie i ważniejsze dlatego, że nie wiem, czy to nie przez własną głupotę i zaniedbanie zafundowałam sobie całą powyższą przygodę. Rok temu bowiem pewna lekarka zasugerowała mi, żebym zrobiła sobie badania krwi w kierunku hormonów tarczycy. Nawet chciałam, ale zawsze coś mi wypadało, a głównie oczywiście praca. Brak czasu, a jak już trafiałam do lekarza, to zapominałam poprosić o odpowiednie skierowanie. Kto wie, czy gdybym wtedy zaczęła leczyć nadczynność tarczycy, teraz też bym miała tak wątpliwej jakości przeżycia.

Na moje poczucie własnego debilizmu zbawienny wpływ mają lekarze, którzy twierdzą, że wcześniejsze rozpoznanie choroby i kuracja nie miałyby wpływu na to, co się teraz dzieje. Bardzo chciałabym im wierzyć, ale moją wątpliwość budzi to, że być może chcą kryć swoich kolegów (i koleżanki też) po fachu, którzy i które przez miesiąc (14 lekarzy, 3 wizyty na ostrym dyżurze w 3 szpitalach) nie potrafili zdiagnozować przełomu tarczycowego. Więcej, nikt z nich nie zlecił kobiecie w średnim wieku odpowiednich badań. Dopiero Ewa i dr Google podpowiedzieli, co mi jest. Swoją drogą to cudowny widok, kiedy Ewa dyktuje lekarce, jakie badania ma mi zlecić (ja byłam już tak słaba, że bez mojej żony ruszać się nie byłam w stanie, a w gabinecie natychmiast zajmowałam kozetkę). W związku z tym nadal nie czuję się rozgrzeszona. Cieszę się tylko, że moja głupota i zaniedbanie nie skończyły się czymś gorszym.

Jak się okazało, nie jestem w tym wszystkim sama - ostatnio również kilka moich przyjaciółek miało więcej szczęścia niż rozumu i w ostatniej chwili udało się lekarzom co nieco w ich organizmach naprawić, dzięki czemu dzisiaj mogą wieść spokojny i w miarę, jak nie całkiem, zdrowy żywot.

Do czego zmierzam? Ano do tego, że jasne, że w wielu przypadkach winę za złą diagnozę ponoszą lekarze (patrz wyżej), ale w jeszcze większej liczbie winni jesteśmy sami. Nasza bezmyślność, zaniedbanie, odkładanie na jutro może być dla nas wręcz zabójcze.

Ilu z was, czytających te słowa, zrobiło sobie w ostatnim roku rzetelne badania, takie od A do Z? Kiedy, drogie czytelniczki, ostatni raz zrobiłyście sobie cytologię? A badanie piersi? Uwierzcie, nieważny jest wiek, w szpitalu nie spotykam tylko osób w moim wieku i starszych. Zdaję sobie sprawę, że nieco (?) moralizuję, ale ktoś kiedyś powiedział „uczcie się na cudzych błędach, wszystkich nie zdążycie popełnić”. I jakkolwiek miło by mi było przeczytać w komentarzach, jaka to jestem dzielna, że życzycie mi powrotu do zdrowia i że wszystko będzie dobrze, wolałabym, abyście napisali i napisały, że dzięki temu tekstowi umówiłyście się na wizytę u ginekologa, poszliście po skierowania na badania. Albo też że jesteście mądrzejsi i mądrzejsze niż ja i po prostu robicie to regularnie.

PS Podaję namiary na sprawdzonych lekarzy:
Ginekolożka: Anna Wiczyńska-Zając, przyjmuje w Dantex Medzie w Warszawie, tel. 22 636 81 71
Endokrylonolog: Piotr Miśkiewicz, http://www.endokrynolog.org/kontakt.
Okulistka: Alina Szajkowska, przyjmuje między innymi u optyka przy ul. Duracza 6, Warszawa, w poniedziałki, tel. 22 633 28 02

Fot. Wingchi, Wikimedia Commons