Można go leczyć. A nawet trzeba

Kilka miesięcy temu prowadziłam warsztaty dziennikarskie dla kobiet powyżej pięćdziesiątego roku życia. Tematyka niby mało kontrowersyjna, w końcu jakie spory ideologiczne miałyby niby wyniknąć z tego, że w internecie lepiej sprawdzają się tytuły informacyjne niż literackie, krótkie akapity, a nie ściana tekstu, czy że warto zadbać nie tylko o sam tekst, ale też o stronę wizualną - zdjęcia, filmy i temu podobne. A jednak - wynikły. Bo, przygotowując materiały ilustrujące dobre i złe praktyki, wybrałam między innymi kilka artykułów, w których pojawiły się takie nazwiska jak Lis czy Kaczyński. A że uczestniczki warsztatów miały poglądy przeróżne, od prawa do lewa, to, zamiast dyskutować o tym, czy pokazywane przeze mnie teksty są dobre czy złe pod względem warsztatowym, spierały się o ocenę ich bohaterów. A ja dokładałam starań, aby, mimo pytań, nie zająć stanowiska i wrócić do tego, co dla nich zaplanowałam. Jakoś się udało. Ale na kolejne warsztaty wybrałam już wyłącznie teksty o mniej dzielącej ludzi tematyce, jak pogoda, sport, parabanki czy koty.

Ucząc, trudno jest tak do końca schować swoje poglądy do szuflady. Gdy wynikła dyskusja, bardzo łatwo mi było autorytatywnie stwierdzić, że Kaczyński i Lis to coś tam, a poza tym, hola, hola, moje panie, wszak nieważne nazwisko, ważny warsztat. W końcu ja tak myślałam, więc tak było, czyż nie? Ano nie. I nie po to prowadziłam te zajęcia, żeby mówić, co ja myślę, a po to, żeby wyposażyć uczestniczki w konkretną wiedzę. A swoimi przemyśleniami mogłam się podzielić jedynie wówczas, gdy dotyczyły doboru zdjęć, dopuszczalnej długości śródtytułów czy kwestii praw autorskich. Po to tam byłam. Nie po to, by mówić paniom, co mają myśleć o tym czy innym polityku lub dziennikarzu. Albo że w ogóle mają o nim nic nie myśleć, przynajmniej nie w trakcie zajęć. Podobnie w przypadku innych warsztatów, wykładów czy kursów, które zdarza mi się prowadzić. Płacą mi za realizację programu, a nie za głoszenie prywatnych poglądów.

Pod koniec września Elżbieta Haśko, pedagożka i nauczycielka wychowania do życia w rodzinie w gimnazjum w Wiązownicy, napisała na swojej stronie na Facebooku:

"W homoseksualizmie biorą udział częściowo czynniki genetyczne, ale największe znaczenie odgrywa odpowiednie wychowanie psychoseksualne w domu. Z całą pewnością można go leczyć, a nawet trzeba, bo nikt z tych ludzi nie czuje się prawdziwie szczęśliwym wewnętrznie (wiem, bo znam takie osoby)!!! To dla moich uczniów... bo dziś wywiązała się dyskusja na ten temat..."

Wrzuciła też linki do tekstów i filmów poświęconych "leczeniu" z homoseksualizmu. Co się działo na lekcji, która sprowokowała nauczycielkę do tych wynurzeń? Poza tym, że była mowa o skutkach pornografii, w tym, między innymi, o homoseksualizmie, nie wiadomo.

O sprawie zrobiło się głośno, gdy opisała ją rzeszowska "Gazeta Wyborcza", w efekcie czego panią Haśko zainteresowało się kuratorium. I, jak się łatwo domyśleć, od razu znalazło się sporo osób, które uznały, że mamy do czynienia z nagonką na nauczycielkę, tłumieniem wolności słowa i tak dalej.

Oczywiście trudno jest porównywać jakąkolwiek lekcję w szkole do moich warsztatów dziennikarskich (czy jakichkolwiek innych, które prowadziłam). Inny cel, inni odbiorcy, inne relacje w grupie. A na dodatek, w tym konkretnym przypadku, przedmiot, który w szkołach wygląda bardzo różnie i w dużej mierze zależy to od poglądów osoby, która go prowadzi. Mimo wszystko jednak pokuszę się o przepuszczenie tego, co się wydarzyło w Wiązownicy, przez własne doświadczenia.

Tak jak ja miałam do zrealizowania konkretny program, tak istnieje podstawa programowa do wychowania do życia w rodzinie i kilka podręczników, które dostały pieczątkę, ją realizują. I choć temat homoseksualności podejmują czasem w skrajnie odmienny (i nie zawsze zgodny ze współczesną wiedzą) sposób, to w żadnym z nich nie ma już mowy o konieczności "leczenia", a jeżeli zdarzają się stwierdzenia, że orientacja psychoseksualna jest uwarunkowana wychowaniem, to tylko jako jedna z teorii, a nie jedyna obowiązująca. Co z tego wynika dla pani pedagożki? Że mówiąc swoim uczniom, że homoseksualizm trzeba leczyć i że wynika on przede wszystkim z wychowania, nie realizuje podstawy programowej, tylko wyraża swoje prywatne poglądy. Czy ma do tego prawo? Jako osoba prywatna - tak. Jako nauczycielka - nie. I nie ma to nic wspólnego z wolnością słowa, a wszystko z rzetelnym wykonywaniem swoich obowiązków.

Zachowanie nauczycielki z Wiązowic jest naganne nie tylko dlatego, że przekłada głoszenie swoich poglądów nad wykonywanie pracy, za którą pobiera wynagrodzenie. Pani pedagożka ma coś, czego ja absolutnie nie mam, bo uczę głównie dorosłych - władzę. Może mówić, co chce, nie obawiając się sprzeciwu uczniów, może też, gdyby jakimś cudem w jej klasie znalazł się uczeń, który nie bałby się powiedzieć, że nie jest hetero, mieć wpływ na to, jak będzie traktowany i jak sobie ze swoją nieheteronormatywnością poradzi. W tej chwili Elżbieta Haśko chodzi w glorii i chwale męczennicy za wiarę i wolność słowa, na którą te wstrętne lewackie media urządziły paskudną nagonkę. Ciekawa jestem, czy zdarza jej się, w przerwach między pracą a udzielaniem wywiadów, zastanawiać, jak się czuje zaszczuty przez rówieśników piętnastolatek, który ma nadzieję, że jego nauczyciele uchronią go przed prześladowcami, a zamiast tego dowiaduje się od nich, że jest chory i trzeba go leczyć.