Historia pewnego ogłoszenia

Takie oto ogłoszenie zawisło wczoraj w domu studenckim Żwirek należącym do Uniwersytetu Warszawskiego:

Kilka godzin po tym, jak powiesiłam jego zdjęcie na naszym profilu na Facebooku, sprawę opisały Inna Strona i Gazeta.pl. Co im się udało ustalić? Że karteczka znikła tak szybko, jak się pojawiła. Że według anonimowej pracownicy akademika, z którą rozmawiała dziennikarka IS, nie ma w tym ogłoszeniu nic dziwnego, wszak takie związki są nienormalne, więc po co je uwzględniać. Oraz - tu będzie dla odmiany coś miłego - że zupełnie inaczej myśli kierowniczka akademika Olga Skonecka (to ona zerwała kartkę), która wyjaśniła, że ogłoszenie jest inicjatywą rady mieszkańców, a ona nie ma nic przeciw temu, by nocowały również osoby będące w związkach jednopłciowych. Wieczorem sprawa wyjaśniła się do końca - wyszło na to, że w samozwańczego obrońcę moralności zabawił się jeden z członków rady, który woli pozostać anonimowy. I miał to być według niego żart, tyle że zapomniał dodać na końcu uśmiechniętą buźkę.

I wydawać by się mogło, że wszystko jest już w porządku, tak że jedyne, co pozostaje, to pogratulować sobie nagłośnienia sprawy. Tyle że to nieprawda. Bo takie ogłoszenia nie biorą się znikąd. Po tym, jak wrzuciłam tę fotkę na Facebooka, odezwało się do mnie kilka osób. I wszystkie napisały mniej więcej to samo - że atmosfera w tym akademiku zawsze była homofobiczna, tyle że jak dotąd nic tak ewidentnego nie wypłynęło. Nie sądzę też, by dotyczyło to jedynie tego konkretnego domu studenckiego, za to symptomatyczne jest, że dotyczy właśnie tego - należącego do uczelni uznawanej raczej za liberalną, położonej ponoć w jednym z najbardziej otwartych miast w Polsce. Bo to oznacza, że gdzie indziej może być jeszcze gorzej.

Sporo się ostatnio pisze o homofobii w szkołach - i bardzo dobrze. Tyle że, jak widać, również później nie zawsze jest lepiej, a rówieśnicy i równieśniczki, mimo że niby już dorośli i dorosłe, potrafią dopiec równie mocno. I okazuje się, że nie wystarczy wyrwać się z domu i z dawnego otoczenia, by w końcu móc odetchnąć pełną piersią i żyć choć w miarę otwarcie. Bo jakoś nie sądzę, by po tym numerze osoby niehetero ustawiły się w kolejce do rady mieszkańców, aby podać nazwiska swoich partnerów i partnerek. Niby to nic wielkiego - ot, wybór między noclegiem w mieście i ukrywaniem się a noclegiem w akademiku. Tyle że to nie jest normalne, by bać się skorzystać z praw, które się ma.

Swoją drogą, nie rozumiem, po co w ogóle musieć się tłumaczyć z tego, kogo się nocuje. Limity (trzy razy w miesiącu) jeszcze jestem w stanie pojąć, choć z trudem, ale to, kto, z kim i dlaczego nie powinno nikogo poza samymi zainteresowanymi obchodzić.