Wróg was poszuka

Nigdy nie miałam najlepszego zdania o PO, ale jednego posłom i posłankom tej partii (no, nie wszystkim, ale większości) odmówić nie potrafiłam - umiejętności wysławiania się. Ubierania nawet bardzo niefajnych poglądów i postulatów w ładne słowa, tak, by na pierwszy rzut oka - a niestety większość ludzi tym okiem rzuca właśnie raz - było z nimi wszystko w porządku. Tym bardziej nie mogę wyjść z podziwu, a minęło już parę dni, odkąd to zobaczyłam, więc już powinnam z niego wyjść, nad pięknym strzałem w stopę, który zafundował sobie członek jej liberalnego skrzydła (rzecz jasna liberalnego jedynie z nazwy, ale teraz nie w tym rzecz) Adam Szejnfeld.

Pan poseł dał się w Walentynki zaprosić do programu "Tak jest" Andrzeja Morozowskiego. Obok niego posadzono Mirosławę Makuchowską, wiceszefową KPH. Temat programu - związki partnerskie, a konkretnie to, dlaczego PO, mimo przedwyborczych obietnic, pomysł zarzuciła. W odpowiedzi dostaliśmy piękny pokaz arogancji, który pod koniec przerodził się w niemal wściekłą perorę pana posła. Jak nie wierzycie, to popatrzcie.

W skrócie: Adam Szejnfeld najpierw kłamał, potem groził. A w międzyczasie powiedział kilka rzeczy prawdziwych, których prawdopodobnie mówić nie powinien. W czym kłamał? W tym, że PO jest za związkami partnerskimi (choć można mówić jedynie o części PO), a nie uchwaliła ustawy jedynie z braku sejmowej większości (która, gdyby całe PO było za związkami, by się znalazła). To stwierdzenie pada tak z sześć razy, więc trudno mówić o pomyłce, bardziej prawdopodobne jest to, że to oficjalna linia partii - my chcieliśmy, ale to oni (PiS, nasz koalicjant, "lewica" zapewne też) nam nie pozwolili. Co zresztą potwierdza moja ulubiona wymiana zdań w tym programie: "Ale to w PO zabrakło głosów" - "W Sejmie zabrakło".

Kiedy powiedział prawdę? Kiedy przyznał, że program partii to jedynie zbiór pobożnych życzeń, a gdyby miał być czymś więcej, to może i składałby się z wielu kartek, ale pustych. Czyli że, co już nie od dziś wiadomo, programy są po to, by wygrać wybory, a nie po to, by je realizować.

Kiedy groził? To mój ulubiony moment - i jest wyjątkowo paskudny. Zaczyna się pozornie lekko, od pogrożenia paluszkiem: niezwykle łatwo zrazić do siebie ludzi, którzy są zwolennikami waszych postulatów - stwierdził pan poseł. Tak na marginesie, to jest akurat nienowe stwierdzenie, podobnie na krytykę reagowała swojego czasu pełnomocniczka rządu ds. równego traktowania Agnieszka Kozłowska-Rajewicz. A potem przywalił z grubej rury: jak będziecie upatrywać wroga nie w PiS, a w nas, to wróg was znajdzie. Gwarantuję to pani - wtedy PiS wygra wybory i was znajdzie.

Co zabawne, owo grożenie paluszkiem zrobiło na mnie znacznie większe wrażenie niż straszenie. Nie boję się PiS, a kto się boi, ten trąba, bo PiS jak zwykle nie będzie miało większości i z ich biliona złotych, zawłaszczania władzy sądowniczej i zmuszania kobiet do rodzenia wyjdzie wielkie nic. Nasza sytuacja też gorsza nie będzie, bo nie ma niczego, co mogliby nam odebrać. I to, że nie ma tego niczego, to akurat zasługa partii pana Szejnfelda, który jest sojusznikiem tylko z nazwy. Wskazówka: sojusznik to nie ktoś, kto kłamie i grozi w odpowiedzi na słuszną krytykę. Sojusznik to nie ktoś, kto sobie o tobie przypomina, gdy sam jest w potrzebie. Sojusznik to nie ktoś, kto daje ci wielkie nic i nawet nie próbuje udawać, że da więcej. Sojusznik to ktoś, kto szuka rozwiązania twojego problemu. Ktoś, kto lobbuje w twojej sprawie i stara się przekonać do niej innych. Ktoś, kto daje ci prawo do wyrażenia swojego rozgoryczenia i żalu. I podziela je - bo jest twoim sojusznikiem i twoja sprawa jest też jego sprawą.

Czy mamy takich sojuszników w PO? Czy są tam ludzie, którzy właśnie teraz, gdy grunt pali im się pod nogami, gdy rozpaczliwie szukają sposobów utrzymania się przy władzy, są w stanie naprawdę powalczyć o sprawy grupy, do której zwracają się o pomoc? Teraz, nie w czasie nieokreślonym, gdy zdobędą mityczną większość, którą w sprawach związków partnerskich, przeciwdziałania przestępstwom z nienawiści czy uzgodnienia płci tak naprawdę już mają? Być może. I być może nawet zdecydują się to pokazać. Bo - i mam nadzieję, że nie tylko ja tak myślę - to nie my powinniśmy walczyć o uwagę polityków i o to, by ich do siebie nie zrazić, a oni o to, by nie zrazić nas do siebie. To oni powinni nas przekonać, że są warci naszych głosów. To oni powinni o nas zabiegać. Nie jesteśmy niewolnikami czekającymi na łaskę dobrego pana. Jesteśmy ich pracodawcami. Decydujemy o ich losie. I jeśli tego nie rozumieją, to najwyraźniej nie powinno być ich w Sejmie. Czego im szczerze życzę (z wielu, wielu powodów), choć raczej się to moje życzenie nie spełni. Przynajmniej nie w kolejnej kadencji.

PS Oczywiście, czemu już nie raz dawałam wyraz, uważam, że to przede wszystkim my powinniśmy walczyć o swoje sprawy. Ale nie na kolanach i nie udając, że deszcz pada itd., itp.