Dylematy przedwyborcze

Media już postanowiły: wybory prezydenckie wygra albo specjalista od antyfeministycznych fraszek i mordowania zwierząt dla przyjemności, albo gość, który kiedyś tam powiedział, gdzie stało ZOMO, ale jako że już tę sprawę wyjaśnił na kongresie swojej partii, to nie zamierza się z niej tłumaczyć, mimo metamorfozy, którą ostatnio przeszedł. Oczywiście mam na myśli media mainstreamowe, bo nasze zachowują się tak, jakby tych zbliżających się wyborów w ogóle nie było. Pewnie, że żaden z kandydatów nie jest tym wymarzonym czy nawet w miarę sensownym. Ale czy to powód, aby w ogóle nie poruszać tego tematu? Po zwiedzeniu kilku forów (ot, choćby tego) wyszło mi, że niekoniecznie. Bo i tak o tym dyskutujemy. Bo mamy wątpliwości, bo agitujemy za tym lub tamtym, choć częściej przeciw temu lub tamtemu. Oczywiście jest ileś tam osób, które decyzję już podjęły i do jej zmiany przekonać ich się nie da. Ale z pewnością jest też całkiem spora grupa, która nie wie, czy pójdzie głosować, a jeżeli pójdzie, to na kogo właściwie powinna ten głos oddać. I kolejna spora grupa, która może i zdaje sobie sprawę, że każdy głos jest ważny, ale skoro wszystko wydaje się być przesądzone, to nie widzi sensu w dokładaniu do urny również swojej (zakreślonej bądź nie) karteczki bądź w wybieraniu między wszystkimi zarejestrowanymi kandydatami, a nie tylko promowaną dwójką.

Przedwczoraj rozmawiałam z redaktorką Homików o wyrazistości naszych portali internetowych, o tym, czy powinny być bardziej określone ideowo, czy też przeciwnie, pokazywać pluralizm poglądów. I choć z jednej strony nadal uważam, że siła tychże Homików leży w otwarciu na różnorodność środowiska, to z drugiej mam wrażenie, że niekiedy należy wykorzystać potencjalną opiniotwórczość i najzwyczajniej w świecie pomóc podjąć decyzję niezdecydowanym. I czas przed wyborami powinien być jednym z takich momentów. Tak że mam nadzieję, że i nasze portale do debaty przedwyborczej się włączą. Bo nawet jeżeli nie będzie to miało wpływu na wynik wyborów (a raczej nie będzie), to przynajmniej będziemy mieć szansą na stworzenie zalążka realnej siły, jaką teoretycznie jesteśmy (mityczne 2 miliony głosów), a z którą może ktoś kiedyś zacznie się liczyć.

Niedawno odwiedzili nas Bożena Keff i Jarek Mikos (a, Bożenka kazała też dopisać, że przyszli z baraniną, czyli mięsem kurczęcym i indyczym, dla Barana, bo tak nazywają naszego psa). W pewnym momencie rozmowa zeszła na stare dobre "Co będzie, jak Jarosław (niestety nie Mikos) zostanie prezydentem?". Na to ja z Gosią, że przeżyliśmy jeden kaczyzm, to przeżyjemy i kolejny. Na co Bożenka, że wszystko fajnie, ale ona nie ma już dwudziestu lat, a chciałaby dożyć czasów, kiedy będzie normalnie. Tylko co to "normalnie" właściwie oznacza? Monopol PO? Na pewno nie dla czwórki, która ową dyskusję prowadziła. Zwycięstwo Napieralskiego? Też nie. Więc co? Odpowiedź jak zwykle banalna - nie ma w Polsce znaczącej siły politycznej, która dla nas by ową normalność uosabiała. Czy to powód, by nie głosować? Bynajmniej. Ale dla mnie to powód, by w końcu przestać się bawić w głosowanie na mniejsze zło. Lub na kogoś, z kim może i się nie zgadzam, no ale przecież "on przynajmniej ma szansę wygrać z Kaczyńskim". Nawet jeżeli ma, to ja to chrzanię. Nie lubię Komorowskiego (bo to ponoć on ma szansę). Nie zgadzam się z nim niemal pod każdym względem i nie zamierzam mu dokładać mojego punkcika poparcia. Pójdę na wybory, bo zawsze chodzę, ale jeżeli będę miała wybór między panami na K., oddam pusty głos (w drugiej turze, bo co do pierwszej, to może jeszcze dam się przekonać do innego wyjścia niż pusty głos). I pewnie to nie będzie w tym roku ani w następnych, ale może w końcu kiedyś liczba pustych głosów stanie się tak duża, że nikt już nie będzie mógł bajać o tym, że jakaś tam większość na niego głosowała, a za to ktoś zacznie się poważnie zastanawiać, co z tymi głosami zrobić. No ale może wcale się tak nie stanie, bo do tego czasu ci wszyscy głosujący na mniejsze zło znajdą swoją normalność. Czego sobie i im życzę.