Dziesięcioprocentowy homofob

Impreza u K. W doborowym gronie nerdów, geeków oraz miłośniczek i miłośników fantasy uzewnętrznia się (po każdym drinku jakby intensywniej) pewien bloger (nazwijmy go B.). W pewnym momencie rozmowa schodzi na lesbijki i gejów. B. oświadcza, że w sumie to on jest homofobem. Patrzę na niego zdziwiona i zaprzeczam (bo czytam go od dawna, a poza tym, choć dopiero go poznałam, to już zdążyłam uznać za naprawdę fajnego gościa): no przykro mi, mój drogi, ale jednak nie jesteś. Ale on się upiera. I przytacza taki oto przykład: ostatnio miał okazję bawić się w gronie przyjaciół, wśród których jest para gejów. W pewnym momencie zaczęli się całować. A on na nich patrzył i myślał sobie, że niby powinno mu to przeszkadzać, wydawać się jakieś nie takie, ale tak nie jest. Ot, patrzy sobie na nich i myśli, że to w sumie miły widok. Gdzie tu homofobia? Ano w tym, że on ich jednak dostrzega. Że widzi, że to dwóch mężczyzn i patrząc na nich, myśli o tym, że to geje. A jak patrzy na parę heteroseksualną, to nie myśli o ich orientacji. Więc jest homofobem.

Strasznie mi się ta jego konstatacja spodobała. Nie, nie dlatego, że udowodnił swoją tezę, ale dlatego, że pokazał jedną z różnic między osobami heteroseksualnymi i nieheteroseksualnymi. To, że heteroseksualność jest przezroczysta, nie zauważamy jej. I że jego boli, że nie potrafi tak samo postrzegać nieheteroseksualności. Na tym się nasza rozmowa nie skończyła, poszliśmy o krok dalej - czyli że o prawdziwej równości będzie można mówić dopiero wtedy, gdy zamiast dwóch chłopaków, będą po prostu dwie kochające się osoby. Jak w klipie portugalskiej ILGI:



Koniec końców, B. znalazł  jednak argument za tym, że jest homofobem. Otóż B. jest ojcem. I gdy się zastanawiał, czy zostawiłby swoje dzieci pod opieką przyjaciela geja, to stwierdził, że ma pewne obawy. I jakieś 10 procent tych obaw związanych jest właśnie z tożsamością owego przyjaciela. Wprawdzie 90 procent wynika z zupełnie innych rzeczy, jak choćby z tego, że kolega ten nigdy się dziećmi nie opiekował, no ale nadal zostaje to zupełnie nieracjonalne 10 procent.

Żałuję, że nie zapytałam B., czy owo 10 procent dotyczy jedynie tego konkretnego kolegi, czy też każdej osoby nieheteroseksualnej i czy podobnie nieracjonalne obawy żywi zarówno w stosunku do kobiet, jak i do mężczyzn, bo pewnie wynikłaby z tego kolejna ciekawa konstatacja. Ale może jeszcze będzie okazja. Pytanie na koniec brzmi: czy to, że B. uważa się za homofoba, wystarczy, by stwierdzić, że nim jest? A może ta jego, jak dla mnie, spora wrażliwość na to, czy i dlaczego kogoś wyklucza oraz przeświadczenie o nieracjonalności własnych obaw świadczy o czymś kompletnie przeciwnym? Może po prostu uważa, że homofilowi nie wypada się deklarować jako homofil, skoro jednak dostrzega w sobie jakieś uprzedzenia?