Wszyscy chcą kochać?

Wyszło jednak na to, że uczestnicy tegorocznej Parady Równości nie będą spacerować po nierównościach. Choć w głosowaniu internetowym niewielką przewagą głosów nad "Misja, Miłość, Muzyka" wygrało hasło "Chodź z nami po nierównościach" (o dziwnych zawirowaniach w głosowaniu pisałam tu), to organizatorzy Parady ogłosili dziś, że najwięcej głosów oddano na "Wszyscy chcą kochać". "W trakcie głosowania doszło do próby nielegalnego wpłynięcia na wynik sondy, jednakże administracji serwisu udało się ustalić, które głosy zostały sfałszowane" - tłumaczą na swojej stronie. Na ich profilu na Facebooku można się doczytać, że tych sfałszowanych głosów było około 1200, czyli prawie 2/3 wszystkich oddanych. Czyli nie dorośliśmy jeszcze chyba do internetowej demokracji (albo internetowa demokracja to żadna demokracja), skoro między głosami przyjętymi i odrzuconymi są aż takie dysproporcje.

A samo hasło? Cóż, Maryla Rodowicz, chuda jak słomka cizia blond, z lichym torsem starszy pan i fryzjer gej, czyli generalnie słodko-smętaśnie. Tak na marginesie, to od jakiegoś czasu nie mogę się pozbyć wizji paradowego tłumu maszerującego w takt Maryli i chóralnie śpiewającego refren jej wielkiego hitu, którego tytuł teraz posłuży za hasło Parady. Może więc z tej okazji warto zaprosić na platformę samą diwę? Generalnie sam slogan nie jest taki zły, w końcu pragnienie miłości to rzecz uniwersalna i łatwiejsza do przyjęcia niż polityka, kłopot w tym, że może zbyt uniwersalna, a za mało radykalna. Ale nie czepiam się, w końcu mogliśmy chodzić po nierównościach (jakby nie było ich dość na co dzień, a po zimie pewnie nowe wyjdą), więc i tak jest nieźle.

Dostaje się za to ostatnio innemu hasłu z miłością w tle - "Miłość nie wyklucza". Najpierw Anna Laszuk pytała w "Replice": "Miłość nie wyklucza - i co z tego?", teraz Bartosz Żurawiecki apeluje, by przestać mówić o miłości, bo według niego problemy zaczynają się wtedy, gdy z tą miłością wchodzi się w przestrzeń publiczną. Jakoś mam wrażenie, że Bartkowi miłość kojarzy się z intymnością w czterech ścianach własnego albo wynajmowanego M. Tymczasem, skoro akurat nasze związki i ich równouprawnienie są przedmiotem publicznej debaty, to trudno mówić o jakimś jasnym podziale na to, co prywatne, i to, co publiczne. Zresztą nie tylko o tę debatę chodzi, ale i o to, jak nasza "nielegalność" wpływa na nasze relacje. W końcu każda homicza para, oprócz zwykłych kłopotów w związku (od sporów o to, jak wyciskać pastę do zębów czy kroić masło, po problemy mieszkaniowe czy finansowe) ma jeszcze jeden dodatkowy balast - to, że ów związek nie jest w pełni akceptowany (prawnie i społecznie) tylko i wyłącznie ze względu na to, że jest to związek osób tej samej płci, a nie z powodu na przykład jego jakości. Bawią mnie wszelkie domorosłe (bo innych nie ma) analizy jakości naszych relacji właśnie - a to mające na celu wykazanie ich mniejszej trwałości, a to większej otwartości w stosunku do związków osób heteroseksualnych. Umówmy się, wszelkie tego typu badania nie będą miały najmniejszego sensu, póki nie będzie pełnego równouprawnienia. A i wtedy trzeba będzie poczekać tak z pięćdziesiąt albo i sto lat, by móc porównywać podobne z podobnym. Bo nawet jak już nieheteroseksualni Polacy i Polki będą mieli możliwość zawierania małżeństw/związków partnerskich, to wielu z nich czeka jeszcze długa droga, nim będą gotowi je zawrzeć. Nie, nie dlatego, że nie są gotowi, a w każdym razie ów brak gotowości nie wynika z relacji między partnerami/partnerkami. Zawarcie związku to publiczna deklaracja uczucia, po prostu taki troszkę większy i nieprywatny coming out, na który nadal bardzo wiele osób nie potrafi się zdobyć. Z drugiej strony - poczucie, że prawo jest po naszej stronie, siłą rzeczy ów strach przed coming outem zmniejszy. Ale mimo wszystko równe prawa to tylko krok do tego, byśmy rzeczywiście poczuli się równi.

Czyli co? Wszyscy chcą kochać. Ale chcą też czuć się w swojej miłości legalni.