Naprawdę jest lepiej? [LIST]

Po ostatnich dość ponurych postach planowałam napisać coś weselszego. W międzyczasie dostałam jednak maila od A. i postanowiłam go opublikować. A. pisze o polskiej odpowiedzi na kampanię "It Gets Better" - emitowanych od niedawna w MTV spotach z cyklu "Będzie lepiej". A konkretnie o tym, jak to "lepiej" wygląda w jej przypadku. To tekst napisany z zupełnie innej perspektywy niż te, które zwykle możecie tutaj przeczytać. Macie podobne doświadczenia? A może przeciwnie - bliżej wam do bohaterów "Będzie lepiej", u których z czasem naprawdę było lepiej albo w ogóle nie było źle? Zapraszam do przeczytania listu od A. i dzielenia się swoimi historiami w komentarzach.

JAK TO TAK NAPRAWDĘ PÓŹNIEJ WYGLĄDA?

Po wielu podejściach zdecydowałam się coś napisać. Swego czasu oglądałam chyba prawie wszystkie programy i projekty poświęcone tematyce LGBT. Najlepiej do tego nadawał się internet i, co tu ukrywać, zagraniczne strony, głównie angielskie albo amerykańskie. Jakby jakiś psycholog robił mi wtedy analizę, pewnie stwierdziłby, że jestem zagubiona i szukam swojej tożsamości, nie jestem pewna, co czuję, kim jestem... i tego typu pierdoły. Wtedy pewnie bardzo bym się obruszyła, a teraz... w zasadzie przyznałabym mu rację. Skoro nie mogłam porozmawiać o tym z rodzicami, koleżankami, znalazłam internet. Nie chodzi mi tu jednak o wylewanie żali, jaka to byłam nieszczęśliwa i zagubiona w swoich nastoletnich rozterkach.

Ostatnio, przerzucając kanały, natrafiłam na MTV. Nie żebym spodziewała się tam muzyki, raczej jakiegoś programu randkowego w autobusie z napalonymi młodymi ludźmi, ale ku mojemu zdziwieniu na ekranie pojawił się wszystkim znany, nie do końca lubiany pan Michał Piróg, który opowiadał o swoich doświadczeniach dotyczących jego orientacji. I co ja na to? "Polska wersja It Gets Better?" No cóż, pomysł jak najbardziej popieram, nie będę się odnosić, co można by zrobić lepiej, gorzej, dlaczego tak, a nie w inny sposób itd., bo to już osobny temat. Okazało się, że oprócz wspomnianego już pana w podobnych spotach występuje jeszcze kilka osób i wszystkie opowiadają o tym, jak było, jak jest i że będzie jeszcze lepiej, podpierając się swoimi historiami.

Przypomniałam sobie te wszystkie gadki, że "po liceum będzie lepiej", "pójdziesz na studia, poznasz innych, otwartych ludzi", "w większym mieście jest lepiej, tam jest inne życie". I tu pojawia się moje pytanie do tych wszystkich ludzi: CZYŻBY?! Otóż mam te wszystkie etapy za sobą i muszę wam powiedzieć, że wcale nie jest lepiej! Jakiś czas temu skończyłam liceum, jestem na ostatniej prostej na studiach i teraz najlepsze: w miejscu, w którym pokładałam największe nadzieje (czytaj: uniwersytet), poznałam bardziej zamkniętych, homofobicznych i niewyrozumiałych ludzi niż w liceum. Tyczy się to zarówno studentów, jak i nauczycieli akademickich, choć muszę przyznać, że w większym stopniu tej pierwszej grupy. Po pierwszej dyskusji, która wywiązała się przypadkowo, nie pozostało mi nic innego jak skulić się w sobie i nigdy więcej nie zabierać głosu w tej sprawie. Tak, wiem, powinnam wstać i głośno zaprotestować, ale przyznaję, nie miałam i, co jest najgorsze, nadal nie mam tyle odwagi, żeby się przeciwstawić i obronić.

I tak sobie myślę: może i jest lepiej, ale gdy siedzę w domu, przed komputerem. A jak już naładuję baterie i wydaje mi się, że przecież teraz jest ok, nie ma co narzekać ani się poddawać, wychodzę z domu i bam! Dostaję od życia w twarz. Zdaję sobie sprawę, że aby mogło być lepiej, najlepszym wyjściem jest coming out, ale pomimo to nie potrafię. Chcę, ale nie potrafię. [A.]