Argumenty

Temat związków partnerskich wraca na tapetę. Za dwa tygodnie Sejm zajmie się (a przynajmniej ma to w porządku obrad) trzema projektami ustaw - ogryzkiem Dunina i nieco przyjemniejszymi projektami, pod którymi podpisały się strona społeczna, SLD i RP. Z tej okazji jeden z blogerów naTemat.pl postanowił napisać o... homorodzicielstwie. O którym słowa we wspomnianych projektach nie ma, ale tego się nie czepiam - w końcu dyskusja o dzieciach i tak jest u nas spóźniona o ładnych parę lat, więc każda okazja jest dobra. Czepnę się za to samego artykułu. Bo jest niedobry. Bardzo niedobry. Choć autor niewątpliwie tego nie chciał.

Tekst zaczyna się od tradycyjnego zestawu argumentów przeciw - że pary jednopłciowe nie będą dobrymi rodzicami i że "zarażą" dziecko homoseksualizmem. A następnie daje im odpór... tradycyjnym zestawem opowieści o bitych, zaniedbywanych, molestowanych i zabijanych dzieciach wychowywanych "tradycyjnym katolickim środowisku" (zabrakło tylko dzieci w domach dziecka). Co jest nie tak w tych opowieściach? Poza tym, że są emocjonalne, mają swoją moc i zapadają w pamięć - wszystko. Bo nie dają argumentów za tym, by pary jednopłciowe miały dzieci. Dają argumenty za tym, by pary różnopłciowe ich nie miały. Bo są złymi rodzicami. Biją i porzucają swoje dzieci, alkoholizują się w ich obecności, a potem, po alkoholu rzecz jasna, płodzą kolejne, które w najlepszym wypadku porzucają, a w najgorszym zabijają. Tak, zdarza się, i tak, religia, jako ważna część naszej kultury, jest wpółodpowiedzialna za przemoc w rodzinie, ale przecież nie oznacza to, że osoby hetero są złymi rodzicami. Co najwyżej nimi bywają, tak jak i osoby niehetero, i to niezależnie od tego, czy są katolikami, czy już niekoniecznie. Dodatkowo, wyciąganie takich przykładów po prostu wkurza, szczególnie gdy nie daje się do nich żadnej przeciwwagi. Czy przekona więc nieprzekonanych? Śmiem wątpić.

Potem mamy jak najbardziej słuszne stwierdzenie, że orientacja seksualna dzieci zdaje się nie zależeć od wychowania, bo przecież osoby nieheteroseksualne (ja bym dodała: zwykle) dorastają w tradycyjnych rodzinach. Tak że nie ma co się obawiać (sic!), że para jednopłciowa wychowa dziecko na geja czy lesbijkę. No dobrze, a jeśli jednak wychowa, bo przecież jest taka szansa, to co? Już jest powód do obaw? Skoro osoby niehetero są równie w porządku co hetero, skoro uznaje się, że są nawet tak samo dobrymi, a nawet lepszymi (w końcu nie biją, nie piją, raczej nie zdarza im się zostać rodzicami przez przypadek...) rodzicami, to potencjalna orientacja ich dzieci nie powinna mieć znaczenia, czyż nie? Bo te dzieci, jak dorosną, to też będą w porządku, zupełnie jak hetero. Oczywiście ten argument ma ciut więcej sensu niż smutne historie o przemocy w tradycyjnych rodzinach, tyle że przy okazji ugruntowuje przekonanie, że ci LGBTQetcetera są jednak troszeczkę gorsi. W związku z czym trzeba zadbać o to, by nie było ich za dużo.

Dalej pojawiają się - w końcu! - wyniki badań. Pokazujące, że nie ma różnic między dziećmi wychowywanymi przez pary jedno- i różnopłciowe, że osoby niehtero są tak samo dobrymi rodzicami jak osoby hetero, że posiadają coś takiego jak instynkt rodzicielski itd. Słowem, alleluja, zwycięstwo, amerykańscy naukowcy potwierdzili - możemy mieć dzieci. Ba, nawet chcemy. A wręcz mamy, w końcu na kimś te badania robiono. I to jest w porządku, to są argumenty.

A później autor płynie. Powołuje się na katechizm Kościoła katolickiego, w którym czarno na białym stoi, że powinno się unikać jakiejkolwiek niesłusznej dyskryminacji wobec osób homoseksualnych. I w oparciu o ten fragment uznaje, że Kościół walczy z homofobią, więc i jego owieczki powinny (w domyśle: powinny też być za prawem do adopcji). Niestety, Kościół nie walczy z homofobią, przeciwnie - podsyca ją, co, by daleko nie szukać, świetnie pokazują ostatnie wypowiedzi (już nie naszego) papieża o tym, że równość małżeńska stanowi zagrożenie dla pokoju na świecie, czy (nadal naszych) hierarchów, którzy (jakby się umówili!) podczas niedawnych pasterek równo jechali po związkach partnerskich i temu podobnych. Nie walczy, bo brak równych praw i homofobia są według niego słuszną dyskryminacją. Po prostu. Bo tak.

Tak, wiem. Znowu hejterzę. Ale mam dość argumentów gdzieś obok, tak naprawdę w ogóle niedotyczących istoty sprawy. Oraz przekonywania na zasadzie "lepsze homo niż patolo", bo z niego, tak jak i z "nie ma obaw, orientacja nie zależy od wychowania", wynika tak naprawdę, że o równych prawach nie rozmawiamy jako równi, ale jako tacy trochę gorsi, choć lepsi niż ci najgorsi. Pytanie tylko, czy z tej pozycji da się walczyć o równość. Moim zdaniem nie.

fot. Willy Weazley, Wikimedia Commons