Stada lesb w wynajętych kawalerkach

Najpowszechniejsze stereotypy na temat kobiet nieheteroseksualnych? Chcą być mężczyznami, są tak brzydkie, że żaden facet ich nie chciał, więc wiążą się ze sobą, są agresywne, wulgarne, "niekobiece", zaniedbane, w związkach jedna gra rolę "męską", a druga "kobiecą" itd. itp. To repertuar "argumentów" znany z przeróżnych forów internetowych. Również tych dla LBT, choć tam kobietę nieheteroseksualną zamienia się na "męską" lesbijkę. I dorzuca się takie cechy jak kompleksy oraz wstydzenie się własnej "kobiecości", przyprawia powielaniem stereotypów i przepis na wizerunek środowiskowego potwora gotowy. Nic nowego, patriarchat, mizoginia i pogarda w stosunku do innych wśród innych mają się dobrze, również wśród reprezentantek pogardzanej mniejszości, pisałam o tym co najmniej kilkakrotnie. Ostatnio do tej listy doszło jednak coś, czego wcześniej nie widziałam (zachowana oryginalna pisownia):

czasem trzeba uwiezyc w to co sie widzi w lustrze i zaczac to zmieniac.rozumiem ze odchudzenie sie, zadbanie o paznokcie, brwi, wlosy, skore wymaga wysilku a leniom sie po prostu nie chce - zarowno hetero jak i homo i dotyczy to i kobiety i mezczyzn w Polsce.Tak samo beznadzieja funkcjonowania wiekszosci lesbijek w gromadach zyjacych katem gdzies w wynajetym lokum , z uzaleznieniami, depresjami, gniezdzace sie ze stadem bylych i obecnych, albo w dziwnych zwiazkach ni to dla seksu ni to dla przyjazni?, te beznadziejne roboty wykonywane przez les bez ambicji na cokolwiek i zazdrosc. Dlaczego kobiety lesbijki musza byc dnem spolecznym? 

Skąd to? Oczywiście z dyskusji pod jednym z tekstów na portalu Kobiety Kobietom. Jako żyję, nie widziałam owych gromad lesbijek (obowiązkowo "męskich", jak wynika z wcześniejszych komentarzy tej samej autorki) gnieżdżących się przez całe życie w wynajętych mieszkaniach (a w każdym razie nie więcej niż gromad młodych ludzi orientacji i płci wszelakiej, których na pewnym etapie życia najzwyczajniej w świecie nie stać na wynajęcie czy zakup lokum tylko dla siebie), ale może ja mało widziałam. W każdym razie sposób argumentacji przedni, ubawiłam się. Na osłodę kontra Izy Filipiak, z tej samej dyskusji:

To, co mnie niepokoi, to przejawy nienawiści do męskich lesbijek przejawiajace się od czasu do czasu, ale regularnie, na tym portalu. Chociaż nie kwestionujemy gustów, można dyskutować o trendach kulturowych i kulturowej specyficzności. Czytając klasyczne pozycje z historii lesbianizmu w USA, czyli "Boots of Leather", "Slippers of Gold", "Kennedy & Davis" i "Odd Girls and Twilight Lovers" Lillian Faderman zuważam, że nie ma tam nigdzie odnotowanych przejawów takiej pogardy dotyczącej "babochłopów", "męskich lesbijek", rzekomo "niezadbanych", jakie widzę nie tylko w tych postach na k-k, ale i wielu innych na przestrzeni lat. Wszak od okrzyku "babochłopy" ta dyskusja się zaczęła i okrzyk był wyrazem niechęci, dystansu i pogardy. Owszem, ludzkość dyskutuje o gustach od co najmniej 2 tysięcy lat, z takich dyskusji wywodzi się nasze rozumienie kultury i naszego miejsca w niej. Dlaczego jest tak, że w robotniczych dzielnicach miast amerykańskich w latach 30. i 50. XX wieku niewykształcone kobiece lesbijki (femme) rozumiały, że męskie lesbijki (butch) mają w społeczeństwie najgorzej i dlatego trzeba je wspierać, a wykształcona i żyjąca w dobrobycie Polka pięćdziesiąt lat później nie potrafi tego zrozumieć? Skąd ten egoizm i skąd bierze się jej pewność, że na tę publiczną prezentację egoizmu można sobie pozwolić? Bo gdzieś w tle pojawia się na to przyzwolenie? Otóż nie, nie będzie przyzwolenia. A skąd ten pomysł, że to, co widzimy w lustrze jest ważniejsze od pustki w środku? I skąd poczucie, że to, co widzimy w lustrze musi być ideałem, który zarazem określa kobietę jako heteroseksualną / odbiciem wymagań, a właściwie presji, której poddawane są ostatnio Polki, dotyczącej wyglądu, która, jak czytam w innej dyskusji, prowadzonej na k-k równolegle (Być lesbijką w Polsce) najbardziej utrudnia wielu lesbijkom życie.

Mam nadzieję, że Iza rozwinie tę myśl w kolejnym tekście, na przykład jednym z tych, które od czasu do czasu jeszcze publikuje na Kobiety Kobietom. Dotąd nie przyszło mi do głowy, że ta wewnątrzśrodowiskowa pogarda wobec odmieńców może mieć więcej wspólnego z polską specyfiką niż z jakimś ogólnym, nieograniczonym geograficznie trendem. Choć biorąc pod uwagę historię wykluczania "męskich" lesbijek z ruchu na rzecz praw osób nieheteroseksualnych w Stanach Zjednoczonych czy bardziej współczesne pomijanie lesbijek typu butch w komercyjnych produkcjach w rodzaju "The L Word" czy "I Can't Think Straight" (o którym niedługo), o jakichś "światowych" prawidłowościach jednak mówić można. Fakt, że czym innym są kwestie wizerunkowe ("jak nas widzą"), a czym innym relacje wewnętrzne ("jak się do siebie odnosimy"). I może agresja wobec odmieńców właśnie w relacjach wewnętrznych jest specyficzna dla Polski. Albo przynajmniej dla dzieci Neostrady.