Indie razy dwa plus D.E.B.S.

Nadrabiania zaległości filmowych ciąg dalszy. Dziś trzy filmy z trzech różnych światów, omówione w kolejności od tego, któremu przyznałabym najwięcej gwiazdek, do, cóż, najsłabszego, ale niepozbawionego pewnych zalet.

Zrealizowany w 1996 roku indyjsko-kanadyjski film "Fire" narobił swojego czasu niezłego zamieszania. W Stanach wywołał dyskusje na temat tego, czy jest wystarczająco feministyczny, rewolucyjny itd., itp., a jego kolejne części ("Earth" i "Water") załapały się na nominacje do Oscara. W Indiach, o których opowiada i w których był kręcony, w wielu kinach nie był wyświetlany w ogóle, a te, które zdecydowały się go pokazać, były demolowane, a nawet podpalane przez hinduskich ekstremistów. Wszystko to dlatego, że reżyserka Deepa Mehta postanowiła opowiedzieć o tym, że to, że hinduskie żony są praktycznie niewolnicami swoich mężów, wcale nie jest fajne, a przy okazji połączyła wątek lesbijski z wątkiem religijnym. Czyli, mówiąc językiem owych ekstremistów, oczerniła indyjską kulturę, dopuściła się profanacji oraz obrazy moralności.

Przyznam szczerze, że o kulturze hinduskiej wiem niewiele, tak że początkowo nie zauważyłam wywrotowości "Fire", a jedynie poddaństwo kobiet, raczej niespieszną akcję i ascetyczny, ponury klimat. Po jakimś czasie jednak nawet dla takiej laiczki jak ja stało się jasne, że Mehta, mówiąc kolokwialnie, jedzie po bandzie, wywracając do góry nogami wszystko, co dla Hindusów święte. Pomogła mi też nagła transformacja jednej z głównych bohaterek Sity, która z posłusznej, zacukanej żony, nieszczęśliwej w zaaranżowanym małżeństwie, przeobraża się w recenzentkę patriarchalnej rzeczywistości i zarzewie buntu przeciw niej. Wykorzystanie religijnej symboliki do opisu rodzącego się między Sitą a jej szwagierką Radhą uczucia - genialne, szczególnie nieoczekiwany (?) finał postu obu kobiet, którym miały udowodnić oddanie swoim mężom. Nie dziwię się, że ekstremiści się wkurzyli. Słowem, jak ktoś nie widział, niech zobaczy, a ja ostrzę sobie zęby na dwie kolejne części. Jak nadrobię, to opiszę.



"I Can't Think Straight" to dla odmiany film brytyjski z 2007 roku, którego głównymi bohaterkami są Hinduska i Palestynka. Czyli mamy Wschód na Zachodzie, więc jest "na bogato", trochę bollywoodzko (to akurat spora zaleta filmu), ale też mocno tradycyjnie i patriarchalnie. I właściwie na tym "tradycyjnie i patriarchalnie" podobieństwa do "Fire" się kończą, bo "I Can't Think Straight" jest miłą, zabawną bajką o księżniczce, która, odrzuciwszy zaloty czterech książąt (a dokładnie zrywając z nimi tuż przed ślubem czy nawet w trakcie), znalazła miłość w ramionach, no, może nie służącej, ale ambitnej dziewczyny z trochę niższych sfer. Oburzenia specjalnego to nie budzi, szczególnie kochający i otwarci okazują się ojcowie zakochanych (jakiż kontrast w porównaniu do "Fire", gdzie mężczyźni to potwory), oczywiście pewne kłopoty po drodze być muszą, ale jako że to komedia romantyczna, to i tak widzowie wiedzą, że wszystko będzie dobrze. Nie zrozumcie mnie źle - to naprawdę wdzięczny film. I warto go obejrzeć, chociażby dla postaci służącej.



Trzeci film, który udało mi się ostatnio obejrzeć, to "D.E.B.S.". Amerykańska głupotka z 2004 roku o organizacji wywiadowczej skupiającej ponętne licealistki, pastisz "Aniołków Charliego" i paru innych szlagierów tego typu. Wątek lesbijski jest, a jakże, bo oto jeden w jednym z aniołków zakochuje się (z wzajemnością) szefowa przestępczego półświatka Lucy Diamond. Film, cóż, średni, na dodatek chyba jednak seksistowski, ale to, co jest w nim piękne, to to, że aniołek nie ma tu dylematów spod znaku "zakochałam się w kobiecie" (choć jest to dla niej pewna niespodzianka), a jedynie ten, że "sypia z wrogiem". Super. Dla mnie tego typu produkcje to znak, że gdzieś tam jest normalnie - bo można zrobić mainstreamową głupotę o lesbijkach, nie robiąc przy okazji żadnego "halo" wokół tego, że są w niej właśnie lesbijki.



Na koniec nie mogę ciut złośliwie nie dodać, że oczywiście niemal wszystkie bohaterki opisanych filmów to femki. Niemal wszystkie, bo Sita ma swój dragkingowy epizod, zresztą w ogóle zakładanie zakazanych spodni wydaje się jej bardzo podobać. To taki mały przyczynek do dyskusji o wizerunku, która niedługo, prawdopodobnie już w następnym wpisie, tutaj wróci.