Mały suplement do toczącej się pod poprzednim postem dyskusji o męskości, kobiecości i innych ościach. Jako że ów wpis był z założenia głównie kulturowy (choć nie do końca taki wyszedł), dziś kilka już chyba kultowych scen filmowych o przykrawaniu do stereotypowego wzorca.
Numer jeden to scena z "Przodem do tyłu" (1997), w której Kevin Kline uczy się, jak być "prawdziwym mężczyzną":
Numer dwa - poważniejszy - to moment "ukobiecania" Chloë Sevigny w "Gdyby ściany mogły mówić 2" (2000):
Numer trzy to właściwie cały film, czyli różowo-niebieskie "But I'm a Cheerleader" (1999) o ośrodku True Directions, w którym młodzi ludzie "leczą się" z homoseksualności, podejmując zachowania stereotypowo uznawane za kobiece (dziewczęta) lub męskie (chłopcy). Chyba najlepiej pokazuje to ten fragment:
Warto też przypomnieć scenę, w której stereotypowa lesba (ta wygolona) orientuje się, że w rzeczywistości jest heteroseksualna - po prostu z powodu jej wyglądu oraz zamiłowania do piłki nożnej wszyscy uważali ją za lesbijkę, więc uznała, że naprawdę nią jest. Oraz zdziwienie głównej bohaterki, że jest lesbijką - to przecież niemożliwe, ona jest cheerleaderką - i jej chęć dowiedzenia się, jak ową lesbijką być.
Przywołane scenki świetnie egzemplifikują opresywność etykietek "męski" i "kobiecy". Bo przecież jedyną "winą" wszystkich bohaterów i bohaterek jest to, że chcą być sobą, a nie projekcjami swojego otoczenia (nieważne, czy heteroseksualnego, czy nieheteroseksualnego).
Subskrybuj:
Komentarze do posta
(
Atom
)
@Eile: Skoro tak, cyt. - WAZNE! Chodzi o skomentowanie newsa, jakoby Polki były najbardziej agresywnymi kobietami świata. POSZUKIWANE OSOBY Z WROCLAWIA! Do skomentowania poszukuje dziennikarka Magdalena Gwozdz, moze dojechac w kazde miejsce Wroclawia, info za Genderwoym Kołem Literaturoznawczym, kontakt genderowe.kolo@gmail.com :)
OdpowiedzUsuńOK, puściłam informację dalej.
OdpowiedzUsuńWłaśnie czytam badania (czy "badania"), do których zlinkowała Eile - jak ktoś jeszcze ma ochotę, niech poszuka pozycji "Woman's Inhumanity to Woman" na Google Books. Póki co brakuje mi jakichś twardych faktów - autorka z lubością operuje takimi określeniami jak "wiele", "mnóstwo", "wszystkie", nie podaje za to, z iloma kobietami rozmawiała, jak przebiegało badanie itp. Ale może to jest w dalszej części książki. Jak doczytam, to napiszę, póki co ma wrażenie, że jest to rzecz bardziej "refleksyjna" niż naukowa.
OdpowiedzUsuńNa pewno były badania dotyczące przestępczości kobiet, ale nie mam czasu teraz szukać.
OdpowiedzUsuńFaktycznie trochę brakuje tym badaniom konkretów, ale mam wrażenie, że główny problem, który opisuje to brak solidarności między kobietami. Niezależnie od orientacji. Dla heteroseksualnych, w którymś momencie najważniejsze stają się dzieci/facet, często kosztem znajomych. Z kolei nieheteroseksualne rzadziej integrują się z branżą, zwłaszcza kiedy znajdą stałą partnerkę.
OdpowiedzUsuńFaceci nigdy nie rezygnują z kolegów("bros before hoes").
"Solidarność jajników" nie ma nic wspólnego z siostrzeństwem, a integracja kobiet (poza rodziną, w ramach przekazywania tradycji) nie jest uważana za istotną, przez co same kobiety nie widzą w niej wartości (dla mnie to główny powód, dla którego miejscom przeznaczonym dla kobiet tak trudno się utrzymać).
Z tej perspektywy, w porównaniu z mężczyznami, stosunki kobiet między sobą wypadają kiepsko.
Tylko ten artykuł próbuje udowodnić, że to leży w "kobiecej naturze", a to po prostu kolejna kulturowa konstrukcja.
Ewa, dzięki za podpowiedź z książką :)
Raczej trudno mówić tu w ogóle o jakimś naukowym podejściu - tekst raczej nastawiony na sensację. Ja go podrzuciłam oczywiście nie dlatego, że się zgadzam z tezami, że Polki są jakoś wybitnie agresywne, tylko trochę żartobliwie w nawiązaniu do wizerunkowych dyskusji podczas których jedne panie zjadają drugie panie. Natomiast, że solidarności nam brakuje, to niestety często prawda.
OdpowiedzUsuńTak myślałam, że do żartobliwa wrzutka:) Co ciekawe, to w książce nie znalazłam informacji o jakiejś szczególnej agresji Polek, ale może przy dokładniejszym czytaniu coś znajdę. A póki co zapisałam sobie, by nie ufać depeszom z PAP-u.
OdpowiedzUsuń@Metaxu
OdpowiedzUsuńA ja właśnie czytałam przekonujące opracowanie dot. jakości męskiej (heteryckiej) przyjaźni, o w tym tomie:
http://www.lideria.pl/Meskosc-w-kulturze-wspolczesnej-Andrzej-Radomski-Bogumila-Truchlinska/sklep/opis?nr=183890#o
@Paulina
OdpowiedzUsuńDzięki, muszę poszukać w moich okolicach :)
Myślę, że wystarczy gdzieś w czytelni w biegu spojrzeć. Autorkami artykułu są Iwona Chmura i Joanna Ostrouch. Muszę przyznać, że przegapiłam to w formie wystąpienia konferencyjnego i nie wiem, jaka była dyskusja, ale tekst jest pesymistyczny - badani panowie albo wspominają przyjaźnie z dzieciństwa, albo deklarują przyjazne więzi (możliwość zwierzeń, itp.) z kobietami. To ciekawe również w kontekście backlashowego artykułu: http://wyborcza.pl/1,76498,8250006,Mezczyzna_zdegradowany.html - autor, wzorem Whitmana, przeczy samemu sobie (co jest piękne w poezji, nie sprawdza się w uargumentowanym głosie polemicznym), i sam nie wie, czy ubolewa nad koniecznością wdrożenia się mężczyzn w "soft skills", czy tę okoliczność chwali...
OdpowiedzUsuńA na K-K znowu "odgrzewają" kotleta :P Słów brakuje...
OdpowiedzUsuń"Wygląd ma znaczenie Wygląd ma znaczenie. Nie będę twierdzić że 100% ale moim zdaniem stanowi przynajmniej 50-60% atrakcyjności tej drugiej osoby. Nie chciałabym się spotykać z kobietą, która twierdzi że wygląd nie ma znaczenia, bo w rzeczywistości pewnie sama ma poczucie wartości na wysokości swoich kolan.Chciałabym spotykać się z uśmiechniętą, pewną siebie kobietą, świadomą swoich słabości i walczącą z nimi. Tak więc kochane, do roboty. Obalcie stereotyp polskiej lesbijki - Dbajmy o siebie."