Niewidzialność w internecie

Dziękuję za wszystkie miłe słowa i życzenia pod poprzednim postem. Trochę zaszokowały mnie słowa Lajt, że nasz blog jest obiektywny, to oczywiście bardzo budująca opinia, ale nie wiem, czy zasłużona. Dziękuję też nieocenionym Homikom i Abiektowi za poświęcenie urodzinom bloga osobnych wpisów - dzięki wam poczułam się niemal jak news dnia. A przy okazji w i pod waszymi tekstami pada trochę ciekawych słów, do których chciałabym się odnieść. Na Homikach pytania o kabaret - czy to prawda, że już go nie ma (wszak na Pudelku o tym nie pisali) i dlaczego właściwie go nie ma. O tym, dlaczego, pisałam już tu, a co do Pudelka... Cóż, to jest jedna z bolączek, o której dotąd chyba nie zdarzyło nam się mówić publicznie, no ale skoro Barbie Girls przeszło do historii, to chyba już można. Otóż przez większą część naszej działalności było tak, że nasze portale, dla których teoretycznie powinien to być jakiś news, nie zauważały naszego istnienia. Chlubny wyjątek to oczywiście Homiki (choć przed nimi była Ela Turlej, która próbowała sprzedać wywiad z nami między innymi do "Przekroju"), które pierwszy raz napisały o nas w 2008 roku i z mety objęły nasze występy matropartoqueeronatem (czy jakoś tak). Pozostali obudzili się po wywiadzie o WP.tv (Kobiety Kobietom) albo po okładce "Wysokich Obcasów", czyli dopiero po tym, jak zauważył nas mainstream. I, paradoksalnie, podobnie jest z rozwiązaniem kabaretu - oprócz Homików nie zauważył go nikt.

Nie chcę bynajmniej sugerować, że za końcem Barbie Girls stoi też brak zainteresowania ze strony naszych mediów. Niektórzy z was pewnie pamiętają, że nie najlepiej zniosłam to całe zamieszanie wokół nas w ostatnich miesiącach ubiegłego roku, czemu kilkakrotnie dawałam wyraz na tym blogu. Nie da się jednak ukryć, że nasze portale, a już szczególnie te skierowane do kobiet nieheteroseksualnych, nie robią wiele w kierunku promocji naszej kultury, co chyba zresztą przyczynia się do tego, że wiele ciekawych zjawisk przechodzi niezauważonych i w efekcie, choć kobiety nieheteroseksualne mają całkiem pokaźny dorobek kulturalny, wychodzi, jakby tej kultury w ogóle nie było. Przykłady z ostatnich miesięcy - czy którykolwiek portal kobiecy choćby zająknął się o premierze spektaklu "Orlando. Pułapka?", nie mówiąc już takich inicjatywach jak Teraz Poliż? Czy gdzieś mieliśmy (a szczególnie miałyśmy) okazję przeczytać o nowych talentach na dragkingowej scenie - nawet tej warszawskiej? I czy to jest normalne, że na portalu Kobiety Kobietom pojawia się informacja o zwycięstwie dk Morfi w konkursie drag queens napisana przez... dk Morfi? Nie będę oczywiście udawać, że nie wiem, z czego to wynika. To nie żaden spisek czy brak zainteresowania, po prostu nie ma komu takich rzeczy śledzić i opisywać. A jedyna możliwość, aby wypromować swoją inicjatywę, to przygotować tekst na ten temat i przesłać zainteresowanym.

Właściwie jedynymi portalami dla kobiet nieheteroseksualnych, które nie bazują na przeklejkach z Gazeta.pl czy innego Onetu (i nie łamią przy okazji praw autorskich), są Lesploty i W stronę kobiet. A jako że są to nadal inicjatywy nowe, a przy okazji ciekawie i profesjonalnie prowadzone, nie tracę nadziei, że z czasem będzie tam więcej informacji i publicystyki z naszej, polskiej, działki, bo jakoś mam wrażenie, że to byłby dobry sposób na zyskanie większej liczby użytkowniczek i lepszego odzewu na teksty. Jak również na zapełnienie potężnej luki w polskim internecie, którą znacznie lepiej - i tu płynnie przechodzę do wspomnianego tekstu Abiekta - wypełniają blogi. Przyznam szczerze, że, w przeciwieństwie do Wojtka, nie mam poczucia, że nasza blogosfera jest niedoceniana. Być może wynika to z tego, że nadal jestem nowicjuszką w tym temacie i dyskusje, które toczą się na zaprzyjaźnionych blogach i tutaj, są dla mnie wyrazem czegoś zupełnie przeciwnego - że i owszem, jest chciana i doceniana. Oczywiście trudno się nam mierzyć z portalami pod względem liczby użytkowniczek i użytkowników, ale z drugiej strony nie mamy całej tej społecznościowej otoczki (ogłoszenia, forum, galerie zdjęć, profile), która robi masę na większości portali. Trudno też szukać naszej platformy blogowej równej takim inicjatywom jak Salon24 (czy, jak chce mój blogowy guru Wojtek Orliński, Psychiatryk24) - rzecz jasna niektóre portale spod znaku LGBTQetcetera umożliwiają użytkowniczkom i użytkownikom prowadzenie blogów, ale nikt (łącznie z samymi blogerkami i blogerami) nie traktuje ich specjalnie poważnie (czytaj: traktuje je raczej jako osobiste pamiętniki - w czym nie ma oczywiście niczego złego - a nie okazję do wyrażania opinii - i to już jest złe).

Wiem, że się trochę powtarzam, ale jako że internet to jeden z moich koników (niespodzianka), nie mogę czasami o nim nie napisać. Bo to już jest naprawdę ponury paradoks, że z jednej strony powstaje kolejny portal społecznościowy (opisany niedawno LGBTQF.com), a z drugiej wciąż nie mamy (my, kobiety nieheteroseksualne) dużego opiniotwórczego portalu z własną publicystyką, kulturą, newsami itd. itp.