Rzygać czy nie rzygać na homofobów?

Tytułowy dylemat niestety nie mój, a Beth Ditto, a że ostatnio popełniłam tekst o niej do pisma boginiczno-feministycznego "Sabatnik. Trzy kolory" (ciekawa rzecz, swoją drogą), to dziś trochę rozważań na marginesie owego kontrowersyjengo (?) problemu (oraz uzupełnienie dyskusji pod tym postem u Abiekta). Jeżeli ktoś nie zna, to cała historia z rzyganiem z grubsza wyglądała tak: pewnego razu Beth wybrała się na wycieczkę turystyczną łodzią. Obok siedziało kilku chłopaków, którzy zaczęli w jej kierunku rzucać mocno homofobiczne teksty. Jako że właśnie coś zjadła, to włożyła dwa palce do gardła i zwymiotowała na nich. "Może nie było to zbyt higieniczne czy zdrowe, ale za to jakie skuteczne! Patrzę na to nie jak na zemstę, tylko taktykę polityczną. Owszem, kwestia rzygać czy nie rzygać na homofobów jest dyskusyjna, ale jednak to przyniosło mi to ulgę i nie żałuję" - opowiadała później.

Takie działanie to przykład słusznego gniewu, którego, muszę przyznać, trochę mi ostatnio w naszych i nienaszych mediach i akcjach brakuje. Najdoskonalsze moim zdaniem jego polskie przykłady to trzy teksty zawarte w antologii "Homofobia po polsku" - "Sami chowajcie swoje dzieci" Izabeli Filipiak, "Dwie lesbijki, gej plus dziecko" Bożeny Umińskiej i już tu kiedyś przywołany "O tym, którego nie ma" Bartosza Żurawieckiego. Kilka moich ulubionych cytatów:

Bo tu, w Polsce, kiedy jesteś gejem, lesbijką, kobietą czasami, Żydem, czarnym czy kim tam jeszcze, to cicho wychodzisz, gdy tobą poniewierają. I cieszysz się, że możesz wyjść. Kiedy się zachowujesz zwyczajnie, trzymasz publicznie ukochaną czy ukochanego za rękę, czy dajesz im buzi, to mówią, że się afiszujesz (bo zachowanie, które w wykonaniu hetero jest normalne, w wykonaniu homo jest afiszowaniem się lub prowokowaniem), a kiedy się bronisz, to mówią, że jesteś napastliwy. (Bywa zresztą, że jesteś, bo w homofobicznej aurze trudno nie być neurotykiem. Zresztą wszyscy dookoła są). (...)

Więc wychodzą, gdyż nie czują, że mają prawo - a może i powinność - odpowiedzieć człowiekowi, który ich obraża, który poniewiera ich ludzką godnością, ostro i stanowczo: - Starczy. Niech sobie pan/pani nie pozwala jak krokodyl bez kagańca! 

Powiedzieć jakiemuś kolejnemu chamowi: Chamie! Żyję z drugą kobietą czy z drugim mężczyzną, ale nie stanowimy takiej pary jak pies z sieczkarnią, tylko taką jak człowiek z człowiekiem, i nie tobie nas sądzić! 

I otóż dopóki tego nie powiedzą, dopóki nie rzucą się w swojej obronie równie zajadle, jak inni rzucają się w ataku na nich, będą obrażani. ("Dwie lesbijki, gej plus dziecko")

Chodzi o zazdrość i tyle. Zazdrość o nieograniczony dostęp do seksu. My tu wychowujemy ludzkość, a oni tam chcą latać z kwiatka na kwiatek i zbierać miód przyjemności, kłapała większość. Aż mniejszość poczuła się dotknięta, a że ma więcej pieniędzy i poczucia własnej wartości, więc, proszę bardzo, my też możemy wychowywać. I co, głupio? Jak się najpierw wytykało brak ochoty do spełniania prokreacyjnego obowiązku, to należałoby pojawienie się tej potrzeby rodzicielskiej docenić. Bądźmy konsekwentni. (...)

Jedno głupie pytanie, które powtarza się w telewizji: "A jak będzie się czuło takie dziecko, gdy inne dzieci będą je prześladowały?". Jak?! Załóżcie swoim dzieciom kaganiec! ("Sami chowajcie swoje dzieci")

Dość. Walę pięścią w stół. Nie życzę sobie, by specjalistami od moich uczuć, od mojej tożsamości i mojego seksu byli faceci w czerni, kretyńscy politycy i jegomość o wyglądzie niespełnionego onanisty. Nie zniosę wmawiania mi cierpienia i dopisywania nieszczęścia do życiorysu. Nie cierpię i niczego mi nie brak na pastwiskach Pana. Dlatego - jako gej, Polak, obywatel, podatnik etc, jako jednostka - proszę Was o jedno, moi mili kaznodzieje, terapeuci i weterani Okopów Świętej Trójcy. Odpierdolcie się! ("O tym, którego nie ma")

Może się mylę, ale mam wrażenie, że teraz takich tekstów już nie ma. Godnych. Prawdziwych. Nieusprawiedliwiających. Niestawiających nas na pozycji ofiary. Czyżby znikła ich potrzeba? Nie ma już homofobii? Nie ma oskarżeń, pseudoanaliz, stawiania nas na pozycji podobywateli, nad którymi należy się (z troską, rzecz jasna) pochylić? Nie sądzę. Pierwszy z brzegu i ostatnio dość gorący przykład - co jakiś czas w sieci (rzadziej w pozasieciowej rzeczywistości) pojawia się kolejna homofobiczna inicjatywa. W imię obrony rodziny, społeczeństwa, dzieci, basenu publicznego, ogródka przydomowego czy świata, w proteście przeciw kolejnej paradzie, marszowi, festiwalowi czy wystawie, pod płaszczykiem Kościoła, prawicowego magazynu, w charakterze inicjatywy obywatelskiej itd. itp. Tak na marginesie, to nie mam pojęcia, co ludzi pcha do włażenia z buciorami w cudze życie, analizowania, co jemy na śniadanie i dlaczego tak mało, jakimi samochodami jeździmy i o czym myślimy podczas przerwy w pracy (no dobra, wiem, że głównym przedmiotem analizy jest nasz seks, co zresztą wcale dobrze o analizujących nie świadczy), najbliższa jestem kunderowskiego stwierdzenia, że takie niezdrowe zainteresowanie cudzym życiem bierze się z... (no wiecie, z braku tego, co my ponoć mamy w nadmiarze), ewentualnie z nudy, ale fakt faktem, że istnieje pewna grupa osób, którą osoby nieheteroseksualne z jakichś powodów strasznie kręcą i po prostu muszą o tym opowiedzieć całemu światu. Wprawdzie większość świata ich obsesjami nie jest zainteresowana (a właściwie nawet ich nie zauważa), ale zawsze znajdzie się kilka osób, które jednak zareagują. Najczęściej grzecznie (bo my się przecież nie będziemy zniżać do ich poziomu), choć znajdą się i tacy, co odpłacą pięknym za nadobne i będą rzygać na tych, co na nas rzygają (werbalnie, rzecz jasna). Ewentualnie, zamiast marnować czas na stukanie bezproduktywnych komentarzy, zgłoszą jawnie nienawistne treści organom ścigania (lub administratorom strony, jeżeli rzecz się dzieje na forum czy serwisie społecznościowym).

Patrząc podczas parad na uroczych chłopców i dziewczęta z przesympatycznymi transparencikami z przekreślonymi dwoma panami (wiadomo, w jakiej pozycji) czy głoszącymi, czym według nich jest normalność i kto ma prawo tworzyć rodzinę, czytając teksty w niezbyt zawoalowany sposób wpychające nas w kategorię podludzi, czasami zastanawiam się, co się z nami stało przez te kilka lat, które upłynęły od publikacji wspomnianych tekstów Filipiak, Umińskiej i Żurawieckiego. Dlaczego my w tym wszystkim nadal jesteśmy w większości mili, ładni i układni. Dlaczego, zamiast "kochamy was", nie krzykniemy po prostu "odpier... się", a słuszny gniew okazujemy jedynie czasami w komentarzach pod szczególnie ohydnym tekstem. Zawsze tacy byliśmy? Uznaliśmy, że to lepsza taktyka? Boimy się, co ludzie pomyślą? Niektórzy i tak myślą (o ile myślą) najgorzej, jak się da, a nasza reakcja jedynie ich przekonuje, że mają rację (bo przecież nie przyjdzie im do głowy, że gdy kogoś obrażają, to nic dziwnego, że się broni, że niedokładnie zacytuję Umińską).

Dawno, dawno temu kilkanaście anarchofeministek pogoniło grupę Wszechpolaków, którzy zaczaili się na jedną z pierwszych warszawskich Manif. Chłopcy myśleli, że dadzą radę zatrzymać przemarsz, niestety mocno się przeliczyli. Zmykali aż miło. Oczywiście mogło być inaczej. Manifa mogła stanąć i czekać, aż policja oczyści jej drogę. Ale nie czekała. I nie stanęła. I nadal, zauważcie, idzie. A my stoimy.

Na deser (jeśli jeszcze macie ochotę) dość nieoczekiwany u mnie gość - Lady Gaga. Piosenkarka pojawiła się we wrześniowej edycji japońskiego "Vogue Hommes" jako mężczyzna, a konkretnie sycylijski mechanik Jo Calderone, nowa twarz modelingu. Nie ukrywam - w tej wersji mi się podoba.

Źródło: nicolaformichetti.blogspot.com

PS Właśnie się dowiedziałam, że dziś mamy Blog Day. Z tej okazji wielkie podziękowania dla całej mojej blogowej rodziny (tej z prawej szpalty i tej z działu linki) za to, że mogę Was czytać (choć niektórych i niektóre zbyt rzadko!). A szczególnie dla seryjnego blogera Sylwka, który made my day tym wpisem. Wzruszyłam się. I jestem dumna jak cholera.