Ci sami, tak samo, o tym samym

Jakiś czas temu dostałyśmy z Gosią zaproszenie do programu Tomasza Lisa. Nie pamiętam, o czym miała być dyskusja (może o Radziszewskiej, może o ustawie antydyskryminacyjnej, może o związkach partnerskich), ale w każdym razie naszym adwersarzem miał być Tomasz Terlikowski. Odmówiłyśmy, wyjaśniając, że nie widzimy sensu w dyskusji z kimś, z kim się nie da dyskutować. Wtedy miła pani z TVP zapytała, czy może być ktoś inny o odmiennych niż nasze poglądach (taa...). Powiedziałam, że jak najbardziej tak, byleby był to ktoś, kto rozmawia, zamiast głosić prawdy objawione. I na tym się sprawa skończyła, bo najwyraźniej posadzenie naprzeciw osób nieheteroseksualnych kogoś bardziej lajtowego niż Terlik czy inny Korwin było za mało medialne.

Zgodnie z zasadą, że inne poglądy równe są skrajnym poglądom, wczoraj u Tomasza Lisa jako jedna z osób zaproszonych do rozmowy o związkach partnerskich oczywiście pojawił się naczelny Frondy (do obejrzenia tu). Tak nie do końca wiadomo, jako kto, bo oprócz niego zaproszeni zostali jedynie politycy i polityczki - Katarzyna Piekarska, Beata Kempa, Bartosz Arłukowicz i Krystian Legierski. Czy Terlikowski robił tam za przedstawiciela mediów? Cóż, śmiem twierdzić, że jest wiele bardziej znaczących środków przekazu niż Fronda. A może za głos społeczeństwa? Równie dobrze można by zaprosić przypadkową osobę z ulicy, byłaby dokładnie tak samo reprezentatywna. Rzecz jasna te dywagacje są tak naprawdę bezprzedmiotowe, bo nie o reprezentatywność tu chodzi czy o sensowny dobór gości, a o to, że skoro mamy przedstawiciela osób nieheteroseksualnych, to musi się też znaleźć ktoś skrajnie homofobiczny. Jak w tych relacjach z marszy, o których pisałam w poprzednim poście - nie chodzi o rzetelność, chodzi o kontrast. Geje i NOP. Środa i Najfeld. Legierski i Terlikowski. I nikogo tak naprawdę nie obchodzi, że zrównuje się ze sobą osoby dyskrymionowane i tych, którzy są za utrzymaniem tego stanu rzeczy, bo w ich światopoglądzie nie mieści się oczywista oczywistość, że ktoś, kto jest inny niż oni, też powinien mieć równe prawa.

Odpuszczę sobie komentowanie owego programu u Lisa, bo wiadomo, co kto powiedział - Terlik, że ustawa to tylko krok do adopcji, Kempa, że każde dziecko chce mieć mamę i tatę, Arłukowicz, że ustawa to zagrywka przedwyborcza itd. Znacznie bardziej mnie ciekawi, co by się wydarzyło, gdyby zamiast polityków i Terlikowskiego w studiu telewizyjnym znalazły się mniej lub bardziej przypadkowe osoby, które byłyby zainteresowane zawarciem związku partnerskiego i po prostu opowiedziały o tym, dlaczego takie rozwiązanie jest im potrzebne. Czy byłoby mniej ciekawie? Nie mam pojęcia, choć mam wrażenie, że naprawdę mało kogo kręci ciągłe patrzenie na te same twarze i słuchanie tych samych tekstów. Czy widzowie mieliby szansę dowiedzieć się czegoś więcej na temat tego, po co nam w ogóle ta ustawa? Z pewnością tak. Tak jak i więcej by się dowiedzieli o naszych potrzebach, gdyby relacje z marszy nie były wciąż budowane na zasadzie, że my tam szliśmy, a ktoś szedł na nas (w najlepszym wypadku, bo bywa i tak, że my też idziemy na kogoś).

Mam wrażenie, że dopóki nasza obecność w mediach będzie się sprowadzać głównie do szukania sensacji i okazji do pyskówki tam, gdzie jej nie ma, dopóty będziemy postrzegani jako byty mające równie realne problemy co "celebryci" z Pudelka. Jasne, że nie da się być do końca obiektywnym, zaprezentować całego spektrum poglądów, zapytać o zdanie każdego, ale fajnie by było częściej pokazywać, że oprócz bieli i czerni istnieje jeszcze nieskończenie wiele odcieni szarości.

Dla kontrastu (ale i ku pokrzepieniu serc) wrzucam (podebrany z komentarzy u Sylwka) jeden z odcinków programu "What would you do?" produkcji telewizji ABC, który stokroć więcej mówi o tym, co sobie "społeczeństwo" myśli (tutaj o homorodzicielstwie, ale inne odcinki też są ciekawe) niż wszystkie Terlikowskie i Kempy razem wzięte. Niestety to społeczeństwo teksańskie, ale ja wierzę i w polskie. Może media też kiedyś uwierzą.