Rowery na Placu Czerwonym

Dawno, dawno temu, czyli jakieś pół roku wstecz, aby móc wstąpić w nierozerwalny związek małżeński na pokładzie samolotu lecącego ze Sztokholmu do Nowego Jorku, musiałyśmy z Ewą (zgodnie z Ustawą z dnia 29 września 1986 r. Prawo o aktach stanu cywilnego, rozdział 8 art. 71) postarać się o dokument stwierdzający, że jesteśmy stanu wolnego. Niestety, kiedy okazało się, że ja się chcę ożenić, sprawa się nieco skomplikowała. W sukurs została wezwana kierowniczka Urzędu Stanu Cywilnego, która stwierdziła, że druk mogę złożyć, ale ona, zgodnie z art. 1 §1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, nie będzie mogła wyrazić zgody na wystawienie odpowiedniego dokumentu. Czasu było niewiele, więc żeby nie chodzić po sądach, posłuchałam rady kierowniczki i złożyłam podanie o wydanie pełnego odpisu aktu urodzenia z przypiskiem (tak to się nazywa, serio), że urzędy Rzeczpospolitej Polskiej twierdzą, iż jestem stanu wolnego.

Jako że nie my pierwsze miałyśmy taki problem, nasz ustawodawca raczył go w końcu zauważyć i oto nagle pojawiło się oświadczenie, że MSWiA odejdzie od pomysłu wpisywania danych osoby, z którą ślub za granicą chcemy zawrzeć, i w ten sposób załatwi sprawę. KPH i parę innych organizacji odtrąbiło sukces. Niemalże brzmiały fanfary, był szampan, czerwony dywan i kwiaty.

Oczywiście owym pomysłem zainteresowały się media, między innymi "Dzień Dobry TVN" i prowadzący Dorota Wellman i Marcin Prokop. Nie wiadomo czemu (tak pokokietuję) do programu postanowiono zaprosić Ewę i mnie. Zaproponowano termin 5 maja. Jako że dla głosu rozsądku w naszym związku czas to niezbyt fortunny (praca), z dwugłowego potwora zwanego przez życzliwych "GosiąiEwą" zostałam im tylko ja. Redaktorka wydania zaplanowała, że w programie stawię się ja i jakiś urzędnik z MSWiA. Już zacierałam łapki z radości, ostrzyłam sobie kły i czułam się jak Zwierzak spuszczony z łańcucha, aż tu 2 maja telefon od miłego pana Marka z redakcji, że niestety do spotkania nie dojdzie, ponieważ nikogo z ministerstwa nie będzie. A nie będzie dlatego, że oni jeszcze muszą przemyśleć, jak nowy druk ma wyglądać i kiedy go wprowadzić. Jak mawiała moja koleżanka ze studiów: słabo?

Chociaż jestem za ułatwianiem obywatelom i obywatelkom naszego pięknego kraju nad Wisłą życia i zmniejszaniem nadmiernej biurokracji, pomysł zmiany druków wydaje mi się chybiony. Pomijając nawet fakt, że oprócz drobnego ułatwienia, nic on nie zmienia, a jeszcze bardziej spycha nas w niebyt, to, co ciekawe, w ustawie Prawo o aktach stanu cywilnego nie ma wyraźnego zakazu wydawania odpowiednich zaświadczeń w przypadku zawarcia małżeństwa jednopłciowego za granicą. Czyli chociaż Konstytucja wspomina, że małżeństwo ma coś wspólnego ze związkiem kobiety i mężczyzny, nic nie stoi na przeszkodzie, aby taki druczek osobie chcącej wziąć ślub z kimś tej samej płci wydać. Czyli urzędnicy albo źle interpretują przepisy, albo są nadgorliwi. Zamiast więc narażać państwo na niepotrzebne wydatki, MSWiA mogłoby po prostu wydać rozporządzenie, w którym jasno i wyraźnie napisane by było, że potrzebny dokument do zawarcia zagranicznego ślubu należy wydawać wszystkim zainteresowanym, niezależnie od płci przyszłego współmałżonka czy współmałżonki. I po sprawie.

A Zwierzak spuszczony z łańcucha wygląda tak: