Granice kompromisu

Zamiast Tygodnia Równości mamy (w mediach) dni tęczowej flagi. Zawisła w sobotę na ursynowskim ratuszu, znikła w niedzielę, a do dziś nie wiadomo, dlaczego (bo tak miało być, bo pogoda, bo protesty?) i czy wróci w dniu Parady, jak swojego czasu zapowiadał burmistrz Ursynowa Piotr Guział, czy to by było na tyle. W sumie ta cała historia mnie ani ziębi, ani grzeje, bo gesty mnie nie kręcą, z której strony by nie przychodziły (nie kręci mnie też np. nagłe poparcie Tuska dla ustawy o związkach partnerskich, bo przecież to tylko słowa). Nie widzę też nic złego w tym, że Guział ponoć dogadał się z PiS-em co do flagi, bo wcześniej zgodził się na obchody 10 kwietnia (taką teorię wysunęła PO). Nawet jeśli tak było, to taki układ jest dla mnie w porządku - dla kogoś jest ważne, by powspominać Lecha Kaczyńskiego, dla kogoś innego, by zrobić Tydzień Równości, wszystko to odbywa się w tym samym miejscu, każdy dostał, czego chciał, słowem mamy wolność i każdy robi, co chce, a innym nic do tego.

Jedyny niepokojący punkt w tej całej sprawie to podejrzenie, że Tydzień Równości został okrojony z elementów LGB, aby nie drażnić PiS-owskiego współkoalicjanta. Skąd ten pomysł? Ano z programu imprezy oraz z dzisiejszej wypowiedzi Witolda Kołodziejskiego (PiS) dla "Gazety Wyborczej", że "w programie Tygodnia Równości nie ma debat o gejach i lesbijkach". Tak, wiem, że wbrew pozorom elementów LG (bo o B chyba jak zwykle nikt nie pamięta) kilka było i jeszcze pewnie będzie. Kłopot w tym, że są, ale tak trochę po kryjomu, tak jak i owa flaga, która, cytując Guziała, "miała wisieć (...) jako symbol szeroko pojętej tolerancji, a nie tylko ruchu gejowskiego". Oczywiście może być tak, że Kołodziejski tylko udaje, że nie wie, o co chodzi, a Guział, jak to z politykami bywa, śle uśmiechy we wszystkich kierunkach, aby przypadkiem na tej całej zabawie nie stracić. I w sumie nie ma co się na to obrażać, bo na tym polega polityka. Pytanie brzmi tylko, czy warto się w takie samoograniczające gierki pakować. W zamian za ustawę jakoś bym może to przeżyła (choć nie wiem, bo gdy patrzę na spontaniczne samoograniczenia w wykonaniu Grupy Inicjatywnej ds. Związków Partnerskich, to mnie coś strzela). W zamian za nic nieznaczący gest? No nie wiem.

Wracając do samego kompromisu (impreza za imprezę), to, jeżeli odrzucić kwestię potencjalnego okrojenia Tygodnia Równości, jest to też całkiem cenna lekcja tolerancji dla panów z PiS-u (bo SLD pewnie toleruje wszelkie obchody, niezależnie od ich proweniencji). Bo, tak zdroworozsądkowo patrząc, nie ma nic złego w tym, że ktoś sobie organizuje wydarzenie, które nam się nie podoba, o ile przy okazji nie ogranicza naszej wolności. I to jest dla mnie nieprzekraczalna granica - nie wyobrażam sobie sytuacji, w której nie chodzi już o jakieś obchody, a na przykład o ustawodawstwo: wy poprzecie nas (choć się z nami nie zgadzacie), my was (choć jesteśmy przeciw) i będziemy kwita. Choć i tak bywa. No a jak w jednej partii mogą być i Arłukowicz, i Niesiołowski, to równie dobrze SLD może się dogadać z PiS nie tylko na Ursynowie, ale i na szczeblu krajowym. W końcu jest między nimi mniej więcej taka różnica jak między wymienionymi przed chwilą politykami PO. I wtedy nie chcę myśleć o tym, na jakie kompromisy pójdą (i na jakie im pozwolimy, bo tak naprawdę nie mamy w tej sprawie nic do powiedzenia - dla nas są gesty i słowa, nie decyzje). Choć tego akurat nie muszę sobie wyobrażać, bo kilka takich "kompromisów" już mamy. I SLD bynajmniej nie potrzebowało do nich współkoalicjanta.