Co mnie obchodzi czyiś lans

Jeżeli ktoś miał nadzieję, że po Paradzie ucichną, choć na chwilę, wojny torebkowe, to się niestety pomylił. Szczęśliwie mają dość ograniczony zasięg, ale to akurat chyba jest ich cecha charakterystyczna - widzą je i przejmują się nimi tylko ci, których bezpośrednio dotykają, a reszta ma je w głębokim poważaniu. Bo kogo tak naprawdę obchodzi, że ktoś tam kogoś nie lubi, pomawia, pozywa, przypisuje najgorsze intencje, uważa, że on i tylko on działa wyłącznie ze szlachetnych pobudek itd. itp.? Zastanawialiście i zastanawiałyście się kiedyś, dlaczego taki Robert Biedroń czy Yga Kostrzewa zostali aktywistami? Rozważania o tym, czy robią to dla lansu, czy naprawdę im zależy, spędzają wam sen z powiek? Nie? Cóż, mnie też nie.

Jasne, że o tych bardziej widocznych czasami się dyskutuje. Ale nawet na moim ulubionym forum Kobiety Kobietom, gdzie roi się od gierek i wzajemnych podgryzań (ale są też, żeby nie być jednostronną, całkiem niezłe dyskusje), mało kto przejmuje się czyimiś intencjami. Dużo ciekawsze jest to, jak wygląda i jak się wysławia (słowem: jak "nas" reprezentuje), znacznie mniej - jak działa i jakie skutki te działania mają. Nie kojarzę natomiast ani grama rozważań o tym, po co ktoś to robi. No, może poza stwierdzeniami, że aktywizm świadczy z jednej strony o lekkiej paranoi (bo przecież nie jest tak źle!), a z drugiej o nadmiernym poczuciu własnej wartości (bo działania jednostek na nic się nie zdają). I właściwie tyle.

W kontekście ogólnej obojętności wobec jakże doniosłego pytania "Czy oni to robią dla lansu, czy dla sprawy?", trudno podchodzić do wszelkich wojenek podjazdowych inaczej niż jak do pewnego folkloru. Swojego czasu głośna była walka o rząd dusz między portalami Kobiety Kobietom a Lesbijka.org (której apogeum była fejkowa śmierć Kary Auchemann), teraz mamy wojenkę spod znaku Gaylife kontra "wrogowie spraw LGBTQ" w postaci Roberta Biedronia, Innej Strony, Homików i zaprzyjaźnionych z nimi blogów. Rzecz godną uwagi z kronikarskiego punktu widzenia (już sobie wyobrażam tę radochę czytelniczek i czytelników, które i którzy zapoznają się z tą historią za jakieś dziesięć lat; będzie z pewnością nie mniejsza niż w przypadku tragicznej historii Kary Auchemann) i właściwie z żadnego innego. No chyba że ktoś się przejmie tą zabawą na tyle, że zrezygnuje z aktywizmu w ogóle. Ale w kontekście wydarzeń z ostatnich lat, a szczególnie pospolitego ruszenia wokół EuroPride, kiedy to nawet niechętne Fundacji Równości osoby i organizacje wręcz prześcigały się w inicjatywach wzbogacających to wydarzenie, jest to mało realne. Po prostu widać, że dla tych, którzy chcą coś robić, personalne rozgrywki są rzeczą najmniej ważną na świecie. Bo liczy się ogólny odbiór, a nie to, że przy okazji przylansuje się ktoś inny.

A tak na marginesie, ciekawa jestem, ile uczestniczek i uczestników Parady Równości w ogóle wiedziało, że w tym roku nie organizowała jej Fundacja Równości.