Gry wyborcze

Od ostatniego politycznego wpisu minęło już sporo czasu i miałam nawet niewielką nadzieję, że uda mi przeżyć lato (choć co to za lato?) bez SLD i innych POPiSów, no ale się nie udało. Bo oto zaczęły się gry przedwyborcze, rozdawanie uśmiechów i klapsów w postaci mniej lub bardziej wyeksponowanych miejsc na listach wyborczych, nieoczekiwane (?) awanse i rezygnacje. Mamy okazję poobserwować, jak się sprawdza w praktyce system kwotowy, który miał pomóc kobietom zaistnieć w polityce (nie sprawdza się). Jak zwykle jest trochę międzypartyjnych transferów last minute, pokazujących, że może i jakieś tam różnice między większymi ugrupowaniami są, ale to właściwie obojętne dla iluś tam ich członkiń i członków. Najcenniejsze łupy zbiera PO (Arłukowicz, Kluzik-Rostkowska, Rosati, być może też Gintowt-Dziewałtowski), najwięcej za to obrywa się SLD, które tradycyjnie postawiło na aparatczyków (w rodzaju Millera, który startuje z jedynką w Gdyni, co mnie szczególnie boli, bo to okręg Jarugi-Nowackiej) i, wbrew wcześniejszym deklaracjom (ale to mnie akurat zupełnie nie dziwi), olało kobiety.

W efekcie mamy kilka małych skandali. Wanda Nowicka zrezygnowała z jakże obiecującej czwórki (wcześniej miała obiecaną dwójkę i trójkę, a o ostatecznej decyzji dowiedziała się z mediów) na liście warszawskiej. Co zabawne, sporo osób, sądząc z dyskusji na Facebooku, ma jej to za złe, bo według nich do polityki idzie się dla idei, a nie dla miejsc na listach, a poza tym jak ktoś jest naprawdę dobry, to dostanie się z każdego miejsca. Piękne słowa, kłopot w tym, że, po pierwsze, miejsce na liście nie świadczy o ideowości (patrz: Miller), a o miejscu w łańcuchu pokarmowym, a, po drugie, mamy w Polsce taki dziwny zwyczaj głosowania nie na dobrych czy złych, a na pierwsze lub ostatnie miejsce, no chyba że trafi się prawdziwy celebryta czy celebrytka. Wanda celebrytką nie jest, jest za to aktywistką, więc nie dziwię się, że nie ma ochoty robić za trampolinę dla tych, którzy mieli szczęście znaleźć się wyżej od niej. W końcu jak NGO-sy idą do polityki, to po to, by w niej być, a nie po to, by wspierać ugrupowania, z którymi nie do końca im po drodze, ale były na tyle łaskawe (czytaj: cwane), by przygarnąć parę ideowych osób na listy. I to jest w sumie największy dramat w tym wszystkim - że aby wprowadzić kogoś fajnego do Sejmu czy Senatu, trzeba się sprzedać, i to nie komuś, kto jest ci szczególnie bliski, a temu, kto zechce cię kupić. Jakkolwiek niefajne by mi się to wydawało, jestem w stanie zrozumieć, że ktoś na to pójdzie, o ile profity w postaci miejsca na tej czy innej ławie będą się wydawać osiągalne. Bo niestety rację mają ci, którzy twierdzą, że zmiany najłatwiej wprowadzać od środka. Szczególnie jak nie dysponuje się realną siłą społeczną, z którą politycy po prostu muszą się liczyć. A organizacje feministyczne nie dysponują.

W miejsce Nowickiej SLD złowiło inny łakomy kąsek - Krystiana Legierskiego. I to dzień po tym, jak z kandydowania zrezygnował, w dość dziwnej atmosferze, Robert Biedroń. Dziwnej, bo oto rzecznik SLD Tomasz Kalita natychmiast stwierdził, że Biedroń, jako osoba z zarzutami za napaść na policjanta, nigdy na liście SLD nie był, a wiceszef klubu poselskiego SLD, zapytany o oświadczenie Roberta, w którym ten poinformował o swojej rezygnacji i stwierdził, że partia ta traktuje postulaty osób nieheteroseksualnych i organizacji kobiecych instrumentalnie, popisał się taką oto wypowiedzią: "Jestem tak taktowny wobec pana Roberta Biedronia, że aż się obawiam, żebym nie stał się obiektem adoracji z jego strony. (...) Biedroń zmarnował szansę, jaką dał mu SLD, bycia pierwszym polskim parlamentarzystą, który oficjalnie obnosiłby się ze swoimi poglądami w obszarze obyczajowym". Żenujące? Tak. Zaskakujące? Nie bardzo.

Trudno jest mi w tym kontekście ocenić decyzję Krystiana. Z jednej strony nie lubię, gdy ktoś mandat radnego ochoczo zamienia na mandat poselski, gdy tylko nadarzy się ku temu okazja. Z drugiej - to dość powszechna praktyka, więc skreślanie kogoś z tego powodu byłoby absurdalne. Większy kłopot mam z tym, że nie wiem, czy Krystian rzeczywiście wierzy, że ma szansę dostać się do Sejmu, czy też spłaca w ten sposób dług wdzięczności wobec SLD za to, że umożliwiło mu zostanie radnym. Jeżeli to drugie, to mam nadzieję, że ma świadomość, że służy jedynie jako narzędzie do pozyskania głosów tych, którzy po rezygnacji Nowickiej i Biedronia stracili resztkę sympatii do Sojuszu (bo w oczach sporej części członków i członkiń tej partii nadal jesteśmy bezmyślnym mięsem wyborczym, i w sumie mnie to nie dziwi). Zgadzam się z Wojtkiem, że tu nie chodzi o Krystiana, Wandę czy Roberta, a o to, by nas z jednej strony skłócić, a z drugiej pokazać, że jak najbardziej popieramy SLD. Dlatego odpuszczę sobie rozważania z kategorii "Krystian Legierski - karierowicz czy idealista?".

"Wierzę głęboko, że środowisko (Biedronia) udzieli poparcia SLD" - to znowuż słowa Wiklińskiego. Ja nie wierzę. Nie wiem, komu udzieli poparcia, a raczej domyślam się, że, jak zwykle, część nikomu, a reszta w większości PO, potem SLD i PiS, a na końcu Palikotowi i reszcie. Bo my mamy taki głupi zwyczaj głosowania na tych, co to "mają szanse", a potem narzekania, że to nie nasi reprezentanci, zamiast poprzeć w końcu tych, co może i mieliby szanse, gdyby ktoś w nich uwierzył. Co przekłada się też na to, że małe partie wiążą się z dużymi (jak Zieloni z SLD), więc nawet nie mamy możliwości się przekonać, co by się tym razem wydarzyło, gdyby tego nie zrobiły. Ale pewnie nic. W każdym razie ja jak zwykle zupełnie nie wiem, co zrobię z moją kartą do głosowania. O ile ją w ogóle pobiorę.