Z życia homoseksualistek: inne spojrzenie

Dziś nietypowo, bo korzystam głównie z forum portalu Crossdressing.pl (choć forum Kobiety Kobietom też musi się pojawić). Tę ożywczą zmianę w dość przewidywalnych w sumie rozważaniach o zawartości kobiety w kobiecie zawdzięczacie Allkowi, który zwrócił mi uwagę na drugą, kompletnie mi dotąd nieznaną, stronę tej dyskusji. Gwoli wprowadzenia - otóż w debatach na KK co jakiś czas pojawia się stwierdzenie, że butche to po prostu transwestytki. Na co osoby, które ośmielają się dostrzegać w butchach kobiety, i to na dodatek atrakcyjne, zazwyczaj odpowiadają, że jednak nie. Czy mają rację? Jakie są inne opcje? Zapraszam w kolejną podróż po jakże fascynującym świecie etykiet. Dziś będzie dłuższa niż zwykle, ale wytrwałych i wytrwałe czeka pod koniec mała niespodzianka.

Na ten portal trafiłam całkiem przypadkiem - pisze na Crossdressing.pl Janis. - Wcześniej nie miałam w ogóle pojęcia o jego istnieniu, bo samo zjawisko transwestytyzmu było mi znane - nie tyle z teorii, co z praktyki. Odkąd pamiętam wolę ubierać męskie ubrania, czuję się w nich lepiej i nie wyobrażam sobie, by równie dobrze czuć się w sukience, czy spódnicy (...). Od zawsze tak było, jest i najpewniej będzie, bo nie zamierzam jakoś z tym walczyć (...). Pamiętam, jakie było moje zdziwienie, kiedy odkryłam, że na to, kim jestem jest konkretna nazwa. Wcześniej nie zastanawiałam się, dlaczego tak jest, że moje koleżanki wolą takie ubrania a ja inne, traktowałam to po prostu jako coś zwyczajnego. (...) Mnie wiele czasu zajęło zrozumienie, kim jestem oraz w pewnym choć niewielkim stopniu zrozumienie tego, że tak jest po prostu. 

Teraz oczyma duszy widzę te wiwatujące tłumy zwolenniczek Lesbijek i Bi Prawdziwie Kobiecych (to nie moje określenie, a autentyczna nazwa grupy na Innej Stronie). Przyznała się, jest, jest! Ale, ale, nie tak szybko, moje drogie. Bo oto pojawiają się schody. Po pierwsze, nic nie wiemy o orientacji psychoseksualnej Janis (tym, którzy i które nie pamiętają już pierwszej części "Z życia homoseksualistek" przypominam, że dotąd nie wiadomo, czy butch może być zarazem hetero). A po drugie, nawet jeżeli uznamy kwestię orientacji za nieistotną, użytkowniczki i użytkownicy Crossdressing.pl mają do Janis pytania. (Co ciekawe, część pytających zwraca się do niej w rodzaju męskim, a część - w żeńskim.)

Czy Janis nosi męskie ubrania, bo sprawia jej to erotyczną frajdę lub frajdę innego rodzaju? Czy czuje niechęć do własnego ciała? Czy chce, aby inni uważali ją za mężczyznę, czy też chce pełnić męskie role? Czy takie męskie cechy jak czułość i opiekuńczość również są integralną częścią jej osobowości? (Straszne mi się podoba to ostatnie pytanie, bo na KK czułość i opiekuńczość to jedne z częściej wymienianych cech wśród składowych... kobiecości.)

Powód dobrego samopoczucia to na pewno poczucie wygody - wyjaśnia Janis. - W takich ubraniach po prostu o wiele lepiej się czuję (chodzę w nich na co dzień).  Z podanych powodów mogę wykluczyć niechęć do własnego ciała i erotyczną frajdę, bo to absolutnie mnie nie dotyczy. Pełnienie męskich ról - to na pewno tak, bo zawsze takie role lepiej mi pasowały. 

No i bu, Janis z butchami nic wspólnego nie ma. Po czym wnioskuję? Ano po tym, że butche, jak powszechnie wiadomo, nie akceptują swoich ciał i dlatego zakrywają je luźnymi, workowatymi ciuchami (forum KK mówi: "To, czy akceptujesz swoje ciało, ma olbrzymi wpływ na to jak przeżywasz swoją kobiecość, czy ogólniej - cielesność, seksualność").

Ale pójdźmy dalej. Czy zatem butcha od transwestytki odróżnia to, że butch nie akceptuje swojego ciała, więc nie ma szans poprzeżywać odpowiednio swojej kobiecości, czy, ogólniej, cielesności, seksualności? Cóż, to nie takie proste. Bo nie wiadomo, czy Janis naprawdę jest transwestytką (bo to, że się za nią uważa, to wszak za mało). XL z Crossdressing.pl analizuje:

K/m chyba rzadziej będą się utożsamiały z byciem mężczyzną. Jak wywnioskowałam z wypowiedzi Janis, nie ma ona potrzeby "pobycia sobie facetem", nie ma męskiego nicka, męskich końcówek i zgrywania się na macho, a w przypadku m/k odpowiednie elementy występują nagminne. Pytanie, czy w takim razie możemy mówić o transwestytyzmie, czy po prostu o crossdressingu? (...) Forma "transowania" k/m jest (bo może być) dużo obszerniejsza. K/m nie ma takich ograniczeń, jak m/k, przez co być może łaszki przestają być takim tabu. W końcu - inna może być motywacja. Janis mówi, że lubi męskie ciuchy, bo są wygodniejsze. M/k nigdy nie poda takiego argumentu.

W tym momencie wątek o transwestytkach/crossdresserkach/ale na pewno nie butchach zmienia się w dwa. Pierwszy o ciuchach i o tym, w czym jest właściwie wygodniej (świetny, polecam), drugi o tym, na czym właściwie polega transowanie w wydaniu kobiecym (i na tym się skupię). Najpierw natalka_mira:

Można zaryzykować stwierdzenie, że wszystkie kobiety są crossdresserkami. Zapewne każdej z pań zdarzyło się założyć coś typowo męskiego. Natomiast transwestytyzm wiąże się już ze sferą psychiczną, z chęcią zaadoptowania pewnych cech przypisanych płci przeciwnej. Sam wygląd nie jest jedynym aspektem zjawiska tv. Oczywiście ruch feministyczny sprawił, że kobieta może obecnie pozwolić sobie na znacznie więcej niż mężczyzna. Stąd tak niewiele kobiet zdaje sobie sprawę ze swoich skłonności trans. I w efekcie tak niewiele wiadomo jak postrzegają swoje transowanie genetyczne kobiety.

Uwielbiam to! Czyli: jak jesteś kobietą, to jesteś crossdresserką. Aby być tv, potrzebujesz czegoś więcej. Kłopot w tym, że kobiety już mają to więcej (bo ruch feministyczny). Czyli co, wszystkie jesteśmy tv? Szczęśliwie natalka_mira po chwili uściśla, przy okazji odpowiadając na pytanie xL (które, przyznam, i w mojej głowie się zalęgło), czy crossdressing, z racji powszechności, nadal nim jest:

Zgodnie z definicją, niezależnie od nagminności zjawiska, zakładanie ciuszków płci przeciwnej jest i tak crossdressingiem. Natomiast czy jest to już transwestytyzm? (...) Pochodzić w męskich ciuchach i pokląć sobie dla kurażu, nie oznacza jeszcze, że ktoś jest transwestytą. To, co napisała Janis, nie oznacza, że jest transwestytą. 

No i zonk, proszę drogich pań i panów. Janis nie jest butchem, bo akceptuje swoje ciało. Nie jest też transwestytką (w ogóle nie wiadomo, kto nią jest, nie wiadomo też, czy transwestyta pisany z męską końcówką to genetyczny mężczyzna, a transwestytka to genetyczna kobieta, czy też jest odwrotnie). Jest, a i owszem, crossdresserką, kłopot w tym, że są nimi wszystkie kobiety. Prawdopodobnie również butche, choć nie udało się jeszcze tak do końca stwierdzić, czy akurat te ostatnie w ogóle są kobietami.

Czyżby zatem transwestytki nie istniały (jako i chce nauka, która zjawiska kobiecego transwestytyzmu po prostu nie uwzględnia)? Zanim poznamy (a może i nie poznamy?) odpowiedź na to pytanie, dodajmy jeszcze jeden głos w dyskusji. Emma, moderatorka forum, pisze:

Podstawowym problemem, jak sądzę, jest rozróżnienie gdzie zaczyna się RZECZYWIŚCIE transwestytyzm. Jeśli przyjąć sztywną definicję, to każdorazowe ubranie stroju płci przeciwnej nim jest. Stroju, a nie elementu. A zatem, nie kapelusz, męski zegarek i bokserki, a do tego żakiet ze spodniami od damskiego krawca, tylko 100% męskich ciuchów na ciele. Kwestią do ustalenia pozostaje, czy makijaż uważamy za część stroju. Trzeba sobie też odpowiedzieć na pytanie, czy uważamy transwestytyzm za zjawisko socjologiczne czy psychoseksualne. (...) Dla mnie transwestytyzm jest konsekwencją transseksualizmu, jego zewnętrzną oznaką, ponieważ, transseksualizm, będący zaburzeniem psychoseksualnym, tak naprawdę, nie ma żadnych zewnętrznych objawów. To stan umysłu. 

No i jesteśmy w domu. 100 procent męskich ciuchów na ciele (choć nie wiadomo, czy z makijażem, czy bez, no i aż się boję zapytać o koraliki) równa się tv równa się zewnętrzna oznaka ts, czyli butch w swej istocie nie jest kobietą. Co było do udowodnienia. Stowarzyszenie Lesbijek i Bi Prawdziwie Kobiecych robi meksykańską falę.

A mnie się przypominają obrazki z niekoniecznie dobrego filmu braci Wachowskich "Bound" (dla nieuświadomionych - ta pani ma na sobie 100 procent męskich ciuchów, z bielizną włącznie, ima się też tak męskich zajęć jak hydraulika i w ogóle przyjmuje role uważane za męskie):

Do dyskusji zaś wkracza sprawca tego tekstu, czyli All, i pyta o przyjemność z transowania:

Stereotyp na temat męskich lasek mówi, że one "uciekają od kobiecości", "nie potrafią być kobiece, nie nauczyły się", "są męskie przeciw kobiecości", "w ogóle są męskie przeciw czemuś", "są skrzywdzone", "nie potrafią się cieszyć swoim ciałem". Stereotyp nie mówi, że męskie laski robią to dla przyjemności i tu jest problem. (...) A transwestytę przecież do przebieranek pcha dzika żądza przyjemności. (...) Kompleks - tego słowa mi zabrakło. Babochłopizm to oznaka kompleksów, transwestytyzm to oznaka wyuzdania. A nazwijcie to tomboy albo butch i zobaczcie, od razu lepiej brzmi i łatwiej daje się ogarnąć, co?

No właśnie, przyjemność. Satysfakcja. Zanim rozwinę ten wątek, wrócę jeszcze na chwilę do etapu dyskusji, w którym dyskutantki i dyskutanci zastanawiają się nad różnicami między transowaniem m/k a k/m:

Wydaje mi się, że pomiędzy transwestytą m/k i k/m będzie sporo różnic. Przede wszystkim transwestytyzm m/k na pewno dużo częściej będzie miał podłoże erotyczne albo - m.in. erotyczne. W końcu damska garderoba od dawna była robiona tak, by kusić mężczyzn - pisze xL (opierając się na wypowiedzi Janis).

A teraz przypomnijcie sobie napięcie erotyczne między bohaterkami wzmiankowanego "Bounda". Histerię, jaką wywołała Marlena Dietrich, zakładając w "Maroku" frak i cylinder, i całując kobietę w usta. Oraz co się dzieje na występach drag kingów. Czy oglądające je dziewczyny tak się ekscytują, bo nagle, na tę chwilę, co do jednej stają się hetero i piszczą do chłopaków, których widzą? Czy też jest coś nieodparcie kuszącego w kobiecie odgrywającej mężczyznę? Tak, męska garderoba nie jest robiona tak, by kusić kobiety. Ale czy to oznacza, że w kobiecie odgrywającej mężczyznę nie ma nic kuszącego? Inny przykład: pamiętacie, w którym momencie Nan, bohaterka "Muskając aksamit", zakochuje się w Kit? Kiedy zobaczy ją na scenie odgrywającą chłopca i śpiewającą piosenki zarezerwowane dla scenicznych łotrzyków i uwodzicieli. A kiedy dobra, słodka Florence uświadamia sobie, że kręci ją Nan? Gdy widzi ją myjącą okna i przebraną na tę okoliczność w męskie portki i koszulę.

Seks, proszę pań i panów. Erotyczna przyjemność. Ekscytacja niejednoznacznością. To jest to, co w rozmowach o męskości i kobiecości na Kobiety Kobietom praktycznie się nie pojawia. Owszem, zdarzają się wzmianki, że pojęcia butch i femme mają coś wspólnego z rolami przyjmowanymi w łóżku, ale natychmiast są ucinane prostym "to prehistoria, tego już nie ma". Co zatem jest? Jedynie nieśmiałe wzmianki obrończyń facetów z waginami, że dla nich panie butch są jak najbardziej pociągające. Na co dostają odpowiedź, że jest to pociąg poniekąd nienaturalny dla lesbijek. Bo w heteronormatywnym świecie atrakcyjna kobieta będzie podkreślać i uwypuklać, a atrakcyjny mężczyzna będzie niedogolonym macho (metro nie jest atrakcyjny, bo, jak wiadomo, wymyślili go geje). W sumie mogłam na to wpaść wcześniej, wszak już w drugiej odsłonie cyklu "Z życia homoseksualistek" pojawia się opinia, że "Kobiece jest to, co się podoba facetom, a męskie to, co kobietom". Wiecie, co z tego wynika, prawda? Otóż: albo zwolenniczki Lesbijek i Bi Prawdziwie Kobiecych są mężczyznami (a konkretnie posiadają męskie pragnienia, kulturowo męskie, rzecz jasna), albo też te butche kręcą je tak potwornie, że aż boją się do tego przyznać (wolą już wyprzeć się swojej, kulturowej, a jakże, kobiecości). I w sumie nic w tym dziwnego, wszak, choć kobietom niby wolno więcej, to w sferze docenienia (również samodocenienia) swojej seksualności są 100 lat za mężczyznami. Łatwiej jest im zatem wejść w rolę mężczyzny niż poszukać własnych, specyficznie kobiecych, pragnień.

Ojej, czy ja właśnie napisałam, panie Prawdziwie Kobiece mają problem z własną seksualnością? Nie, niemożliwe. No i pamiętajmy o ewentualności, że butch jest jednak mężczyzną, tylko jeszcze o tym nie wie. Wtedy jak najbardziej może być obiektem westchnień Prawdziwie Kobiecych i wszystkie szufladki wracają na swoje miejsce. A co, gdy wolą one wzdychać do innych sobie podobnych? No wtedy mamy dwóch panów i wszystko gra i buczy (nie mylić z: butchy).

Ciąg dalszy nastąpi. Bo oto w następnym odcinku dowiecie się, czy rzeczywiście kobietom wolno więcej i czy atrakcyjność zawsze znaczy to samo. No chyba że znajdę dla was coś innego.