Cokolwiek prawdziwie się zaczyna

Obiecałam tekst o przyjaźni. W komentarzach pod moim poprzednim postem napisałam, że o tym zjawisku mogę mówić długo i namiętnie. Mówić i owszem, ale jak oddać to na piśmie, żeby nie wyszło zbyt patetycznie, z zadęciem i w stylu Paolo Coelho? Spróbuję.

Mały offtopic do K. To jest przykład, proszę, nie odbieraj tego osobiście.

Dawno, dawno temu, wydaje się, że w odległej galaktyce, w bardzo przykrych i smutnych okolicznościach zakończył się mój związek. Rozstanie przeżyłam o tyle boleśnie, że w całą sprawę wmieszana była osoba,  która podawała się, a może którą nawet uważałam za przyjaciółkę. Czułam się zdradzona podwójnie. Jedną z nich nie tylko kochałam, ale traktowałam też jak prawdziwą przyjaciółkę, drugą zaś jak bliską mi osobę.  Do dzisiaj niewiele osób mi wierzy, że był to jeden z dwóch powodów, dla których czułam się tak zraniona.

Tuż po rozstaniu (które odbyło się na peronie, tuż przed odjazdem mojego pociągu do Warszawy) zadzwoniłam do dwóch osób, mając nadzieję, że chociaż jedna z nich stawi się i odbierze mnie z tego pociągu łez i rozpaczy. Warto dodać, że przyjazd do stolicy nastąpił o 11 wieczorem w niedzielę. Mimo późnej pory pojawiły się. Pierwsze słowa, jakie usłyszałam od jednej z nich, brzmiały „Rozpaczasz, bo to nie ty zostawiłaś ją pierwsza?”. Druga zaś żartowała sobie, że to miło, że zorganizowałam im spotkanie, wszak dawno się nie widziały, choć mogłabym wybrać lepsze miejsce i czas. Jednak mimo tych słów były i wtedy, i potem. Wspierały tak, jak potrafiły najlepiej.

Kolejna osoba pojawia się w moim życiu rzadko, zbyt rzadko jak dla mnie, ale zawsze jest przy mnie w trudnych chwilach. 

Ktoś kolejny daje mi małe magiczne słowo „rozumiem”.

Ktoś inny z uporem maniaka, przebijając się przez moją niechęć do rozmów na pewien temat, uświadomił mi niemiłą prawdę.

Przy mnie jest też osoba, na którą wiem, że zawsze mogę liczyć. Chociaż pod wieloma względami tak się różnimy.

Są to ludzie, którzy będą ze mną, kiedy świat będzie mi się walił na głowę. Nie odwrócą się ode mnie, jeśli zrobię coś głupiego, złego czy popadnę w szaleństwo. Nie potępią. Proszone czy nie, zawsze powiedzą mi, co myślą, jak trzeba, skrytykują lub opieprzą z góry na dół. Postawią mnie do pionu. Pomogą, nawet jeśli nie będą popierały mojego zachowania. Obudzone w środku nocy nie będą za szczęśliwe, ale jeśli będzie trzeba, pojawią się na sygnale na drugim końcu świata i przegadają ze mną resztę nocy, myśląc o tym, że, cholera jasna, znowu się nie wyśpią. Przytulą lub podadzą chusteczkę.

Z wrodzonej przyzwoitości dodam, że obowiązuje to w dwie strony.

I to właśnie nazywam przyjaźnią. Nie codzienną wymianę najnowszych ploteczek czy wspólne łażenie po sklepach (chociaż jest to niewątpliwie miły dodatek), ale właśnie świadomość, że ktoś przy mnie jest i będzie. Poczucie bliskości. Zrozumienie, chociaż czasem trudno zrozumieć. Uczucie, że przetrwa wszystko, bo "cokolwiek pomiędzy ludźmi kończy się – znaczy: nigdy nie zaczęło się. Gdyby prawdziwie się zaczęło – nie skończyłoby się. Skończyło się, bo nie zaczęło się. Cokolwiek prawdziwie się zaczyna – nigdy się nie kończy" (Sted).

Posłowie: Dla mnie koniec nie oznacza zakończenia związku (miłosnego bądź przyjacielskiego) w potocznym znaczeniu. Nawet jeśli wygasa szczególna więź, która łączyła dwoje ludzi, a ich drogi się rozchodzą, we mnie pozostaje to uczucie bliskości. Kiedy ktoś staje mi się zupełnie obcy, to właśnie jest koniec. Tak więc: jeśli coś prawdziwie się zaczyna - nigdy się nie kończy.