Moje zgryzoty są najmojsze

To, co przeczytacie poniżej, nie miało się przerodzić w kolejny wpis. Miała być to odpowiedź na komentarze pod tekstem Alkohole 24h. Kiedy zaczęłam pisać, wyszło mi, że dotyczy również innych tekstów tutaj, jak tego o ChAD czy użależnieniach. A poza tym taki komentarz byłby nieco przydługi i kto by go wtedy przeczytał?

"Weź się w garść. No naprawdę, wymyślasz sobie problemy. Przecież to nic wielkiego. Tak naprawdę nic się nie stało. Dasz sobie radę. Inni mają gorzej. Przesadzasz. Takie jest życie." - te i wiele innych podobnych zdań potwornie mnie irytują. Tak, wiem, że nie miałam najgorszego dzieciństwa, tak, wiem, że są ludzie, którzy zazdrościliby mi moich problemów emocjonalnych, bo ich życie naprawdę jest koszmarem. Ale moje zgryzoty są najmojsze. To one rozwalają mnie od środka. To one powodują, że mam ochotę wyć, zapić się czy zaćpać. Żeby chociaż przez chwilę o nich nie myśleć.

Co mnie więc przed powstrzymuje? Nie moja nadprzyrodzona siła psychiczna, ale cholerne szczęście. Wokół mnie jest grupa ludzi, których, bez żadnych eufemizmów, mogę nazwać przyjaciółmi. Ludzi, którzy po raz enty są w stanie wysłuchać moich „gorzkich żalów na fujarce”, że ktoś właśnie zniszczył całą moją wiarę w siebie, podeptał moją godność, zrujnował mi świat. Bądź po prostu o rozterkach dnia codziennego, kacu moralnym, kiedy to pomiędzy moje ideały i zasady wkracza coś, co niektórzy nazywają życiem lub wyborem pomiędzy być lub mieć.

To właśnie oni potrafią postawić mnie do pionu, czy to dając mi werbalnie w twarz, czy tuląc. Kiedy słyszę słowo „rozumiem”, wiem, że ktoś naprawdę rozumie. Będąc przy mnie, dają odczuć, że jestem dla nich ważna. I że nie muszę odgrywać twardzielki. Nie wyśmieją, nie zbagatelizują.

Zastanawiam się, gdzie bym teraz była, gdyby nie oni. Na odwyku? Na Dworcu Centralnym? W psychiatryku? W więzieniu? W grobie? Tam właśnie lądują ci, którym los nie sprzyjał tak jak mnie. A kiedy już się tam znajdą, uważamy, że sami są sobie winni. Że byli zbyt słabi lub wybrali ucieczkę przed życiem. Jasne, że są i tacy, którzy wpędzili się w nałóg przez własną głupotę, dla zabawy. Ale jest też wiele osób zagubionych, niepotrafiących poradzić sobie z tym, co ich spotkało, nieznających innej drogi. Niektórym z nich życie skopało dupę tak, że nie mieli siły usiąść. Innych problemy ktoś zbagatelizował, uznał za wymysły. A przecież dla nich były czymś, z czym nie mogli dać sobie rady. I nie musiała być to wielka tragedia, ot drobiazg, który sprawił, że życie nagle straciło sens.

Zwyczajni ludzie, tacy jak my. Mają podobne życie. Podobne troski i zmartwienia i radości. Tylko dla nich to, co nam nie spędza snu z oczu, co uznajemy za część życia,  jest problemem, z którym nie potrafią sobie poradzić. Czasem bezskutecznie wołają o pomoc. Czasem, bojąc się wyśmiania, zlekceważenia, duszą to w sobie. Brzmi znajomo?

Sama często łapię się na tym, że skoro mi się udało poskładać do kupy, stanąć na nogi, uniknąć uzależnienia (a było blisko), to inni też mogą. A później nachodzi mnie refleksja, że może w tym wypadku mogłam, ale w wielu innych to oni są silniejsi ode mnie.

Swoją drogą, ciekawa jestem, co usprawiedliwia załamanie nerwowe. Rodzice alkoholicy? Śmierć bliskiej osoby? Poronienie? Porzucenie przez ukochaną osobę? Gwałt? Trudne dzieciństwo? Jakie nieszczęście ma pozwolenie społeczne na okazywanie swojego żalu, rozpaczy? Co usprawiedliwi depresję? Co sprawi, że nie zostaniemy uznani za mięczaków?

Mam wrażenie, że okazywanie jakiejkolwiek słabości jest poważnym nietaktem towarzyskim.