Alkohole 24h

Ewa powiedziała: „napisz o alkoholu”. No tak, ale co? Alkohol: wódka, piwo, wino, winiak, rum, brandy, whisky, nalewka, miód. Shoty, longi, drinki, drineczki. Na ciepło i na zimno. W lecie i zimą. Na świeżym powietrzu i w domu. W klubie. Przy okazji i bez. Na smutek i radość. Na złamane serce. Na nerwy. Na wszelki wypadek. W towarzystwie, ale niekoniecznie. Alkohol.

Czytam statusy znajomych : „Dziś pijemy w X”, „A może by tak winko?”, „Ale mam kaca”, „Oby do weekendu, będzie picie”. No cóż, może jestem nudna, ja kaca nie lubię, a najprostszym dla mnie sposobem uniknięcia go jest niepicie. Część nowo poznanych osób, które dowiadują się, co robię w życiu, ma jeden pomysł na moją osobę. Upić mnie. Udowodnić mi, że „nie jesteś wcale taka lepsza”. Część postanawia mi się zwierzać. Im więcej wypiją, tym bardziej się otwierają. W końcu jako terapeutka na pewno wymyślę jakąś cudowną receptę na poszarpane życie, niewyrabianie się w pracy, weekendy spędzone na zapijaniu, rozdarte dzieci, złe żony/złych mężów.

Jednym z pytań, które zadaję moim pacjentom, jest to o „pierwszy raz”. Większość z nich nie do końca pamięta, jak to właściwie było, ile mieli lat i jakie okoliczności towarzyszyły temu „rozdziewiczeniu”. Trudno się dziwić, po latach spędzonych na piciu człowiek ma prawo zapominać, każdy kolejny raz zlewa się z poprzednim, łącząc się w niekreśloną magmę. Niełatwo się w tym wszystkim zatrzymać, czasem po prostu wydaje się, że tak już musi być i że właściwie to picie nie przeszkadza aż tak bardzo. Jakoś sobie trzeba wytłumaczyć ten świat. Nawet, jeśli kryje się w tym tłumaczeniu strach przed przyjrzeniem się samemu/samej sobie.

O ile sobie dobrze przypominam swój pierwszy raz z alkoholem, to było to na weselu kuzyna, na które zabrał mnie dziadek. Miałam kilkanaście lat i dużo pomysłów, czułam się bardzo dorosła i tak zostałam potraktowana. Gorzej było rano, kiedy mój ojciec podstawił mi miskę z miną na wpół wkurzoną, na wpół zatroskaną. A dziadek miał „gadane” przez parę lat.

Następne razy były już mniej widoczne i nabierałam wprawy w piciu, więc nie było scen rodzinnych ani pogadanek wychowawczych. Nawet wtedy, kiedy upiłam się z siostrą na przyjęciu poślubnym własnego ojca. No co, była okazja. Siedziałyśmy sobie pod ścianą w kuchni i bawiłyśmy się świetnie. W końcu nie codziennie rodzice biorą ślub, prawda?

Upiłam się też parę razy w liceum i jeszcze parę więcej na studiach. Wydział, na którym wówczas studiowałam, zaliczany był do pierwszej trójki najbardziej rozpitych, zaraz za prawnikami. W oparach dymu papierosowego i nad ciepłym tanim piwem spędziłam niejedną „przerwę” między zajęciami. Wtedy też zaczęłam się przyglądać innym i zwracać uwagę, jak ludzie piją  i co z tego potem wynika. Kilkoro z tamtych czasów pojawiło się w mojej późniejszej karierze z prośbą o pomoc.

Jak to się właściwie stało, że nie zostałam alkoholiczką? Czasem, kiedy się przyglądam niektórym okresom swojego życia, aż dziw mnie bierze, że potrafiłam być tak asertywna. A przecież obciążeń mam aż nadto - alkoholizm w rodzinie, wykluczenie i pewnie parę innych. A jednak nie weszłam na tę ścieżkę, gdzieś z tyłu głowy miałam zawsze, że nie tędy droga, że wcale mi to nie pomaga, że właściwie to ten alkohol do niczego mi nie jest potrzebny.

Po co właściwie pijemy? Czy i na ile wykluczenie społeczne może być przyczynkiem do większego zagrożenia uzależnieniem? Czy osoby homoseksualne piją więcej? A może piją inaczej? Skąd tyle alkoholu w związkach jednopłciowych?

Znajomi śmieją się ze mnie, że słaba pijaczka jestem. Zaglądam pod stół w kuchni, żeby sprawdzić, co też tam mamy. Znajduję francuskie wino od taty, które dostałyśmy latem zeszłego roku. Jeszcze stoi? To jedyna butelka alkoholu, która znajduje się w naszym domu.

A u was?

fot. Wikimedia Commons