Odeszła. We śnie

Chciałabym Jej oddać hołd. Napisać najpiękniej jak potrafię. I nie mogę. Cały czas myślę, że to niemożliwe, że to nieprawda, i że ja nie chcę, nie zgadzam się. Protestuję.

Pierwszy wiersz: Bez tej miłości można żyć, mieć serce suche jak orzeszek, malutki los naparstkiem pić z dala od zgryzot i pocieszeń…

To Ona nauczyła mnie miłości do poezji. To Ona była powodem, dla którego przestałam pisać wiersze, chociaż natchnienie czasem mi spać nie dawało. Jak bowiem można było po przeczytaniu tomiku Jej wierszy mieć chociaż cień nadziei na to, że własne utwory są chociaż przyzwoite.

Mistrzyni słowa, absolutna i niekwestionowana. Jej wiersze, choć białe, mają upojną melodię, idealny rytm. Każde słowo, każdy wers, każdy utwór był poezją. Kłębowiskiem uczuć i emocji. Czytając jej wiersze, nie potrafiłam ich opanować. I nie wstydziłam się swoich łez wylanych po przeczytaniu „Kota w pustym mieszkaniu”.

Teraz sama czuję się jak ten kot, bo przecież:

Coś się tu nie zaczyna
w swojej zwykłej porze.
Coś się tu nie odbywa
jak powinno.
Ktoś tutaj był i był,
a potem nagle zniknął
i uporczywie go nie ma.

Już nigdy nie przeczytam jej nowego wiersza, limeryku. Podobno nie ma ludzi niezastąpionych. Dzisiaj zrozumiałam, że to nieprawda.

„tak nagle, kto by się tego spodziewał”
„nerwy i papierosy, ostrzegałem go”
„jako tako, dziękuję”
„rozpakuj te kwiatki”
„brat też poszedł na serce, to pewnie rodzinne”
„z tą brodą to bym pana nie poznała”
„sam sobie winien, zawsze się w coś mieszał”
„miał przemawiać ten nowy, jakoś go nie widzę”
„Kazek w Warszawie, Tadek za granicą”
„ty jedna byłaś mądra, że wzięłaś parasol”
„cóż z tego, że był najzdolniejszy z nich”
„pokój przechodni, Baśka się nie zgodzi”
„owszem, miał rację, ale to jeszcze nie powód”
„z lakierowaniem drzwiczek, zgadnij ile”
„dwa żółtka, łyżka cukru”
„nie jego sprawa, po co mu to było”
„same niebieskie i tylko małe numery”
„pięć razy, nigdy żadnej odpowiedzi”
„niech ci będzie, że mogłem, ale i ty mogłeś”
„dobrze, że chociaż ona miała tę posadkę”
„no, nie wiem, chyba krewni”
„ksiądz istny Belmondo”
„nie byłam jeszcze w tej części cmentarza”
„śnił mi się tydzień temu, coś mnie tknęło”
„niebrzydka ta córeczka”
„wszystkich nas to czeka”
„złóżcie wdowie ode mnie, muszę zdążyć na”
„a jednak po łacinie brzmiało uroczyściej”
„było, minęło”
„do widzenia pani”
„może by gdzieś na piwo”
„zadzwoń, pogadamy”
„czwórką albo dwunastką”
„ja tędy”
„my tam”
[Wisława Szymborska, „Pogrzeb”]