Podpisujmy!

No i stało się - pierwszy projekt ustawy o związkach partnerskich (ten najbliższy ideałom akcji "Miłość nie wyklucza") od poniedziałku dostępny jest na stronie Sejmu (tu i tu). Teraz trzeba "tylko" tę ustawę uchwalić. Lub inną (choć wolałabym tę), bo do tego mają przecież jeszcze dojść PACS-y, no i coraz więcej o swoim projekcie mówi też PO. Co zabawne, póki co pomysły Platformy wcale tak źle się nie prezentują. Ba, sytuują ich potencjalny projekt pośrodku - między najambitniejszym, przygotowanym przez prawniczki i prawników MNW i KPH, a PACS-ami. Tak że może być ciekawie.

A skoro projekt jest w Sejmie, to trzeba zacząć naciskać. Naciskamy więc: od dziś można się podpisać pod apelem do marszałkini Sejmu o nadanie biegu "naszej" inicjatywie ustawodawczej oraz do posłów i posłanek o rzeczową debatę i przyjęcie ustawy. Na razie jest nieźle - udało się już zebrać ponad tysiąc podpisów. Rzecz jasna nawet tysiąc razy tyle nie sprawi, że ustawa zostanie przyjęta, ale w momencie, gdy projekt znalazł się w Sejmie, trzeba pokazać, jak wielkiej rzeszy ludzi jest potrzebny. Pisać, uświadamiać, tłumaczyć. I uzbroić się w cierpliwość, bo, choć chciałabym w tej sprawie być optymistką, to jakoś trudno mi uwierzyć, że, nawet dla odwrócenia uwagi od pomysłu z podniesieniem wieku emerytalnego, posłowie i posłanki PO zdobędą się teraz na coś więcej niż ewentualne przygotowanie własnego projektu ustawy o związkach partnerskich (bo takie obiecanki nie grożą, o czym już mieliśmy okazję się przekonać po ubiegłorocznych wyborach, utratą poparcia).

Ale: trzeba próbować. Wszak (to już taka moja mantra) całkiem niedawno, bo w wakacje ubiegłego roku, debatowaliśmy w Sejmie nad wrzuconymi w ostatniej chwili przed wyborami PACS-ami. Do kolejnych wyborów daleko (choć kto wie, kryzys, emerytury i takie tam), a już mamy kolejny projekt i dwa w drodze. Jasne, że już się naczekałyśmy, że chcemy ustawy teraz i natychmiast, ale też trudno nie zauważyć (naprawdę trudno!), jak wiele się w ostatnich miesiącach w tej kwestii dzieje. I to raczej nie dzięki temu, że, jak niektórzy lubią mówić, społeczeństwo czy politycy dojrzeli. Po prostu w pewnym momencie ktoś postanowił wziąć sprawy w swoje ręce (i tu należy oddać palmę pierwszeństwa Grupie Inicjatywnej ds. Związków Partnerskich) i nagle zaczęło się dziać. Czy byłoby tak samo, gdyby wszyscy nadal siedzieli z założonymi rękami? Być może, ale byłby to niezły zbieg okoliczności. Potwierdzający zresztą, że już czas. I nie ma na co czekać.