Tęczowy uśmiech Schetyny i żenada Palikota

No i proszę, mamy niespodziankę. Oto dziś marszałek Grzegorz Schetyna obiecał przedstawicielom "Gazety Wyborczej" i Grupy Inicjatywnej ds Związków Partnerskich, którzy wybrali się do niego z apelem o jak najszybsze skierowanie projektu ustawy do pierwszego czytania, że Sejm zajmie się nim jeszcze w tej kadencji. Schetyna powiedział, że posłał projekt do konsultacji, a po 10 lipca jest skłonny poddać go pod pierwsze obrady. Zapowiedział też powołanie dwuosobowej komisji do dalszych prac nad ustawą. Oczywiście nie ma co się łudzić, że sprawa zakończy się w tej kadencji Sejmu, ale być może oznacza to początek sejmowej debaty. Być może, bo "jest skłonny" to nie to samo, co "skieruje".

Kłopot w tym, że to wszystko dzieje się tuż przed wyborami, więc trudno nie mieć wątpliwości. W końcu deklaracji poparcia słyszeliśmy w ostatnich latach całkiem sporo i nigdy nie poszło za nimi nic więcej. Jedyny pewny plus z całej tej historii jest taki, że już nie tylko SLD, ale i PO przynajmniej udaje, że nasze sprawy są ważne. Zawsze to coś.

Zastanawiam się tylko, skąd u polityków nagłe poczucie, że jesteśmy choć trochę ważni i liczni. Pod apelem o skierowanie projektu ustawy do pierwszego czytania udało się zebrać, mimo wsparcia "Gazety Wyborczej" i portalu Gazeta.pl, zaledwie 23 tysiące podpisów. Na dzisiejszej manifestacji pod Sejmem na rzecz związków partnerskich pojawiło się kilkadziesiąt tych samych co zwykle osób. Może to i dobrze zresztą, bo całość okazała się dość żenującym happeningiem Ruchu Poparcia Palikota (z zaczepianiem wychodzących z Sejmu posłów, puszczeniem antypisowskich "hitów" muzycznych i "konkursami" książkowymi na powiedzenie wybranym posłom i posłankom, co się o nich myśli), którego jedynym jasnym punktem była możliwość spotkania zaprzyjaźnionych (i niezłomnych, bo obecnych na wszelkich tego typu wydarzeniach) manifestantów i manifestantek. Oraz ogólny brak entuzjazmu wobec przemówień nielicznych reprezentantów partii politycznych (nie ma to jak nieudany lans).

Jasne, że można się pocieszać, że warszawska Parada Równości gromadzi co roku klika tysięcy uczestniczek i uczestników, a facebookowa strona akcji "Miłość nie wyklucza" dorobiła się już ponad 9,5 tysiąca fanów i wzbudziła, mimo skromnych środków, duży oddźwięk medialny. Tyle że to wyjątki, nie reguła (spójrzcie chociażby na marsze w innych miastach czy liczbę aktywistek i aktywistów), a jak się to jeszcze porówna chociażby z liczbą podpisów zabranych w ostatnich tygodniach pod obywatelskim projektem ustawy całkowicie zakazującej aborcji (600 tysięcy!), nad którym dziś debatował Sejm, to widać, jak ograniczone mamy możliwości i jak mało się nam chce. Do tego jeszcze dochodzi zgrzyt w postaci polityków, którzy wciągają nas w swoje wojenki (nie jestem fanką PiS-u, ale nie poszłam na dzisiejszą manifestację po to, aby słuchać, jak jest beznadziejny), nie mówiąc już o rozlicznych wojnach torebkowych.

Na pocieszenie coś, dla czego mimo wszystko warto się było dziś wybrać pod Sejm. Niestety nie miało nic wspólnego z naszą manifestacją, za to sporo z pobliskim zgromadzeniem zwolenników całkowitego zakazu aborcji. Kontekst: od niedawna działa strona "Tęczowe Oko Saurona" (z pięknym okiem w logo), która zajmuje się zwalczaniem mowy nienawiści na Facebooku. Choć niekoniecznie zgadzam się z ideą blokowania nienawistników, to dzisiejszy pomysł "dołączenia" do antyaborcjonistów był świetny:

Miło, że po latach walki o nasze prawa dorobiliśmy się chociaż poczucia humoru.

UPDATE: Okazuje się, że poczucie humoru było tylko po jednej stronie. Oko było częścią pikiety antyaborcjonistów. Ale i tak zaliczam je, z racji tęczowości, na plus.