Tabu

Choć wydaje się, że wszelkie co bardziej codzienne aspekty życia osób nieheteronormatywncych są, przynajmniej w "naszym" internecie, jak nie społeczności w ogóle, wydyskutowane do imentu, to niestety tak nie jest. Dziś o trudnym i praktycznie nieobecnym w poważnej debacie temacie uzależnień pisze nasza przyjaciółka dubiduu. Zapraszam do czytania i dzielenia się refleksjami w komentarzach.
Ewa

Od dłuższego czasu nurtuje mnie problem, który z wielu względów, przede wszystkim zawodowych, jest mi bliski. Wielokrotnie osoby zgłaszające się do mnie stawały na trudnej ścieżce akceptacji siebie, nie tylko jako osoby homo- bądź biseksualnej, ale też jako osoby uzależnionej. Uzależnienie i orientacja seksualna inna niż heteroseksualna jest ciężarem, który niełatwo nieść. Trzeba „przyznać się” nie tylko do bycia gejem czy lesbijką, ale też osobą chorą na uzależnienie. Niełatwo o pomoc poprosić, ale też znaleźć pomoc jest trudno.

Wydawałoby się, że to podwójne wykluczenie powinno być pod specjalną kuratelą naszych „przyjaznych miejsc” w sieci. Że internet, jako najpopularniejsze narzędzie komunikacji, poda jak na tacy profesjonalną odpowiedź ludziom potrzebującym.

Postanowiłam poszukać jakichś odpowiedzi w zaprzyjaźnionych portalach. Zaczynam od forum Kobiety Kobietom. Znajduję kilka wątków pełnych porad, co powinnam zrobić, jeśli moja kobieta jest alkoholiczką bądź narkomanką. Znajduję też kilka zawołań o pomoc. „Moja kobieta jest uzależniona, co robić?”. Odpowiedzi są jakże proste: „rzuć ją”, „albo ty, albo alkohol”, „po co ty w ogóle z nią jesteś”, „wyprowadź się od niej”. Wśród przepychanek między foremkami  można się pogubić. Każda wie najlepiej, każda powołuje się na przykłady z własnego życia. Niewiele to wnosi do tematu, a osobie proszącej o pomoc nie zostawia nic innego, jak poczucie chaosu i osamotnienia. Szukam dalej - Lambda. Jest oferta programu dla osób uzależnionych od alkoholu - grupa i spotkania indywidualne. Fajnie, jeśli jesteś z Warszawy. Czy wszystkie osoby uzależnione i ich rodziny mieszkają w Warszawie? Nie sądzę. Wchodzę na Inną Stronę i...? Znajduję jedną grupę, do której nie mogę się dostać, bo jest zamknięta dla osób z zewnątrz. Na stronie KPH znajduję poradnik dla kobiet homoseksualnych o tym, czym jest uzależnienie. Alleluja! Jeden artykuł, który, z całym szacunkiem dla autorki, wiele do sprawy nie wnosi. Na Homikach po wpisaniu w wyszukiwarkę hasła „uzależnienie” wita mnie artykuł „Pijany jak... pedał, czyli o alkoholu oraz syndromie dnia poprzedniego”, w którym, oprócz sposobów na kaca (z przepisami), znajduję również kilka cennych rad, jak poznać, czy już mam problem, oraz ogłoszenie o programie Lambdy z 2006 r.

„Czy jesteś lesbijką”, „Rodzice osób homoseksualnych”, „Seks i AIDS”, „Czy Bóg kocha homoseksualistów” - o tym piszą portale środowiskowe. To ważne kwestie i pisanie o nich też jest ważne. Zastanawia mnie tylko, dlaczego nie ma odpowiedzi na pytania: „Co zrobić, kiedy partner/partnerka zaczyna za dużo pić?”, „Czy jestem uzależniona?”, „Gdzie szukać pomocy dla siebie?”, „Co, gdy moja partnerka/mój partner mnie bije?”. Trudne? Pewnie, że trudne. Ale jeśli chce się ludziom pomagać, to nie zawsze jest łatwo. Niech się na mnie redakcje nie gniewają, ale to wszystko, co znalazłam nie napawa mnie optymizmem.

Problem jest spory. Problem, o którym z jakiegoś powodu nie rozmawiamy. Sprawa jest wstydliwa na tyle, że właściwie nie pojawia się w sposób profesjonalny i pomocny osobom, które choroba uzależnienia dotknęła.

O co chodzi? Czy w pędzie pokazywania, jacy to jesteśmy fajni i jak bardzo należą nam się prawa takie jak innym, nie zapomnieliśmy o sprawach najważniejszych? O tym, jak sobie pomagać, kiedy nasz partner czy partnerka jest uzależniony/uzależniona. Kiedy w związku jest przemoc. Kiedy jesteśmy ofiarami. Dlaczego w naszym środowisku nie ma poważnej dyskusji na ten temat? Dlaczego zapominamy, że pod wieloma względami jesteśmy na uzależnienia bardziej narażeni i narażone niż osoby heteroseksualne?

Forumowe „dobre rady” tu nie wystarczą.