Jak zrobić rewolucję?

Na wypadek, gdyby ktoś nie śledził komentarzy pod tekstem o "rewolucjonistkach", cała zabawa skończyła się tak, że panie odpuściły sobie zbieranie kasy i zadeklarowały, że biorą się do roboty. Czyli pozytywnie. Skąd się jednak ta historia wzięła? Paradoksalnie - między innymi z braku "naszych" miejsc w sieci.

"Rewolucyjne" pomysły to w "naszych" sieciowych debatach wręcz standard. Ot, pamiętam pewną dość emocjonalną dyskusję na forum Kobiety Kobietom sprzed nieco ponad roku, w której to jedna z foremek, zirytowana pewnym niezbyt mądrym (delikatnie mówiąc) pomysłem na happening "promujący tolerancję", zakrzyknęła:

to mam propozycję, dajcie mi te fundusze, zorganizuję to i owo. ale usunę każdą, która przyjdzie tam wylewać swoje frustracje, pokazywać jaka to ona nie jest agresywna i mocna, wydzierać się że rząd i kościół to świnie a heterycy to wrogowie. usunę każdy transparent polityczny, bo lesbijka to kobieta kochająca kobietę a jeżeli jest walczącą feministką to niech idzie na wiec feministyczno-polityczny. postawię na kolor, radość, miłość, rodzinę, normalność i pokazanie, że jesteśmy tacy sami i wszędzie, a nie na seksualność, wrzaski i szary tłum sunący przeciw wszystkiemu wmawiający ludziom, że są bez wyjątku anty-homo. nie będę wmawiać nikomu, że mi koty do drzwi przybijają. nie zrobię parady mieszaniny burych chyba kobiet i mężczyzn z piórami i ćwiekami na odsłoniętych pośladkach.

No i proszę, idea wręcz modelowo "przełomowa": jest wołanie o kasę, jest przeświadczenie o tym, że się znalazło złoty środek na wszystko, jest też powtórzenie po wielokroć przerobionego pomysłu, że wystarczy pokazać, że jesteśmy "tacy sami jak wszyscy" i będzie dobrze (co jest dosyć zabawne w kontekście kolejnych wypowiedzi tejże pani, w których stwierdza, że do wszelkich akcji outdoorowych najlepiej angażować modelki i modeli). To tylko przykład, ale takie wypowiedzi można mnożyć. I choć spora część z nich to zwykłe forumowe tudzież komentarzowe malkontenctwo czy wiemlepiejstwo (wszak nie od dziś wiadomo, że naszą cechą narodową jest znanie się na wszystkim), to jednak czasami się zdarza, że ktoś swój jakże nowatorski pomysł próbuje wprowadzić w życie. I nagle się okazuje, że nie budzi to szczególnego entuzjazmu, gorzej, kończy się nie zawsze konstruktywną krytyką i niekoniecznie słusznymi oskarżeniami. Żeby nie było - tak, z pewnością się zdarza, że komuś przyjdzie do głowy coś naprawdę nowego, ba, wręcz rewolucyjnego. Ale nie dzieje się to zbyt często. A nawet jeżeli częściej, niż mi się wydaje, to niewiele osób ma okazję się o tym dowiedzieć.

Jak to się ma do tego, co na początku, czyli do niewielkiej liczby "naszych" miejsc w sieci? Ano bardzo. Wszak brak miejsc oznacza brak szerszej wiedzy o tym, co się dzieje, kto co robi, kto się w co angażuje, kto czego potrzebuje i ewentualnie mógłby wesprzeć. Jasne, że o taką wiedzę jest dość łatwo, kłopot w tym, że trzeba się o nią postarać. Bo nie jest zebrana w jednym czy dwóch miejscach, tak że jak się bierze za punkt odniesienia jedynie to, co piszą największe i najbardziej popularne portale, i odpuszcza wszelką sieciową (i nie tylko, ale o tym za chwilę) niszę, to rzeczywiście można dojść do wniosku, że niemal każdy pomysł świeży, ożywczy i że wszystkie jak żona i żona nań polecą.

I - nie tylko o internet chodzi, choć, jako że robi on za największe repozytorium wiedzy o nas samych, to z pewnością jest niezłym punktem odniesienia. Przecież nie tylko nie mamy ani jednego profesjonalnego portalu czy magazynu (czy jak tam zwą to papierowe coś), ale też choćby jednej polskiej Ellen, Rachel czy innej Melissy. Nie mamy własnego języka, własnych historii, własnego sposobu opowiadania o sobie, który istniałby gdziekolwiek poza niszowymi inicjatywami (to zresztą jeden z powodów, dla których podoba mi się idea O'LESS Festiwalu - bo jego celem jest zebranie tego wszystkiego w jednym miejscu, choć tylko dla jednej grupy). Słowem, nie mamy czegoś, co można by nazwać kolektywną świadomością. Czyli, niezależnie od tego, co myślę o wykwitających tu i ówdzie inicjatywach (czasem dobrze myślę, nie jestem potworem), jest miejsce dla niejednej rewolucji i wielu rewolucyjek. Tyle że, mam wrażenie, przed wprowadzeniem w czyn muszą się one dokonać w naszych głowach.

fot. Paul David Doherty, Wikimedia Commons, licencja GNU