Pogoda, praca, kserokopiarka

Pod wpływem dyskusji o "obnoszeniu się" ze swoją seksualnością, która ostatnio zadziała się na naszym fejsie, urodziło mi się takie coś. Zapraszam do lektury i, tradycyjnie, kontynuowania zabawy w komentarzach. Tyle wstępu, a teraz: poznajcie Kasię i Bartka, młode małżeństwo, które bardzo się pilnuje, by się z TYM nie obnosić.

* * *

Po ośmiu chudych miesiącach wypełnionych czytaniem tysięcy ogłoszeń i wysyłaniem setek CV oraz kilku rozmowach kwalifikacyjnych Bartek w końcu dostał pracę. Oboje z Kasią są bardzo podekscytowani: nareszcie! Będzie można pospłacać długi, kupić synkowi wymarzoną konsolę, pojechać na wakacje dalej niż nad morze do rodziców. Radosne odliczanie dni, a potem godzin do chwili, w której Bartek wrzuci kanapki i zakupiony specjalnie na tę okazję kubek do nieco już podniszczonej aktówki i punktualnie o 7.30 wsiądzie do metra, które zawiezie go do nowej pracy, psuje im jedna myśl: jak się nie wygadać o Kasi. Bo Bartek i Kasia są normalnymi heteroseksualistami. Nie jeżdżą do Rio na karnawał, nie bywają na berlińskich Paradach Miłości, nawet Marsze Niepodległości oglądają tylko w telewizji. A i tak wcześniej zamykają okna. Nie obnoszą się ze swoją seksualnością, co to, to nie. Wiedzą, że to nie wypada i że trzeba uszanować to, że ktoś może po prostu nie chcieć TEGO oglądać i o TYM słuchać. Dlatego wieczór przed pierwszym dniem Bartka w nowej pracy spędzają tak samo jak większość poprzednich - ustalając, co, w jaki sposób i komu Bartek ma mówić, do czego absolutnie się nie przyznawać i czego w żadnym razie nie robić.

Obrączka

- Jesteś przekonana co do obrączki? Wiesz, wiele osób je teraz nosi, nie tylko małżeństwa. A nasze są naprawdę dyskretne, jak ktoś się nie zna, to nie załapie, że to złoto, nie srebro.
- Kochanie, rozmawialiśmy już o tym. Lepiej zdejmij. Przecież obrączka na palcu to tak, jakbyśmy robili TO na ławce w parku. A jak już koniecznie chcesz ją mieć przy sobie, to powieś na łańcuszku na szyi. I noś ją pod koszulą. Nie na.
- A nie myślisz, że ślad po obrączce wzbudzi jeszcze większe podejrzenia? Co powiem, jak ktoś zapyta, czy nie jestem przypadkiem rozwiedziony?
- Powiesz, że nie chcesz o tym mówić. Zrozumieją.
- Ale zaczną coś podejrzewać...
- Ale ty nic nie powiesz. Pamiętaj, najważniejsze, to nic nie mówić i nie pokazywać. Wtedy się nie obnosisz.
- No dobrze, tylko co, jeśli nie zauważą śladu po obrączce? Wiesz, jej brak to też jakaś deklaracja....
- Że boisz się zaangażować na stałe, zmieniasz partnerki jak rękawiczki...
- Jestem rozwiązły... Czekaj, partnerki? Uważasz, że tak pomyślą? Że brak obrączki to deklaracja mojej heteroseksualności?
- Albo homoseksualności. Albo biseksualności. Wiesz co, może ty jednak zostaw tę obrączkę - za dużo tego obnoszenia się.
- Nie mogę! Wtedy będzie tak, jakbyśmy robili TO na ławce w parku w niedzielne popołudnie! Ty wiesz, ile tam jest dzieci?!
- Masz rację. Miejmy nadzieję, że po prostu nie zapytają. W końcu pytanie o takie rzeczy jest co najmniej nieuprzejme. Co kogo obchodzi, co dwójka dorosłych odpowiedzialnych osób robi w czterech ścianach swojego mieszkania.
- No właśnie, kogo to obchodzi.

Krzyś

- Dobrze, ale co z Krzysiem? Co, jeśli szef każe mi zostać dłużej w pracy, a to akurat będzie dzień, w którym odbieram małego z przedszkola?
- Powiesz, że twoja mama zachorowała?
- Mama?! Mam mówić o seksualności własnej mamy?
- Histeryzujesz. Każdy ma matkę. Nie ma nic złego w mówieniu o tym.
- Naprawdę? Nie ma nic złego w mówieniu o tym, że mama robiła TO z ojcem? Słuchaj, wszyscy wiedzą, skąd się biorą dzieci. Z seksu. Heteroseksualnego!
- Nie tylko.
- I to ma mnie niby pocieszyć?
- W porządku. Mama odpada. Pies? Chory, musisz podać mu tabletkę...
- Pies?!
- Jezu... Poczta. Polecony. Do Urzędu Skarbowego. To zawsze robi wrażenie.

Tapeta

- Będziesz miał własny gabinet, tak?
- Nie od razu. Muszą się przeorganizować, dlatego póki co będę siedział z jeszcze dwiema osobami.
- To pamiętaj, żeby gasić monitor, nim wyjdziesz z pokoju. I na wszelki wypadek ustaw sobie jakąś neutralną tapetę.
- Nie martw się, przecież nie wrzuciłbym twojego zdjęcia! Dam jakiś widoczek...
- Absolutnie nie! Jeszcze zapytają, czy to zdjęcie z wakacji.
- I...?
- I z kim byłeś.
- To powiem, że nie z wakacji. Że ściągnąłem z internetu.
- Nadal źle. To zachęta do rozmowy. Że czemu akurat to, czy tam byłeś, czy chcesz pojechać i z kim...
- Okej, załapałem. Zostawię pulpit Windowsa.

Small talks

- Dobra, dosyć. Muszę iść spać, bo jutro będę nieprzytomny i wszystko mi się pokręci. Widziałaś moją granatową koszulę?
- Powiesiłam na szafie. Krawat też.
- Który?
- Ten, który ci przywiozłam z Wenecji. Tylko...
- Tak, wiem. Jak ktoś powie, że ładny, to mam nie mówić, że żona mi kupiła.
- Właśnie. W ogóle uważaj na te rozmowy w przerwach. Pamiętaj: praca, pogoda, zepsuta kserokopiarka...
- Kredyty, podatki. Luz. Jest mnóstwo bezpiecznych tematów.
- A właśnie, że nie! Kredyt - a z kim? A na co? Na mieszkanie? A duże? Dwa pokoje? Trzy? A po co takie duże? O Krzysiu chcesz im opowiadać? Czy może od razu pójdziemy w niedzielę do parku?
- Dobra, bez kredytów. Tylko podatki.
- Aha, może jeszcze o wspólnym rozliczaniu opowiedz, co?
- Bez podatków. Praca, pogoda, zepsuta kserokopiarka. Trzy rzeczy. Powinienem zapamiętać.
- No! I wiesz co? Z tym poleconym do Urzędu Skarbowego to też nie był najlepszy pomysł. Podatki. Lepiej nie. Może po prostu zatrudnimy jakąś studentkę, żeby odbierała Krzysia, kiedy ani ja, ani ty nie możesz.
- I co jej niby powiemy?
- W porządku. Poproszę o pomoc mamę.

Telefony

- Kochanie...
- Śpij, będzie dobrze.
- A jak coś pokręcę?
- Nie pokręcisz. Będzie dobrze.
- Ale mogę do ciebie zadzwonić, jak coś?
- ...
- Śpisz?
- ...
- Wyślę SMS-a.
- W ostateczności. I wpisz mnie w kontaktach jako XYZ. I...
- Zmienię tapetę w telefonie. Żadnych widoczków. Dobranoc.

W pracy Bartek szybko zyskał sobie sympatię. Był koleżeński i pracowity, nigdy nie migał się od wzięcia na siebie większych niż inni zobowiązań, chętnie zgadzał się na dodatkowe dyżury i zastępstwa, nie zwalniał się wcześniej, bo dziecko, bo pies... Współpracownicy początkowo myśleli, że jest nieśmiały, jednak gdy z biegiem czasu nadal uparcie sprowadzał każdą rozmowę do kserokopiarek, pracy i pogody, uznali, że musiało mu się przydarzyć w życiu coś bardzo smutnego i stąd jego niechęć do mówienia o czymkolwiek choćby zbliżonym do spraw osobistych: wakacjach, ostatnio obejrzanych filmach czy jego pięknych i zawsze idealnie dobranych krawatach. Nawet firmowa swatka szybko zrezygnowała z prób zainteresowania go wolnymi kolegami i koleżankami, a kto jak kto, ale ona zwykle nie poddawała się łatwo. I choć wszyscy spekulowali, jaka to tragedia spotkała Bartka, że nie potrafi z siebie wydusić nawet grama informacji na temat inny niż trzy podstawowe (no chyba że skończyła się kawa w automacie, wtedy dochodził czwarty), to bardzo się starali, by nie był świadkiem tych dyskusji. Bo mimo że nikomu nie udało się dowiedzieć, co mu się przydarzyło, każdy podskórnie czuł, że było to coś naprawdę strasznego.

Państwo na zdjęciu to oczywiście nie Kasia i Bartek. Ba, to nawet nie para. Tak tylko piszę, na wypadek, gdyby ktoś nie poznał tego pana.