W odpowiedzi Tomaszowi Lisowi

Z Tomaszem Lisem polemizuje dziś na blogu Wiktoria Beczek, jedna z bohaterek kampanii "Rodzice, odważcie się mówić" i nasza współtowarzyszka z akcji Miłość Nie Wyklucza. Zapraszamy do lektury.

"Bardzo bym nie chciał żyć w świecie i w Polsce, które Terlikowski uznawałby zapewne za idealne” - pisał redaktor Lis ponad pół roku temu.

Teraz, w odpowiedzi na liczne komentarze i analizy wywiadu z Małgorzatą Terlikowską zamieszczonego w "Wysokich Obcasach", apeluje o pozostawienie zarówno pani Małgorzaty, jak i całej jej rodziny w spokoju. O zaprzestanie krytyki, bo przecież Terlikowscy mają prawo żyć, jak im się podoba. Uzasadnia to słowami:

Jak ktoś nie chce mieć partnera, to jest singlem. Jak ktoś chce mieć partnera, ale nie chce się żenić, to żyje w związku nieformalnym. Jak ktoś chce żyć z partnerem w związku partnerskim, to ma do tego prawo. Jak ktoś chce mieć związek partnerski z osobą tej samej płci, to ma to tego prawo. Jak ktoś chce żyć w małżeństwie, ale nie chce mieć dzieci, to ma do tego prawo. Jak ktoś chce mieć dwójkę dzieci, to ma do tego prawo.

I ja w tym świecie stworzonym przez Tomasza Lisa bardzo chciałabym żyć. Różnica między nami jest taka, że autor tych słów, jak wynika z jego tonu, jest przekonany, że w takim świecie żyje, ja natomiast jestem przekonana, że taki świat nie istnieje. Gdyby istniał, prawdopodobnie nie uczestniczyłabym od kilkunastu tygodni w całej tej medialnej burzy związanej z debatą nad projektami ustaw, coming outami rodziców, nie naruszałabym niczyjego poczucia estetyki i nie molestowała nikogo w przestrzeni publicznej.

Tomasz Terlikowski - publicysta, katolik, mąż żonie, ojciec dzieciom.
Niżej podpisana - aktywistka, ateistka, od 6 lat w stałym związku nierespektowanym przez polskie prawo.

W świecie Tomasza Lisa, ze względu na te i wiele innych różnic, żylibyśmy, nie interesując się sobą nawzajem. Pierwszy zgrzyt. Otóż niestety redaktor Terlikowski uznał, że świat potrzebuje poznać jego zdanie na temat osób LGBT. Przytoczyłabym konkretne słowa, bo lubię konkret, ale nie zwykłam wchodzić na Frondę i gdyby nie fakt, że tego typu wypowiedzi przebijają się do mainstreamu, omijałabym publicystykę katolicką szerokim łukiem, nie widząc potrzeby przekonywania katolików, że Boga nie ma. Drugi zgrzyt. Tomasz Terlikowski podpisuje się pod swoimi tekstami, to jest oczywiste, ale czy nie ważniejsze jest to, w kogo celuje swoimi wypowiedziami - czy w osobę XYZ, czy w całą grupę bliżej sobie nieznanych, ludzi? O ile łatwiej jest mówić o "tych gejach", czy o "lobby", niż o np. Wiktorii Beczek. A ja bym chciała takiej odwagi u red. Terlikowskiego.

Pod swoimi słowami podpisuję się ja, pod swoimi Terlikowski, podpisała się również żona redaktora Małgorzata. Wzięła odpowiedzialność za swoje słowa, licząc się z tym, że może to skomentować absolutnie każdy.

Anna Czerwińska powiedziała na temat tego wywiadu bardzo wiele ważnych rzeczy - powiedziała o presji, którą red. Lis bagatelizuje, twierdząc, że przecież Małgorzata Terlikowska ostatecznie sama zdecyduje, czy chce mieć dziecko, a zupełnie pomijając kwestię tego, jak z taką decyzją będzie się czuła, o wartościach wpajanych dzieciom, o życiu prywatnym osób publicznych (o którym za moment) i wielu innych, istotnych z punktu widzenia kobiety i feministki. Nie powiedziała natomiast o tym, co mnie w wywiadzie uderzyło najbardziej - o "karteczkach" pani Terlikowskiej. Jak to się stało, że osoba zajmująca się korektą redakcyjną zdegradowała swoją pracę do miana "karteczek"? Na to pytanie nie odpowiem, nie chcąc być posądzona o "tanie psychologizowanie", ale rzucam w eter inne - czy chciałabym nazywać akcje społeczne, np. pikiety pod Sejmem, w których uczestniczę, wg nomenklatury Pani Terlikowskiej – spacerkiem? Albo pojawienie się na billboardach kampanii "Odważcie się mówić" - foteczkami?

Wracając do życia prywatnego osób publicznych - czy to nie na łamach Frondy pojawiały się dywagacje na temat "afiszowania się ze swoją seksualnością" osób LGBT? Czy to nie wg red. Terlikowskiego powinnam przestać mówić o tym, co łączy mnie z moją partnerką (a przecież powszechnie wiadomo, że z moją partnerką łączy mnie tylko seks, tak jak w przypadku każdej innej lesbijskiej pary)? Trzeci zgrzyt. Czy to nie ów redaktor mówił ostatnio o swoim przedmałżeńskim seksie? Panie redaktorze, pańska heteroseksualna orientacja powinna być tylko i wyłącznie pańską sprawą! Nie chcę słuchać, co i z kim robił Tomasz Terlikowski i czy to było przed ślubem, czy po, bo, delikatnie mówiąc, nieszczególnie mnie to interesuje. Tu dochodzimy natomiast do jakże słusznych słów Anny Czerwińskiej, którymi uzasadnia pogląd, że powinno rozmawiać się na temat życia prywatnego osób publicznych: "Tylko tak możemy dowiedzieć się, czy ktoś jest hipokrytą, czy kłamczuchem, cynikiem, czy świrem. (...) To samo dotyczy osób publicznych, a tych wypowiadających sądy moralne w szczególności".

Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a nie dostrzegasz belki we własnym oku? Albo jak możesz mówić swemu bratu: Pozwól, że usunę drzazgę z twego oka, podczas gdy belka [tkwi] w twoim? Obłudniku, usuń najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka twego brata.

Wiktoria Beczek