Po tragedii

Wczoraj obudziła mnie cisza. To niesamowite, jak nagle, w ciągu kilku tragicznych minut zmieniła się Warszawa. Jak zmienili się jej mieszkańcy. Gdy przeczytałam, co się wydarzyło, nie mogłam w to uwierzyć. Nadal tak naprawdę nie mogę. 96 osób. W tym przynajmniej trzy, które były dla mnie w jakiś tam sposób ważne, każda na swój sposób. Anna Walentynowicz, "nasza Ania", jak zwykła o niej mówić moja mama. Bohaterka mojego dzieciństwa, znajoma rodziców. Choć skłamałabym, gdybym powiedziała, że w późniejszym czasie zgadzałam się z jej poglądami, to jednak zawsze podziwiałam ją za konsekwencję i niezłomność. Izabela Jaruga-Nowacka, pierwsza polityczka, dzięki której przekonałam się, że ci ludzie z pierwszych stron gazet są zupełnie zwyczajni i właściwie tacy jak my. Pamiętam, jak siedziała na kolanach mojego przyjaciela na imprezie towarzyszącej gdańskiemu festiwalowi "Homofobia - spojrzenie z bliska". I jak strasznie bałam się z nią porozmawiać, bo wtedy jeszcze wydawało mi się, że osoby publiczne to jakiś inny, niedostępny gatunek ludzi. Ostatni raz widziałam się z nią na manifowej platformie zaledwie miesiąc temu. I w końcu Maria Kaczyńska, zawsze taka zwyczajna, nieefektowna, ale też ciepła i mądra, której najbliżej byłam na Kongresie Kobiet, a właściwie pod koniec jego pierwszego dnia, kiedy to omyłkowo zostałyśmy wzięte za towarzyszące jej osoby przez pracowników restauracji Magdy Gessler.

Wczorajsza tragedia jest podwójnie smutna - dlatego, że zginęli ludzie, i dlatego, że znajdzie się wielu, którzy znajdą w ich śmierci sposobność, by na niej zyskać. Mniejsza, gdy jedynie wylewają swoją nienawiść i frustrację na forach internetowych, gorzej, gdy to, co się stało, posłuży za usprawiedliwienie, że czegoś się nie zrobiło, coś zaniedbało, albo do siania nienawiści, szukania winnych, mnożenia teorii spiskowych. Tyle się pisze o tym, że wczoraj wszyscy byliśmy Polakami, że ta tragedia nas zjednoczyła. Chciałabym, abyśmy w to uwierzyli. Choć na moment.