Sztuka gender Zachęcie i Seigner w Gazeta Café

Czasami z rozrzewnieniem wspominam czasy, kiedy ciekawe rzeczy działy się raz w miesiącu - przynajmniej nic mi nie umykało. Teraz tak raz w tygodniu mogłabym się gdzieś wybrać, niestety brak czasu wymusza ostrą selekcję wydarzeń. Co mnie ostatnio ominęło? II Drag Queen Festiwal w Rasko, w którym wygrał drag king Morfi (co zaowocowało komentarzami, że drag kingi nie powinny startować w konkursach drag queenek - no rzeczywiście, to na pewno by sprawiło, że te drugie wypadłyby lepiej) oraz Dzień Milczenia. Nie ominęło mnie za to wczorajsze spotkanie w Zachęcie wokół wystawy "Płeć. Sprawdzam" oraz coś z zupełniej innej bajki - dzisiejsze spotkanie z  Emmanuelle Seigner w siedzibie "Gazety Wyborczej".

Najpierw Zachęta - krótko, bo sztuka współczesna nie jest moją najmocniejszą stroną, tak że nic mądrego w tym temacie nie wymyślę. Co było ciekawe? Konstatacja, która, przyznaję, wcześniej nie przyszła mi do głowy, że o ile społeczeństwo dopiero się do różnych genderów i queerów przyzwyczaja (bardzo powoli) i reaguje na ich pojawienie się zmianami w prawie (jeszcze wolniej), to sztuka gender i queerowa wchodzi już właściwie w etap podsumowania. Bo sztuka w ogóle z wszelkimi nurtami społecznymi czy filozoficznymi zazwyczaj jest na bieżąco i pod tym względem idziemy równo z Zachodem. I druga ciekawa rzecz - brak współczesnej polskiej sztuki lesbijskiej (bo gejowska, queerowa i feministyczna ma się dobrze). A może nie tyle brak, co paneliści nie bardzo potrafili wymienić przykłady. Tak że może jednak i lesbijska sztuka istnieje. Znacie coś?

Spotkanie z Emmanuelle Seigner też było dla mnie zaskakujące, choć z zupełnie innego powodu. Ale może od początku. Aktorka i piosenkarka przyjechała do Polski promować swoją nową płytę "Dingue" (koncert jutro w Palladium). Po tym, czego udało mi się z niej posłuchać, wychodzi, że raczej mi się nie spodoba - jest zbyt popowa - lubię za to to, co Emmanuelle robiła z Ultra Orange. Ot, chociażby ten kawałek, który parę lat temu do znudzenia leciał w naszych radiach:



Mimo wszystko jednak wolę patrzeć, jak gra, niż słuchać, jak śpiewa. Faworyt to oczywiście "Gorzkie gody" - tak, z tą sceną:



A najmilej patrzy się na nią w "Dziewiątych wrotach". Pamiętam, jak lata temu byliśmy na tym w kinie z przyjacielem gejem - od wpatrywał się w Deppa, ja w Seigner i obojgu nam było bardzo przyjemnie. Wracając do odkrycia z dzisiejszego wieczora, to jest, jak to bywa, mało zaskakujące - że Emmanuelle jest strasznie zwyczajną i sympatyczną osobą. Inteligentną, z poczuciem humoru i sporym dystansem do siebie. I mimo wysiłków prowadzącego spotkanie Remigiusza Grzeli, by kompletnie je położyć (grunt to dopasować pytania do rozmówczyni, najbardziej rozwaliła mnie propozycja, by publiczność rozweseliła ją, coś śpiewając), było naprawdę fajnie - z klasą, ciut złośliwie ("Naprawdę coś takiego kiedyś powiedziałam? Cóż, czasami mówię dziwne rzeczy", "Porównanie do Marylin Monroe jest bardzo miłe, ale mam nadzieję, że nie skończę tak jak ona"), ale - tak, wiem, powtarzam się - przede wszystkim bardzo ciepło i sympatyczne. Szczególnie pod koniec, gdy w nagrodę za zabawne pytanie zostałyśmy z Gosią obdarzone naprawdę pięknym uśmiechem. Dowód tu:

Emmanuelle Seigner: Aktorzy są głupi

A zdjęcia ze spotkania tu.

Z bardziej tematycznych rzeczy - ankieta na temat modelu związków (zachęcałam do głosowania tu) została parę dni temu zakończona, podsumowanie na Homikach tu i tu, a generalnie wyszło na to, że chcemy małżeństw, nie związków partnerskich. I super. Mnie najbardziej zaskoczyły odpowiedzi w kwestii alimentów - bo niby jesteśmy na tak (ponad 50 procent głosów), ale jednak jest to jedno z najsłabszych (obok tego przy adopcji) "tak" w całym badaniu. I tak się wciąż zastanawiam, dlaczego (niestety dyskusja na Homikach poszła w zupełnie innym kierunku). Jakiś post mi się na ten temat kroi, ale oczywiście będę wdzięczna za wskazówki. Bo na razie mam kilka hipotez - że to nieznajomość prawa, skąpstwo i/lub egoizm. Bo jakoś w to, że wszyscy są świetnie sytuowani i nie martwią się takimi kwestiami wierzyć mi się nie chce.