Związki, etykiety i smutne polskie historie

Koncertowych wieści ciąg dalszy. Na Open'erze (1-4 lipca) między innymi Grace Jones i Skunk Anansie, a 30 czerwca w Berlinie wystąpi Melissa Etheridge. Jeżeli uda mi się to jakoś skoordynować, to czekają mnie całkiem miłe wakacje.

W temacie związków partnerskich bardzo ciekawie pisze Abiekt tu. Wojtek podaje liczbę par, które zarejestrowały swoje związki po wprowadzeniu takiej możliwości w Wielkiej Brytanii, Kanadzie, Francji, Niemczech i Czechach, i zastanawia się, jak mogłoby to wyglądać w Polsce w kontekście naszej publicznej aktywności w ogóle (udział w fotoreportażach, akcjach społecznych itd.). No właśnie - czy możemy się spodziewać, że osoby, które są wyoutowane jedynie przed najbliższymi i nie zamierzają poszerzać grona "wtajemniczonych", a jednocześnie pozostają w związkach, postanowią je sformalizować, gdy będą miały taką możliwość? Czy też - z obawy przed ewentualnymi nieprzyjemnościami - wybiorą jednak relacje nieformalne? Wydaje mi się, że to kolejne pytanie, które warto by przy okazji walki o ustawę zadać szerszemu gronu osób. Swoją drogą myśl, że nie tylko uczestnictwo w marszach czy innych akcjach jest swojego rodzaju deklaracją polityczną, ale taki charakter może mieć również tak prywatna rzecz jak zawarcie związku, jest niezbyt przyjemna. Choć może, ale tylko może, my jesteśmy już o krok dalej i osoby, które uznają, że rzeczywiście taki związek chciałyby zawrzeć, nie będą się kierować homofobią otoczenia, ale własnymi potrzebami.

Przy okazji biseksualnego coming outu Anny Paquin po raz kolejny zirytowałam się na zamiłowanie do szufladkowania, świetnie widoczne choćby w zupełnie bezmyślnie powielonym przez portal Kobiety Kobietom tekście "Udawały lesbijki dla kariery". Mniejsza, gdy bawi się w to Onet czy inna Wirtualna Polska, gorzej, gdy takie teksty trafiają na nasze portale. Kathy z bloga Lesbian Life, na którym znalazłam informację o coming oucie Paquin, pisze między innymi, że aktorka nie musiała robić tego coming outu, bo jest w związku z mężczyzną, ale zrobiła go w ramach kampanii społecznej We Give A Damn, której celem jest zwiększenie świadomości społeczeństwa na temat problemów osób LGBTQetcetera i zachęcenie innych, szczególnie osób heteroseksualnych, do działania na rzecz praw osób nieheteroseksualnych. Powód do coming outu dobry jak każdy inny, bo w końcu jakie to ma znaczenie, z kim w danej chwili jesteśmy? I czy to, że Paquin określiła się jako biseksualna, świadczy o tym, że o ile była związana w przeszłości z kobietami, udawała lesbijkę? Albo, jako że jest w związku z mężczyzną, udaje teraz osobę biseksualną? I czy aby określać się jako biseksualna, musiała rzeczywiście w takim związku być? Moim zdaniem odpowiedź na te wszystkie pytania brzmi "nie". W końcu to, jak się określamy, jest kwestią indywidualnego wyboru, i w tym kontekście bardziej niż biseksualne wyznania Dody i innych podobnych jej gwiazdek denerwuje mnie wrzucanie ich do worka "moda". Czyli trywializowanie kwestii tożsamości, która dla większości zainteresowanych wcale taka trywialna chyba nie jest.

Parę dni temu zakończyła się sprawa zabójców Jakuba, geja zamordowanego przez dwóch poznanych w klubie mężczyzn, których zaprosił do mieszkania, a którzy, okradłszy go, postanowili pozbyć się świadka (szczegóły tu). Wyrok: dwa dożywocia, niektórzy komentatorzy na Gazeta.pl jak zwykle niezawodni ("Po co podkreślać, że zamordowany był homoseksualny?"), a przecież orientacja Jakuba była w tej sprawie kluczowa, bo zabójcy wyszukiwali swoje ofiary właśnie wśród gejów, uznając (słusznie niestety), że okradzeni (zabójstwo ponoć nie było planowane) nie zgłoszą się na policję z obawy przed ujawnieniem ich orientacji. Przy okazji Gazeta.pl przypomina działalność gangu "Świra", który specjalizował się w szantażowaniu niewyoutowanych gejów, od których wymuszano pieniądze, grożąc ujawnieniem ich orientacji. Dobrze, że Gazeta o tym pisze, bo może ktoś sobie weźmie te historie do serca i dzięki temu uda się uniknąć kolejnych tragedii. Oczywiście bezsensowne jest obwinianie ofiar za to, co się stało, ale prawda jest taka, że na niektóre przestępstwa jesteśmy po prostu bardziej narażeni, co jest zresztą argumentem za edukacją organów ścigania właśnie w tym kierunku. Oraz edukacją osób nieheteroseksualnych, aby nie obawiały się policji. No ale to już jest transakcja wiązana.