Co, jeśli Parady Równości nie będzie?

Homiki już to wrzuciły, więc nie ma co się dłużej krygować - pod wpływem ostatnich dyskusji wokół Parady Równości napisaliśmy z Wojtkiem coś w rodzaju manifestu. Dyskusji nadal niepełnej, bo brakuje w niej głosu tych, o których myślałam, że będą mieć najwięcej do powiedzenia w sprawie Parady - naszych organizacji. To milczenie oznaczać może tak naprawdę jedno - że prawdopodobnie nie zamierzają się one włączyć w organizację Parady. Nie mam wątpliwości, że marsze i parady są ważne i potrzebne, ale z drugiej strony prawda jest taka, że od jakiegoś czasu na tę największą, warszawską, chodzę jedynie dlatego, że uważam, że powinnam, a swoje zaangażowanie w nią ograniczam do pomocy w kilku wydarzeniach okołoparadowych. Tak więc mimo wszystko trudno mi się dziwić, że organizacje wydają się mieć trochę dość angażowania się w to wydarzenie. Może więc przyszedł czas, by podyskutować już nie nad kształtem Parady Równości czy nad tym, kto powinien ją organizować, ale nad sensem organizowania jej za wszelką cenę? Jako zaproszenie do właśnie takiej dyskusji powstał poniższy "manifest". Potraktujcie go jako otwarcie dyskusji. Może wspólnie uda się nam znaleźć jakieś rozwiązanie?

Po 10 latach od pierwszej Parady Równości nadszedł moment, gdy organizację Parady wzięły na siebie osoby, które mają na koncie wiele kontrowersyjnych działań. Czasami można te kontrowersje oceniać pozytywnie, ich skutki niestety w dużej mierze były negatywne. Czy Szymonowi Niemcowi, Jackowi Adlerowi i Łukaszowi Pałuckiemu uda się stworzyć Paradę? Czy zbiorą głosy poparcia nie tylko klubów gejowskich, ale i środowiska? Czas pokaże. Gdyby się tak stało, byłoby to niezwykle ważnym sygnałem dla wielu osób i organizacji, że ich dotychczasowe działania, mające na celu marginalizację takich głosów jak Adlera, spaliły na panewce. Dlatego dziwi nas to, że do tej pory organizacje nie zdecydowały, co zrobić z Paradą. A może czego nie robić?

Wyobrażacie sobie Warszawę bez Parady? Chociaż nie jesteśmy przeciwne Paradzie i na każdą przychodzimy, to uważamy, że trzeba pomyśleć również nad taką opcją. Co za nią przemawia?

1. Parada to pomysł przywieziony ze Stanów Zjednoczonych. Jest to produkt amerykańskiego ruchu LGBT, a jego rozpowszechnienie jest efektem globalizacji i standaryzacji form wyrażania dumy gejowskiej/lesbijskiej. Parada nie może istnieć bez poczucia gay pride, gdyż jest jego efektem i manifestacją. Polskie poczucie "bycia dumnym" nie funkcjonuje tak, jak oglądamy to na obrazkach z Zachodu. Zatem przenoszenie formatu Parady z Zachodu bez uwzględnienia polskiej specyfiki jest założycielskim problemem tego wydarzenia. O tym, że czas na nową formułę, mówi się od dawna. Może teraz jest czas, by zacząć ją tworzyć? Rok przerwy nam w tym pomoże.

2. Po dziesięciu latach z Paradą co roku pojawia się ten sam problem - kto ma ją zorganizować i kto ma się w nią zaangażować. To nie jest tylko problem ogólnego braku zainteresowania działaniem na rzecz środowiska LGBT, to również problem dotychczasowej komunikacji organizatorów z jego członkami. Uważa się, że mamy (my, jako aktywiści i aktywistki) obowiązek organizacji Parady. Podobnie jak mamy obowiązek prowadzenia dziesiątek innych działalności. Ale osoby wygłaszające takie poglądy nie myślą: macie obowiązek więc wam pomożemy, ale: macie obowiązek dla nas to zrobić, a my ewentualnie na Paradę przyjdziemy. Może czas powiedzieć wprost: nie damy rady zorganizować po raz kolejny Parady jeśli się nie zaangażujecie? Mówimy o tym od dawna, nawołujemy... Może brak Parady będzie ostatecznym krzykiem o zaangażowanie?

3. Każde wydarzenie potrzebuje lidera lub grupy liderów. Liderzy i liderki ruchu LGBT nie są z gumy - to naprawdę niewielka grupa ludzi, którzy większość swojego czasu poświęcają na pracę na rzecz ruchu. Często kosztem własnych spraw zawodowych, rodzinnych. W ostatnim czasie pojawiły się nowe, póki co małe środowiska, które mają szansę przejąć część obowiązków od dotychczasowych, już trochę wypalonych działaczy i działaczek. Poznajmy te grupy, zaprośmy je do współpracy i może wtedy pojawią się nowi liderzy i liderki? Ale by wypracować takie rozwiązanie, nie wystarczy okres od Parady do Parady. Potrzeba na to więcej czasu.

4. Bez Parady nie będzie nas widać. To trochę prawda - dzięki zwłaszcza warszawskiej Paradzie mówią o nas media. Ale czy mówią o naszych postulatach? Czy mówią o tym, że gdy rozliczamy PIT-y, to niektórzy z nas zaciskają zęby, patrząc na wspólne rozliczenia swoich przyjaciół będących w heteroseksualnych małżeństwach? O konkretach mówią niewiele więcej niż podczas innych wydarzeń LGBT, których przecież nie brakuje. Ten rok możemy poświęcić na przygotowanie innych strategii, innych wydarzeń.

Zaangażowanie w sprawy LGBT to decyzja, która pociąga za sobą wiele konsekwencji w życiu. Nie jest tak, że aktywiści muszą COŚ robić. Mogą wziąć sobie urlop. Nie robimy tego, ale organizowanie Parady Równości i wydarzeń dookoła niej to zarówno duże obciążenie czasowe, jak i finansowe. Może czas przestać zgrywać twardzieli i twardzielki i otwarcie powiedzieć: dłużej tak nie wytrzymamy? Potrzebujemy waszego zaangażowania! Ponoć jest nas ponad milion, w stolicy ponad 100 tysięcy. Gdzie jesteście? Na Paradach was nie widać. Może wracamy tym samym do argumentu nr 1 - Parada nie jest formatem odpowiednim dla Polski. W telewizji, gdy jakiś zakupiony z zagranicy format się nie sprawdza i traci swoją publikę, zarząd decyduje o zdjęciu go z ramówki. Dlatego postulujemy, by poważnie rozważyć nie tylko to, jak ma wyglądać tegoroczna Parada Równości oraz jaka powinna być i kto powinien ją organizować, aby przyciągnęła jak najwięcej ludzi i realizowała założone cele, ale by pomyśleć też o zdjęciu jej z ramówki i zastąpieniu czymś innym. A co miałoby ją zastąpić, jest pytaniem, które pozostawiamy otwarte.

Wojciech Szot
Ewa Tomaszewicz