Powiedz tej swojej KPH...

Na forum Kobiety Kobietom znowu ciekawa dyskusja. Pretekst - "happening ślubny" organizowany przez niszową partię lewicową we Wrocławiu. Pokrótce (na wypadek, gdyby ktoś jeszcze o tym pomyśle nie słyszał) rzecz wygląda tak, że owa partia poszukuje pary kobiet, które, cytuję, "przebiorą się w suknie ślubne i wystąpią przed ludźmi na Rynku oraz spotkają się z mediami, aby promować tolerancję". Termin: tuż przed wyborami parlamentarnymi. Cel: no, na pewno nie promocja tolerancji. Raczej owej partii.

Jak się łatwo można domyśleć, pomysł akceptacji nie zyskał. A przy okazji dyskusji nad nim wyszło kilka rzeczy. Pierwsza to sprawy wizerunkowe, do których się odnosić nie będę. Druga - znacznie ciekawsza - to postrzeganie organizacji przez niektóre uczestniczki dyskusji. I ta część, przyznam, była dla mnie bardzo ciekawa. Po pierwsze wyszło na to, że działania naszych organizacji (zidentyfikowanych jako KPH, Lambda i nic więcej) ograniczają się do: krzyczenia, plucia, szczucia, wylewania swoich frustracji, wydzierania się, że rząd i Kościół to świnie, a heterycy to wrogowie. Po drugie, że w Polsce nic się w ostatnich latach w naszej sytuacji nie zmieniło. Po trzecie, że organizacje dysponują jakimiś nie wiadomo jak wielkimi, ale za to lekką rączką pozyskanymi funduszami z UE, które marnotrawią na owe agresywne działania, zamiast zrobić śliczną plastikową kampanię społeczną (z udziałem wynajętych modeli i modelek, bo my to nietwarzowi jesteśmy) pokazującą, że jesteśmy tacy kochani, sympatyczni, zwyczajni, tacy jak wszyscy, po której to akcji sam Tusk na czerwonej poduszce (lub w zębach) nam ową ustawę o związkach partnerskich podpisaną przez wszystkich świętych przyniesie. Inaczej mówiąc, rzecz była też o strategii działania i o remediach na wszystkie nasze bolączki (nie wierzę w ich istnienie).

Z jednej strony trochę śmieszy mnie zupełna nieznajomość realiów działania w organizacjach oraz brak wiedzy na temat tego, kto, jakie akcje i za jakie fundusze organizuje (oraz skąd te fundusze bierze), z drugiej ów brak świadomości tego, jak się sprawy mają, to po części również wina samych organizacji. Jasne, że na swoich stronach informują o swoich działaniach, kłopot w tym, że nieszczególnie dbają o to, by choć od czasu do czasu pisały o nich nasze portale (po stokroć popularniejsze niż owe strony). I nie mam tu bynajmniej na myśli informacji o wydarzeniach (bo te łatwo przegapić), ale rzeczy większe, jak podsumowania działań, informacje o planach na przyszłość czy choćby opowieści z życia organizacji. Nie, nie mam złudzeń. Wiem, że do tego wszystkiego potrzeba ludzi, a tych jest zawsze za mało. Ale też wiem, że nie będzie ich więcej, jeżeli czymś się do siebie ich nie przekona. A wszelakie fora to nie tylko siedliska frustratów i frustratek, ale też całkiem sporej rzeszy ludzi, którym zależy i którzy może i by się w coś włączyli, ale najpierw trzeba im pokazać, co i jak mogą zrobić. I pokazała to choćby akcja "Miłość nie wyklucza" (dla nieuświadomionych: organizowana przez nieformalną Grupę Tel-Aviv), która od początku postawiła na jak największą widoczność we wszelkich miejscach dla osób LGBTQetcetera. Opłaciło się - miała się skończyć po miesiącu, a, dzięki zainteresowaniu i wsparciu finansowym osób prywatnych, szykuje się może nawet roczny objazd po Polsce.

W owej dyskusji na KK pojawił się jeszcze jeden związany z PR-em wątek. Dość zabawny. Jedna z foremek napisała, jak to znajomy swojego czasu uderzył do niej w te słowa: "powiedz temu KPH, Biedroniowi, Lambdzie to, tamto, siamto...". Na to ona, że ani nie jest członkinią tych organizacji, ani w ich zarządzie nie zasiada, więc dokładnie z takim samym skutkiem zastrzeżenia do ich działań może zgłosić on sam. Swojego czasu również na tym blogu pojawiały się komentarze w rodzaju "zróbcie z paradą to, a z wystawą fotograficzną tamto" (odnośnie wydarzeń, z którymi nie miałyśmy z Gosią nic wspólnego, po prostu o nich pisałyśmy). Wniosek? No, niestety z naszą widocznością "na zewnątrz" nie jest najlepiej. Jak ktoś działa, to obowiązkowo w ramach KPH lub Lambdy, jak coś robi publicznie - to samo. Czyli na konto tych organizacji idą zarówno rzeczy chlubne, jak i niechlubne, a generalnie jawimy się jako dość jednolita masa o identycznych poglądach. Wniosek numer dwa? Jeszcze gorszy - że sporo osób na owo "swojemu" reaguje alergicznie. Nie, bynajmniej nie dlatego, że owych organizacji czy osób nie cenią (no dobrze, czasami nie cenią), ale dlatego, że nie czują, by to "powiedzenie" mogło coś zmienić. Że ich głos się liczy, zostanie wysłuchany, choć niekoniecznie wzięty pod uwagę. Wniosek numer trzy? Na przekór wnioskowi numer dwa: jak się chce, by coś zostało zrobione, to najlepiej zrobić to samej/samemu, a nie narzekać, że inni nas nie słuchają i nie realizują naszych pomysłów ("pomysły są tanie" - zwykł mawiać mój kolega z pracy, i w pełni się z nim zgadzam; pomysł może rzucić każdy, ale już nie każdy znajdzie ludzi i środki do jego realizacji).

Tylko zanim się zacznie coś robić, to warto najpierw sprawdzić, czy ktoś już tego wcześniej nie próbował, jak mu poszło i co osiągnął. To też wyszło we wzmiankowanej dyskusji - nieznajomość stosunkowo krótkiej historii polskiego ruchu LGBTQetcetera. Bo przecież już była akcja, której celem było powiedzenie: "jesteśmy tacy sami i żyjemy wśród was". Nazywała się "Niech nas zobaczą", a pokazały się w niej osoby znacznie bardziej różnorodne (i w znacznie większej liczbie), niż te w "Miłość nie wyklucza". Pamiętacie, jakie wzbudziła emocje? No tak, to były inne czasy, ale mimo wszystko reakcje na zdjęcia par jednopłciowych trzymających się za ręce były nieco niewspółmierne do ich przekazu. I bynajmniej nikt się nad ich wyglądem nie rozwodził, za to nad prawem do obecności "takich obrazków" w sferze publicznej jak najbardziej. Czyli że w sumie obecne dyskusje o wizerunku można już uznać za pewien postęp. I tym optymistycznym akcentem pozwolę sobie zakończyć, choć nadal podtrzymuję nie raz tu już wyrażony pogląd, że nieważne, jakbyśmy byli słodcy i śliczni (my lub wynajęci modele i modelki), to i tak, jak ktoś będzie przeciw, to argumenty przeciw nadaniu nam równych praw znajdzie. W końcu Linda Evangelista i Cindy Crawford trzymające się za ręce nadal "postępują wbrew naturze", jak bardzo by kogoś ten obrazek nie kręcił.