Jak zrobić Paradę?

Nie trzeba było długo czekać na kolejne głosy w debacie na temat Parady Równości. Swoją opinię wyraził Hiacynt (Parada być musi!), Yga (fakt, organizacje są zmęczone, poza tym z tegorocznym komitetem organizacyjnym mi nie po drodze), Niebieski na Homikach (kwestie wizerunkowe), do tematu wróciła też Inna Strona. Na Gaylife Łukasz Pałucki przekonuje, że przeciw komercjalizacji Parady najgłośniej gardłują ci, którzy najwięcej na tym wydarzeniu zyskiwali (materialnie, żeby nie było wątpliwości; czyli że znowu ktoś mnie wyrolował). A Wojtek pyta, jak walczyć o prawa wszystkich wykluczonych i stwierdza, że Parada tego nie załatwi. W komentarzach pod tekstami jak zwykle najwięcej mówi się o tym, jak kto powinien wyglądać, co założyć i jak się poruszać. Nikt za to póki co nie zająknął się w temacie "gdzie są te tysiące osób nieheteroseksualnych, które chciałyby się w organizację Parady/alternatywnego wydarzenia zaangażować". Ale może się jeszcze pojawią, przynosząc energię i świeże pomysły.*

Tak że, w myśl, że warto się swoimi i cudzymi doświadczeniami dzielić, mały instruktaż dla potencjalnych chętnych. Mam nadzieję, że, nawet jeżeli nikt nie zdecyduje się z niego skorzystać, pomoże chociaż zrozumieć, że nawet najtwardsi aktywiści i aktywistki mogą mieć czasami ochotę zrobić sobie urlop.

Jak więc zrobić Paradę (i coś więcej wokół niej)?

1. Zebrać grupę idealistów, oszołomów, wariatów, ludzi chcących coś zrobić, aktywistów (niepotrzebne skreślić) przynajmniej na półtora roku przed planowanym wydarzeniem.

2. Cała ta powyższa zbieranina siada razem, może być przy piwie, drinku z palemką lub herbacie, i wymyśla (nie, nie sobie nawzajem), co chcą zrobić, a następnie co z tego, co chcą zrobić, ewentualnie uda im się zrobić.

3. Tworzą plan, a nawet PLAN oraz wstępny biznesplan (które oczywiście będą się zmieniać w trakcie działania) i wyznaczają spośród siebie osoby odpowiedzialne za jego poszczególne części. Po burzliwej naradzie wybierają jedną, a nawet lepiej dwie osoby, które będą koordynować całość. Koordynować, a nie zarządzać. Oznacza to, że do tych osób od wszystkich zainteresowanych będą spływać informacje, dzięki czemu będą wiedzieć, co się dzieje i kiedy zareagować i pomóc.

4. Osoby odpowiedzialne za poszczególne działania zaczynają działać. Sprawdzają, czy i jakim kosztem ich pomysły można wprowadzić w życie. Szukają również osób, które im w tym pomogą.

5. Jeżeli marzy im się coś więcej niż sam przemarsz, a konkretnie to, co się niemal wszystkim organizatorom takich wydarzeń marzy, czyli wielki koncert jako zwieńczenie całej imprezy, muszą wiedzieć, że nie ma co zaczynać od szukania sponsorów. Najpierw trzeba się zorientować, czy jakaś gwiazda, a nawet Gwiazda, zgodzi się za niewielkie (stosunkowo) pieniądze wystąpić. Przypominam, że nadal mamy ponad rok do wydarzenia. Osoby odpowiedzialne za tę część programu, po ustaleniu z resztą i wytypowaniu gwiazd, a nawet Gwiazd, zaczynają działać. Polega to na napisaniu do menedżmentu lub nawet osobiście do owych gwiazd. W liście takowym trzeba się zapytać o możliwość występu w czasie wydarzenia, warunki finansowe, warunki techniczne itd. (czyli piszemy profesjonalne zapytanie), a jednocześnie poinformować o sytuacji finansowej i grzecznie zapytać, czy gwiazda mogłaby wziąć ją pod uwagę (pisanie na ponad rok wcześniej do Gwiazd jest absolutnie wskazane, gdyż najczęściej mają one z góry zaplanowany rok). Po wysłaniu maili czekamy na odpowiedź. Statystyka mówi, że jedna na dziesięć osób powinna odpowiedzieć. Jeżeli po tygodniu nic się nie dzieje, ponawiamy nasze prośby, sprawdzając, czy te kontakty, które mamy, są właściwe. Jeśli tak, jesteśmy nieustępliwi i posuwamy się nawet do, o zgrozo, zadzwonienia do menedżmentu. Jeżeli kontakty nie są właściwe, to cóż, mamy pecha. Większość gwiazd nie stroni od występów charytatywnych, ale też z drugiej strony chce mieć pewność, że osoby, które je na takie akcje namawiają, są absolutnymi profesjonalistami. Co niestety oznacza, że mają do nich kontakt, który nie jest podawany w ogólnodostępnych miejscach.

6. Jak zdobyć ten kontakt? Cóż, każdy z nas ma znajomych, którzy mają znajomych, którzy np. pracują w firmach organizujących koncerty. Lub też mają znajomych, którzy mają znajomych organizujących różne rzeczy zagranicą. Pytajmy, szukajmy!

7. Upierdliwość lub, jak inni to nazywają, wytrwałość musi przynieść efekty najpóźniej po trzech miesiącach (jeżeli nie przyniesie – lepiej odpuścić i próbować sił w mniej ambitnych pomysłach, chyba że ma się akurat wolne parę milionów). Czyli został rok, aby zdobyć potrzebne fundusze. I jest też gwiazda, co oznacza, że mamy kartę przetargową dla mediów i sponsorów. Oprócz znalezienia gwiazd, musimy również zadbać o miejsce, nagłośnienie i scenę. Termin, ceny i pozwolenia dobrze jest ustalić jak najwcześniej.

8. Posiadanie gwiazd może pomóc w znalezieniu dobrego patrona medialnego, który nagłośni koncert. Dobry patron medialny z kolei daje szansę na przyciągnięcie sponsorów, którzy może zauważą, że skoro gwiazda występuje na rzecz LGBT, to chociażby jej fani nie odsuną się od ich produktów (nie, żeby ktoś się w Polsce w ogóle w takie rzeczy jak bojkot konsumencki bawił, ale z drugiej strony obawa przed takowym to dla wielu firm wygodna wymówka).

9. Oczywiście zawsze warto mieć plan awaryjny i jeżeli nie wyjdzie rzecz wielka (czytaj: nie znajdą się sponsorzy itd.), skupić się na mniejszych. Co jest do zrobienia, co udowodniła Pomada.

10. Przypominam, że cały czas mamy coś około roku w zapasie.

11. Jeżeli uda nam się coś konkretnego załatwić, na naszej stronie www (która hula już od jakiegoś czasu) informujemy ludzi o tym, co się dzieje. Wiadomości wysyłamy również do wszystkich portali LGBT. Ważne jest, aby na bieżąco informować zarówno o sukcesach, jak o porażkach i kłopotach, na które się natykamy. Nigdy nie wiemy, kto nas czyta i czy przypadkiem nie może udzielić pomocy. Oczywiście informować merytorycznie, a nie skarżyć się, że nas nie lubią. Zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie nas krytykował, wyśmiewał itd. itp., co należy założyć już na początku i nie wchodzić w polemikę, jeśli krytyka nie jest konstruktywna i merytoryczna. Tę ostatnią jak najbardziej należy brać pod uwagę.

12. Finanse: zakładając wariant optymistyczny, znajdujemy sponsora na występ Gwiazdy, co pozwala pokryć nam inne koszty. Nie liczmy na to, że coś opłacimy chociażby ze sprzedaży biletów. Bolesne doświadczenie uczy, że tak się nie dzieje. Dlatego, jeżeli nie jesteśmy w stanie pokryć ewentualnych kosztów, rezygnujemy z rzeczy wielkich na rzecz rzeczy mniejszych. Nie ma w tym nic wstydliwego, więc informujemy o tym fakcie "społeczeństwo", wyjaśniając powody.

13. Na rzecz wydarzenia dobrze jest zbierać pieniądze, organizując benefity, zachęcają do wpłat na rzecz i co tam nam jeszcze do głowy wpadnie. Na stronie wydarzenia powinno się znaleźć uaktualniane na bieżąco rozliczenie finansowe, jasne, proste i zrozumiałe dla wszystkich. Ludzie lubią wiedzieć, na co idą ich pieniądze.

14. Działając z takim wyprzedzeniem, na pół roku przed wydarzeniem powinniśmy mieć mniej więcej, a w tym przypadku więcej, domknięte wszystkie sprawy, czyli: ustalenie, kto, gdzie, kiedy, za co i skąd kasa. Na wszystko powinny być umowy spisane przynajmniej w jednym egzemplarzu dla każdej ze stron. Na trzy miesiące przed jest to już niezbędne, ponieważ, jak wiadomo, nigdy nic nie idzie zgodnie z planem i trzeba mieć czas i siły na reagowanie w sytuacjach kryzysowych. Należy być również przygotowanym na to, że będą się one zdarzać aż do zakończenia wydarzenia, dlatego należy mieć plan b, a nawet c, które i tak mogą okazać się, no cóż, nic nie warte i trzeba będzie improwizować.

15. Osoby organizujące takie wydarzenie muszą liczyć się z: wzmożonymi wydatkami własnymi i utratą na ten czas życia prywatnego. Na trzy miesiące przed imprezą dojdą kłopoty ze zdrowym odżywianiem i brakiem czasu na pracę zawodową, na miesiąc przed mogą zapomnieć również o regularnym śnie. Nie mówiąc już o zdrowo nadszarpniętym zdrowiu, zarówno psychicznym, jak i fizycznym. Muszą być przygotowane także na dzikie kłótnie, awantury i spory w swoim dotąd dobrze dogadującym się gronie. Są nieuniknione. Dlatego uważam, że jeśli będą na to pieniądze, należy tym osobom przynajmniej zwrócić poniesione koszty własne, a nawet wynagrodzić je za ciężką pracę. I nie ma w tym nic złego.

No to się pomądrzyłam. A co.

*wstęp popełniła Ewa, wymądrzała się Rude de Wredne