Za dwa tygodnie lecimy!

Do wylotu z Polski zostały dwa tygodnie, czas więc na kolejny okołoślubny wpis. Dobra wiadomość jest taka, że jesteśmy bardziej gotowe niż niegotowe. Kilka spraw jest w trakcie, kilka (mniej istotnych) czeka na rozstrzygnięcie, ale najważniejsze rzeczy już są. Najważniejsze - czyli promesy. Przyszły przedwczoraj kurierem, a załatwienie pozwolenia na ich wydanie zajęło nam dwa dni. Z czym wiąże się, mimo że samą procedurę uważam za dość upokarzającą, całkiem sympatyczna historia. Otóż dzień po wypełnieniu wniosków w internecie Gosia zadzwoniła do ambasady, aby umówić nas na rozmowę z konsulem. Pani po drugiej stronie słuchawki zadała kilka standardowych pytań, a gdy Gosia powiedziała o celu podróży ("biorę ślub na pokładzie samolotu"), po drugiej stronie zapadła chwila ciszy, po której pani zapytała, kiedy chce się pojawić na rozmowie i czy sama, czy też z kimś. Na to Gosia, że ze mną i w ten sposób umówiła nam wizytę na dzień następny (przeciętnie czeka się ponoć dwa tygodnie). W konsulacie jak w konsulacie, najpierw kazali nam opróżnić kieszenie z metalowych przedmiotów i sprawdzili wykrywaczem metalu, czy coś nam tam jeszcze nie zostało, potem przyszedł moment na wstępną rejestrację - sprawdzenie, czy mamy wszystkie potrzebne dokumenty i pokazanie drogi do pierwszego okienka. I tu niespodzianka - pan, który nas rejestrował, przyjrzał się nam uważnie, uśmiechnął szeroko i... pogratulował wygranej w konkursie. W pierwszym okienku pani sprawdziła nasze internetowe wnioski (i naniosła kilka poprawek), pobrała odciski palców, wydała numerek i skierowała do sali przesłuchań. Rozmowa z konsulem była przesympatyczna, głównie pytał o zasady konkursu, ucieszył się, gdy się dowiedział, że była też edycja amerykańska i że dwóch chłopaków stamtąd przylatuje dla odmiany do Szwecji. "To coś jak wymiana zagraniczna" - stwierdził. I tyle, po strachu.

Druga ważna rzecz - nie śmiejcie się - to ślubne stroje. I tu, podobnie jak wielokrotnie w ciągu ostatnich miesięcy, dopisało nam szczęście, bo dziewczyny ze Ślubnej Wytwórni (może pamiętacie je z programu TVN Uwaga) namówiły projektanta mody Michała Starosta, aby zrobił coś specjalnie dla nas na tę okazję (za darmo!). A konkretnie namówiły go, żeby się z nami spotkał, bo Michał ponoć tak łatwo się nie zgadza i musi najpierw kogoś poznać, nim zdecyduje się go ubrać. Jak nas zobaczył, to wyglądał mniej więcej tak:

A potem, jak już mu opowiedziałyśmy o swoich marzeniach, zaprojektował dla nas coś naprawdę pięknego. Póki co widziałyśmy rysunki i dałyśmy się obmierzyć, a w poniedziałek zobaczymy (niby wybierzemy, ale myślę, że Michał już wybrał, więc my tylko pokiwamy z podziwem głowami) tkaniny.

Trzecia rzecz to sam ślub. Tu jest nieźle - obrączki wybrane, ślubna piosenka też (stanęło na "Piece of My Heart"), przysięgi się piszą. Druhny wybrane, ale żeby nie było tak do końca zwyczajnie, to będą to szwedzka feministka i francuska dziennikarka magazynu "Grazie". Na resztę wpływu za bardzo nie mamy, za gości porobią w większości dziennikarze (zdaje się, że będzie ich więcej niż zwykłych pasażerów i członków i członkiń załogi samolotu razem wziętych). A później? Dwie ślubne imprezy, jedna w Nowym Jorku, jedna w Los Angeles i mnóstwo atrakcji w międzyczasie. Najbardziej chyba cieszy mnie perspektywa wybrania się na Broadway i połażenia po Nowym Jorku. Oraz to, że wbrew pozorom będziemy miały sporo czasu dla siebie i całkiem duży wpływ na to, co i jak chcemy zwiedzać. No i to, że po oficjalnym "miesiącu" miodowym (6 dni) wcale nie musimy wracać do Polski - możemy zostać w Stanach, jak długo chcemy, a SAS i tak załatwi nam bilety powrotne. No i zostaniemy jeszcze przez kilka dni, a to dzięki Brendanowi Fayowi i Tomowi Moultonowi (słynni "geje z orędzia"), którzy zgodzili się przyjąć nas pod swój dach w Nowym Jorku.

Co więcej? W zeszłym tygodniu spędziłyśmy trochę czasu z Andersem i Christiną z SAS, którzy przylecieli do Polski, aby nas poznać. Christina to właśnie owa tajemnicza szwedzka feministka z akapitu powyżej (tak na marginesie - nie wierzcie w opowieści o szwedzkich feministkach!). Oboje są przesympatyczni, ciepli, otwarci i bardzo przejęci całą sytuacją. Oprowadziłyśmy ich po Warszawie (najczęściej padające pytanie: "To też zostało zburzone podczas wojny?!"), by skończyć w restauracji Pod Samsonem, gdzie po kilku lampkach wina pękły już wszelkie bariery. I tak ja gadałam z Christiną o feminizmie, a Gosia z Andersem o życiu, wszechświecie i alkoholach praktycznie do zamknięcia restauracji. A, gdzieś tam w międzyczasie wynegocjowałyśmy jeszcze nocleg w hotelu SAS w Kopenhadze, tak że wylatujemy już 4 grudnia (5 musimy być w Sztokholmie). Potem był jeszcze nocny spacer po Starówce i podziwianie między innymi tego:

oraz tłumu pod Pałacem Prezydenckim (goście z SAS pojawili się w Warszawie 10 listopada). Ogólne wrażenie - przemili i bardzo troskliwi ludzie. Aż się odechciewa kpić ze szwecjalizmu.

Co dalej? No, jutro (a właściwie już dziś) wieczór panieński. A później pokażemy się jeszcze w mediach, choć tak naprawdę intensywnie będzie dopiero po ślubie (ale być może jeszcze przed naszym powrotem ze Stanów). Mam też nadzieję, że będzie czas i możliwości, by w miarę na żywo relacjonować naszą podróż na blogu. Zobaczymy.

A tymczasem trzeba iść spać, bo o 13 spotykamy się pod bramą Uniwersytetu Warszawskiego, aby pomanifestować za ustawą o związkach partnerskich. Oraz by uczcić Dzień Pamięci Osób Transpłciowych. Kto może, niech przybywa! Szczegóły tu.