Prasówka

Powrotu do życia ciąg dalszy - już nie tylko czytam teksty na moich ulubionych blogach i portalach, ale też powoli zaczynam je komentować. Może to tylko złudzenie wynikające z tego, ze każdego budzę się z trochę spokojniejszą głową niż poprzedniego (i jutro też tak będzie, bo dziś dostałyśmy wizy), ale mam wrażenie, że ostatnie dni obrodziły w wyjątkowo ciekawe notki. Tak że dziś mały przegląd dla tych, którzy niekoniecznie są na bieżąco z innymi sieciopisarzami (ponoć tacy istnieją, nie krzyczcie).

Na początek coś naprawdę mocnego, czyli dwa teksty na blogu Hodowla idei - "Dopalacze i odmieńcy" cz. 1 i cz. 2. Tak mocno upraszczając, to pierwsza część jest o tym, że, jak pokazuje sprawa z dopalaczami, nasze prawo jest jak sito, co stało się szczególnie widoczne przy okazji akcji rządu przeciw producentom i sprzedawcom dopalaczy, którzy co rusz wykorzystywali luki prawne, aby uciec przed kolejnymi zakazami. Abstrahując od etycznej oceny ich działań, autor zastanawia się, na ile te niedoskonałości prawne możemy wykorzystać (i wykorzystujemy) w walce o nasze sprawy i wysnuwa zalążek strategii działania polegającej nie na dostosowywania prawa do nas, ale w wyprzedzaniu obowiązującego prawa o krok, tworzeniu precedensów, wymykaniu się regulacjom. Ciekawe. Za to absolutnie fenomenalna jest dla mnie część druga tekstu, która pokazuje, dlaczego PO jest dużo groźniejsze od PiS. Pretekst to sposób, w jaki rząd, którego głównym hasłem kampanii było przywrócenie normalności (rozumianej jako przestrzeganie prawa, unikanie kryzysów, szeroki dialog społeczny), rozprawił się z kwestią dopalaczy. Bo, znowuż wyłączając naszą ocenę dopalaczowego biznesu, zrobił to "na granicy prawa", wcale się zresztą z tym nie kryjąc i uzasadniając swoje działania "stanem wyższej konieczności". Kłopot w tym, że ów "stan wyższej konieczności" obowiązuje jedynie wtedy, gdy jest to wygodne - PO nie przeraża jakoś istnienie podziemia aborcyjnego czy aktywność ruchów neofaszystowskich. Czyli samo sobie przyznaje prawo do definiowania, co może być zagrożeniem i uzasadnia działania "na granicy prawa", a co nie. A patrząc na to, jak traktuje kwestie praw kobiet czy osób nieheteroseksualnych, nie ma co liczyć, że kiedykolwiek uzna, że to akurat nasza sytuacja wymaga specjalnych działań. Autor tekstu idzie o krok dalej, bo wyobraża sobie sytuację, w której to LGBTQetcetera zostaną potraktowani jako zagrożenie i na prawie "stanu wyjątkowego" odebrane nam zostaną te mizerne wolności, którymi się cieszymy. Tu akurat nie podzielam jego pesymizmu, ale z tezą, że nie mamy normalności, tylko "normalność", absolutnie się zgadzam.

Na Homikach fajny tekst Niebieskiego Johnny'ego "Miś w ZOO". Johnny pisze między innymi o tym, jak to na fali wdzięczności wobec znajomych bliższych i dalszych za to, że zaakceptowali jego homoseksualność, wyświadczał im drobne przysługi - przynosił co rano świeże bułeczki, nigdy nie odmawiał pożyczenia cukru i w ogóle nieustannie się do nich szeroko uśmiechał. Aż w końcu spadła na niego świadomość, że on nie chce być cały czas takim milasim misiem, że też ma prawo do focha, gorszego dnia, że nie chce być tak głupio wdzięczny za to, że inni pozwalają mu być, kim chce. Bo choć to oczywiście dobre i miłe, ale z drugiej strony jak się kogoś akceptuje, to nie dlatego, że z niego fajny gość, ale również z tymi wszystkimi rzeczami, które nie są w nim takie fajne. To taki kolejny przyczynek do dyskusji wizerunkowych i pomysłów na strategie emancypacyjne. W to mi graj.

Jako suplement do tekstu Johnny'ego polecam wpis na Blogu (wielo)branżowym o coming oucie autora. I to tym często najtrudniejszym, bo przed rodzicami. Wzruszyłam się.

I na koniec mój ulubiony seryjny bloger Sylwek. Już sam tytuł wpisu jest smakowity: "Wasalizacja Polski w wizjach zdrajców z PiS" (udany pastisz tytułów z Salonu24). A dalej jest o pewnej pani z PiS, która między innymi opowiada, jak to się przyjaźni z pewnym gejem, który to ma męża (panowie mieszkają w Niemczech). Przyjaźń ta, ciut nietypowa, polega na tym, że ona mu mówi, że jest chory i powinien się leczyć, on się śmieje, że to ona jest chora, ale się szanują i nie narzucają sobie swoich poglądów. A on sobie żyje po cichutku i się ze swoim gejostwem nie obnosi, a nawet, jak jej syn był mały, to się z mężem trzymał od nich na dystans. Pod tekstem dyskusja o tym, że z tym przyjacielem to jakaś ściema, że nikt by się nie przyjaźnił z kimś, kto go traktuje w ten sposób. A ja pesymistycznie uważam, że i owszem. Że takich osób niehetero, które przyznają innym prawo do traktowania ich w sposób podły, jest całkiem sporo. Bo przecież nie można nikomu narzucać swoich poglądów. Bo po co się obnosić, epatować swoją seksualnością. Bo powinniśmy być tolerancyjni wobec innych. Bo to taki fajny kolega, no co z tego, że homofob. A tak w ogóle to jak będziemy grzecznie potakiwać i się uśmiechać, to przecież w końcu nas wszyscy polubią. A my chcemy być lubiani. No i orientacja to sprawa drugorzędna i nie ma co podporządkowywać jej całego naszego życia. Wymyślam? Bynajmniej, tylko przypominam niektóre teksty różnorakich anonimów z naszych forów. Takie usprawiedliwienia przyzwolenia na gorsze traktowanie, na niepełnię praw to rzekłabym standard. Niestety.

Ale żeby tak pesymistycznie nie kończyć, to wrzucam coś wesołego. Niedawno w moim blogrollu pojawiły się niejakie Scenki - blog o absurdach życia codziennego. Polecam na lepsze i gorsze dni (szczególnie te gorsze). A jak to słaba zachęta, to dodaję, że niedawno zadebiutowała na nim Gosia z opowieścią o pewnym wydarzeniu w Pizza Hut.